بریده‌هایی از کتاب مکالمات؛ مصاحبه‌ی والتر مرچ و هنر تدوین فیلم

وقتی برای اولین‌بار بعد از میکسِ بیمار انگلیسی فیلم را دیدم، به والتر گفتم «جایی که مریض آلو می‌خورد، صدای زنگی از دور شنیده می‌شود.» از این‌که صدای زنگ را تشخیص داده بودم، از من تشکر کرد و گفت این صدا از نیم‌مایلی به گوش می‌رسد و برای یادآوری خاطره‌ای در گذشته استفاده شده است که همراه با طعم آلو زنده می‌شود، اولین فلاش‌بک فیلم هم یک دقیقه بعد شروع می‌شود. در واقع این صدا نشانه‌ای است که او را به گذشته می‌برد. به عبارتی، طعم آلو کاتالیزوری است که طنین صدای زنگ را در گوش او ایجاد می‌کند و خاطراتی در گذشته برایش زنده می‌شوند

مرچ همواره این جملهٔ روبر برسون را نقل می‌کند که «هر فیلم سه‌بار متولد می‌شود: هنگام نوشتن فیلم‌نامه، هنگام فیلم‌برداری و در مرحلهٔ تدوین.»

می‌توان آن‌ها را «نقاط جهت‌یابی» نامید؛ مثلاً عدد ۲/۵ یعنی ذهن تماشاگر در هر دقیقه تنها قادر به پردازش ۲/۵ عنصر تماتیک (موضوعی) است؛ عدد چهارده یعنی در یک صحنهٔ اکشن، در هر دقیقه، دوربین باید چهارده‌بار جای خود را عوض کند؛ یا عدد سی یعنی فیلم ردیف‌شده حداکثر باید سی درصد بیش از مدت زمان فیلم اصلی باشد.