بریده‌هایی از کتاب آن‌چه هنر است

به هنگام خواندن اثری همچون شاهکار گم‌نام بالزاک (۱۸۳۱) ممکن است گمان کنیم که روشنگری به طور قطع پایان یافته است. این کتاب داستان سه هنرمند است

می‌خواهم در این‌جا درنگی کنم و به نقل قطعه‌ای از شعر مردی با گیتار آبی به قلم شاعر امریکایی والاس استیونز بپردازم، کسی که آشکارا نایل به فهم نقاشی‌هایی شده بود که سرگرم تحلیل آن‌ها بوده‌ایم: گفتند «تو یک گیتار آبی داری، چیزها را آن‌طور که هستند نمی‌نوازی.»

قصد دارم تا حدودی به تحلیل دو هنرمندِ مهم ــ مارسل دوشان در سال ۱۹۱۵ و اَندی وارهول در سال ۱۹۴۶ ــ بپردازم که به گمان من بیشترین سهم را در این ماجرا داشتند. هر دو آن‌ها با جنبشی مرتبط بودند: دوشان با جنبش دادا و وارهول با جنبش پاپ آرت.

رابرت راوِی زاکانیچِ هنرمند ــ که در آثارش فضاها و ابژه‌های بومی را بازنمایی می‌کرد

این اثر دوشان به همراه اثری از کنستانتین برانکوزی با عنوان دوشیزه پوگانی نخستین تصویر اجمالی از مدرنیسم را به امریکا ارایه کرد.

سوررئالیست‌ها در خلال جنگ دوم جهانی، در نیویورک در تبعید به سر می‌بردند و تأثیر عظیمی بر هنرمندان نیویورکی گذاشتند. هنرمندان نیویورکی مبهوت آندره برتون شدند

پیش‌گام برجستهٔ انتزاعِ مبتنی بر طبیعت، هانس هوفمانِ هنرمند و معلم بود

سلسله‌ای مشهور و تأثیرگذار از نقاشی‌های تئو وان دوزبورخ مراحلی را نشان می‌دهد که از طریق آن‌ها کوبیسم از تصویر صریح و روشن یک گاو به جانب تصویر انتزاعی گاو می‌رود که به‌هیچ‌وجه شبیه گاو نیست.

برانگیختگی و تهییج نقاشی پرتابی جکسن پالاک بود که رنگ را با یک تکه چوب یا قلم‌مو به طرف بوم پرتاب می‌کرد، یا تبیین‌کنندهٔ حرکات سنگین و مشخص قلم‌موی ویلم دوکونینگ که معمولاً فیگوری را شکل می‌دادند، نظیر مجموعه نقاشی‌های مشهورش با عنوان زن ۵ (۱۹۵۳).

در سال ۱۹۱۰، آرتور داو امریکایی شروع به کشیدن نقاشی‌های انتزاعی کرد، همراه با مالویچ سوپرِماتیست که به سال ۱۹۱۵ نقاشی مربع سیاهرا کشید

مرد جواب داد «چیزها آن‌طور که هستند با گیتار آبی من دگرگون می‌شوند.» بار دیگر به او گفتند «اما تو باید نوایی ورای ما و درعین‌حال خود ما را ساز کنی. نوایی با گیتار آبی از چیزها، دقیقاً آن‌طور که هستند.» این در واقع همان چیزی است که مدرنیست‌های اولیه انجام دادند.

شعر مردی با گیتار آبی به قلم شاعر امریکایی والاس استیونز بپردازم، کسی که آشکارا نایل به فهم نقاشی‌هایی شده بود که سرگرم تحلیل آن‌ها بوده‌ایم: گفتند «تو یک گیتار آبی داری، چیزها را آن‌طور که هستند نمی‌نوازی.»

اثری از هانری ماتیس با عنوان زنی با کلاه را خریداری کرد ــ و این خریدی مهم بود.

دناتلو استاد دورهٔ رنسانس بود،

حال اجازه دهید به سراغ سرمشقی از نقاشی انقلابی ــ دوشیزگان آوینیون پیکاسو ــ برویم که هر چند در سال ۱۹۰۷ به پایان رسید، به مدت بیست سال در استودیو پیکاسو خاک خورد. امروزه روز، این اثر برای ما اثری بسیار مألوف است، اما در سال ۱۹۰۷ اثری به شمار می‌رفت که گویی با آن هنر تماماً از نو آغاز شده است.

سیندی شرمن به هنگام بازدید از نمایشگاه عکس‌های نادار، عکاسِ فرانسوی قرن نوزدهم، که افراد واقعی را در حال بیان احساسات مختلف نشان می‌داد، اظهار داشت: همهٔ آن‌ها شبیه به‌هم‌اند. غالباً بافت و موقعیت به ما می‌گوید احساسات یک نفر چه هستند

به زعم دانتو مخرج مشترک تمامی آثار هنری، «معنا» ست و این همان چیزی است که سبب می‌شود تا وی اظهار دارد که هنرِ معاصر اساساً از سوی فلسفه به حرکت درآمده است. او شرط لازم و کافی هر اثر هنری را «تجسم‌بخشی معنا» و وظیفهٔ ما به عنوان ناظران این آثار را دریافتن معنای مجسم آن‌ها می‌داند. (مثلاً معنای مجسم در جعبهٔ بریلوی وارهول، نقد فرهنگ مصرفی جامعهٔ امریکایی بود، درحالی‌که جعبهٔ بریلوی معمولی تنها غایتی کارکردگرایانه داشت و در خدمت این فرهنگ بود)

از طرفی، وظیفهٔ منتقد هنری نیز نه ارزیابی اثر و داوری در خصوص خوب بودن یا بد بودن، بلکه کشف معنا در اثر هنری است. در واقع، کار منتقدِ هنری کشف روح اثر است.

قطعاً ابژهٔ هنری تلقی شدن چنین آثاری به خاطر ویژگی‌های قابل‌ادراک و ظاهری آن‌ها نیست، چرا که این ویژگی‌ها در خصوص ابژه‌های غیرهنری نیز صادق است. از این‌رو، براساس ویژگی‌های ظاهری نمی‌توان میان آن‌ها تمایز نهاد. دانتو برای یافتن پاسخی به این پرسش گامی فراتر می‌نهد و ادعا می‌کند که وقتی هنر دیگر شبیه هنر نباشد، به «نظریه‌هایی» نیاز دارد تا هنر بودنش به واسطهٔ آن‌ها به رسمیت شناخته شود. به بیان ساده‌تر، هنر و غیرهنر را صرفاً می‌توان بر مبنای «نظریه» از یکدیگر جدا ساخت، در واقع بر پایهٔ زمینه و بافتی که یک ابژه در آن ظاهر می‌شود و موردتأمل قرار می‌گیرد؛ بدین ترتیب، هنر به بخشی از فلسفه بدل می‌شود

از سال‌های دههٔ شصت میلادی به بعد، هنر تکه‌تکه شده و مسیرهای به‌غایت گوناگونی را از نقاشی فوتورئالیسم تا اشکال پیچیده‌ای از مفهوم‌گرایی در پیش گرفته است