بریده‌هایی از کتاب شاد ماندن در روزگاران سخت

در مورد زوج‌های خوشبخت، یک نکته را به طور قطع می‌توان عنوان کرد و آن این است که: «انسان‌های خوشبخت، حتی قبل از ملاقات همسرانشان، خوشبخت بوده‌اند.» تنها کسی که می‌تواند شما را خوشبخت کند خود شما هستید! نمی‌دانم این باور نادرست از کجا آمده است که دیگران می‌توانند برای ما خوشبختی به ارمغان بیاورند؟ شاید از فیلم‌ها و ترانه‌ها، آنجاست که آدم‌ها به هم می‌گویند: «قبل از تو، من تنها و شکست‌خورده بودم اما تو زندگی‌ام را عوض کردی!» ولی این‌ها، همه افسانه است.

فردا را به فردا بسپاریم.

هر کسی که قدم به زندگی‌تان می‌گذارد برای شما یک معلم است. این آدم‌ها حتی وقتی عصبی‌تان می‌کنند در حقیقت حد و مرزها و ظرفیت‌های شما را نشان‌تان می‌دهند. اما صِرف معلم بودن آن‌ها، دلیل نمی‌شود که حتماً دوست‌شان بدارید.

تنها کاری که از عهده ما برمی‌آید این است که حداکثر تلاش خود را تا ساعت خواب امشب به کار بگیریم و فردا را به فردا بسپاریم.

اگر داشتن چیزی را می‌خواهیم باید بتوانیم بدون آن هم زندگی کنیم. وقتی بی‌خیالی پیشه می‌کنیم در موضع قدرت قرار می‌گیریم.

اکثر کسانی که درآمدهای سرشار دارند از وقتی پول‌های کلان درآورده‌اند که کار کردن به خاطر پول را کنار گذاشته‌اند! به بیان دیگر آن‌ها ابتدا چیزی را پیدا می‌کنند که به آن عشق می‌ورزند و نیت آن‌ها نه کسب درآمد صِرف، که ارائه خدمت است و پس از آن است که پول به طور خودکار به زندگی‌شان سرازیر می‌شود. آن‌ها صاحب پول و ثروت هستند زیرا خود را از قید آن رها کرده‌اند.

آیا واقعاً می‌خواهید شاد و خوشبخت زندگی کنید؟ راهش این است که باور کنید: «هیچ کسی بدهکار شما نیست و هر چیزی که به شما داده می‌شود انعام و پاداش شما است.»

مهم نیست که تا کجا سقوط کرده‌اید، امید، همواره پابرجاست.

برای شاد زیستن، هیچ رمز و رازی وجود ندارد. کافی است آن را اراده کنی.

بگذارید بعضی از انتظارات شما را مرور کنیم: - دوستان شما باید پاسخ محبت‌هایتان را بدهند. - مردم باید از شما قدردانی کنند. - هواپیماها باید سروقت برسند. - همه آدم‌ها باید صادق و درستکار باشند. - شوهر شما باید روز تولدتان را به خاطر داشته باشد. همهٔ این توقعات ممکن است منطقی به نظر برسد اما غالباً این چیزها اتفاق نمی‌افتد! و نتیجه‌اش برای شما چیزی جز احساس یأس و ناامیدی و سرخوردگی نیست. استراتژی بهتری هم وجود دارد. درخواست‌های کمتری مطرح کنید و به جای آن‌ها، اولویت‌ها را قرار دهید! در مواردی که همه‌چیز خارج از کنترل شماست به خود بگویید: «من A را ترجیح می‌دهم اما اگر B هم اتفاق افتاد مهم نیست!» این حقیقتاً مثل یک بازی است که در ذهن خود انجام می‌دهید اما اگر بتوانید این بازی را به شکل یک عادت درآورید به سطح بالاتری از آرامش ذهن خواهید رسید.

معنی پذیرش واقعیت این نیست که: «من می‌خواهم در همین وضعیت بمانم.» پذیرش واقعیت یعنی این‌که: «این وضعیت کنونی من است و من اینک، از همین‌جا، به سمت آن چه دلخواه من است حرکت خود را آغاز خواهم کرد.»

برای شاد زیستن، هیچ رمز و رازی وجود ندارد. کافی است آن را اراده کنی

وقتی از یک کودک، پرستاری می‌کنید یا با بچه‌گربه‌ای بازی می‌کنید چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ ناگهان از خود بی‌خود می‌شوید، زیبایی واقعی را می‌بینید و درحالی‌که این زیبایی‌ها را می‌ستایید سرشار از انرژی و شادابی می‌شوید. بلافاصله احساس می‌کنید که حال بهتری پیدا کرده‌اید. این یک قاعده کلی است: ”توجه کردن به خوبی‌ها و زیبایی‌های بیرونی، باعث بهتر شدن احساسات درونی می‌شود.“

مردم، همان‌گونه‌ای با شما رفتار می‌کنند که شما با خود رفتار می‌کنید. دنیا، همان‌گونه‌ای با شما رفتار می‌کند که شما با خود رفتار می‌کنید.

پول مثل یک سگ است، اگر دنبالش کنید فرار می‌کند، اگر فکر کنید که از شما خوشش نمی‌آید پایتان را گاز می‌گیرد. اما وقتی با آن احساس راحتی می‌کنید روی پایتان می‌نشیند.

من یاد گرفتم که نگران گذشته بودن و دلهرهٔ آینده داشتن، کاری عبث و بی‌فایده است و آموختم که مأموریت من، پرداختن به لحظه حال است.

به جز عصبانی شدن، راه‌های دیگری هم هست. می‌توانید سرگرم و مجذوب شوید. هرچه کمتر قانون برای خود وضع کنید که دنیا باید چنین و چنان باشد و مردم باید چنین و چنان رفتار کنند، آسان‌تر می‌توانید به خوشبختی و شادکامی برسید.

اتفاقی که برای شما روی می‌دهد مهم‌ترین مسأله نیست. مهم‌ترین مسأله این است که احساس شما در قبال این اتفاقات چگونه است؟

اگر با زندگی بجنگید همیشه بازنده می‌شوید!

وقتی دیگران را می‌ستاییم همه برنده هستیم. مثل سحر و جادو می‌ماند. وقتی در آشنایی با هر کسی ویژگی‌های مثبت‌اش را جستجو می‌کنیم به موازات آن زندگی خود ما نیز دستخوش تغییرات مثبت می‌شود.

طبیعت، معنی یأس و ناامیدی را نمی‌فهمد. طبیعت در جستجوی توازن است و شما نمی‌توانید در یک زمان واحد، هم مأیوس باشید و هم متوازن. لازم نیست که زندگی، یک کشمکش بی‌پایان باشد بی‌خیال شوید و بگذارید که هر چیزی، جریان آزادانه خود را پیدا کند. این به معنی بی‌تفاوتی نیست به معنی مجبور کردن و وادار کردن هم نیست. در دنیا چیزی به نام تلاش بیش از اندازه وجود ندارد.

میزان کارآمدی زندگی شما به میزان گفتن این حرف‌ها بستگی دارد: - من به هیچ چیزی به اندازهٔ ”این لحظه“ احتیاج ندارم. - هیچ کس نیست که بخواهم تحت تأثیرش قرار دهم و هیچ کس نیست که بخواهم به او تبدیل شوم. - من همین هستم که هستم. - من هر چیزی را که برای شاد زیستن نیاز باشد در اختیار دارم.

سپاسگزار خداوند باشید بر نعمت‌ها و داشته‌های خود، حتی اگر بسیار اندک باشد تمرکز کنید تا نعمت‌های بیشتر به زندگی‌تان سرازیر شود. همیشه خوبی‌ها را جستجو کنید. اگر بپرسید: «زمان خوشبختی من کی فرا می‌رسد؟» می‌گویم: «وقتی که شکرگزاری، عادتتان شود.» مردم غالباً می‌گویند: «وقتی به آرزوهایم برسم شاد و خوشحال خواهم شد!» انگار وارونه فهمیده‌اند: «باید شاد و خوشحال باشید تا به آرزوهایتان برسید.»

شاید از فیلم‌ها و ترانه‌ها، آنجاست که آدم‌ها به هم می‌گویند: «قبل از تو، من تنها و شکست‌خورده بودم اما تو زندگی‌ام را عوض کردی!» ولی این‌ها، همه افسانه است. در دنیای واقعی، آدم‌ها می‌گویند: «قبل از تو من مفلوک و بیچاره بودم اما تو همه چیز را نابود کردی!» آدم‌های خوشبخت، خوشبخت‌ها را جذب می‌کنند و بیچاره‌ها، بیچاره‌ها را. آیا وقتی احساس شعف و شادمانی می‌کنید به خود می‌گویید: «باید بروم چند تا آدم عبوس و افسرده پیدا کنم؟» نه! آدم‌های شاد را جست‌وجو می‌کنید. همیشه مثل خود را به‌دست می‌آورید

مردمان خوشبخت به استقبال تغییرات می‌روند. آن‌ها می‌گویند: «اصلاً چرا باید بخواهم که پنج سال آیندهٔ زندگی‌ام، مثل پنج سال گذشته اش باشد؟»

تو اول باید تصویر ذهنی‌ات را درست کنی. انسان‌های شاد و موفق می‌دانند که چه می‌خواهند و احساس می‌کنند که استحقاق آن را دارند. نام این ”خودستایی به هنجار و سالم“ است. مهم نیست که اطلاعات و دانش شما چه قدر است، مهم نیست که تاکنون چند کتاب خوانده‌اید یا چند سخن نغز مثبت را به دیوار اتاق‌تان چسبانده‌اید مادامی که قدردان خود نباشید خود شما مانع از تحقق خواسته‌هایتان می‌شوید. باید احساس کنید که لیاقتش را دارید.

هرچه کمتر قانون برای خود وضع کنید که دنیا باید چنین و چنان باشد و مردم باید چنین و چنان رفتار کنند، آسان‌تر می‌توانید به خوشبختی و شادکامی برسید.

تنها وقتی می‌توانید به جنگ مشکلات بروید که از روش یک کوهنورد استفاده کنید. اگر سنگ‌نورد باشید و حین صعود در لبه پرتگاه خطرناکی گیر بیفتید ناگهان تمام توجه شما، معطوف لحظهٔ حال می‌شود! وقتی زندگی شما به خطر می‌افتد دیگر به آینده فکر نمی‌کنید. تمام تلاش شما، متوجه قدم بعدی است و پس از آن، قدم بعدی. سانتی‌متر به سانتی‌متر، تا زمانی که سرانجام، خود را با سر پنجه‌هایتان از خطر می‌رهانید. این شیوه‌ای است که در زندگی روزمره هم باید به کار بگیرید. در زمان‌هایی که زندگی دشوار می‌شود این، تنها راه‌نجات شماست.

ما برای زندگی در مقاطع ۲۴ ساعته طراحی شده‌ایم، نه بیشتر. دفعه بعد که احساس یأس و ناامیدی کردید از خود بپرسید: - آیا هوای کافی برای نفس کشیدن دارم؟ - آیا برای امروزم غذا به قدر کافی دارم؟ - آیا پنج دقیقهٔ آینده را، به راحتی پشت سر خواهم گذاشت؟ و آنگاه که از این پنج دقیقه به سلامت گذشتید به پنج دقیقهٔ پس از آن بیندیشید. لقمه‌ها را یکی‌یکی بجوید تا دچار سوء هاضمه نشوید.

«هیچ لحظهٔ ناگهانی برای موفقیت وجود نداشت هیچ جایی نبود که دفعتاً بگویم ”من شفا یافتم“. آنچه اتفاق افتاد فرایندی کند و تدریجی، برای رسیدن به شناختی بود که می‌گفت: ”من مهم هستم“، یک فرایند تدریجی که مرا بر اوضاع مسلط می‌کرد. و این شیوهٔ غالب، در زندگی واقعی است: «یک فرایند آهسته و پیوسته.»