بریده‌هایی از کتاب آن جا که برف ها آب نمی شوند

مرگ، انسان‌ها را شبیه هم می‌کند.

مرگ همه‌چیز را بزرگ و سنگین می‌کند.

مرگ، انسان‌ها را شبیه هم می‌کند.

حورا فکر کرد چه‌قدر وقتی آدم تنهاست، نگاه مردها سنگین‌ترند.

ابراهیم همیشه می‌گفت انسان اسیر خاطراتشه. می‌گفت خیلی از رفتارای آدم تحت‌تأثیر خاطراتشه. اونم خاطراتی که اصلاً اونی نیستن که واقعاً بودن. اما هیچ‌وقت به این خوبی حرفشو نفهمیدم.

ابراهیم گفت: انسان اسیرِ خاطراتشه. و خاطره چیه جز بافته‌های ذهن آدم از چیزایی که به‌هیچ‌وجه اونی که ما به‌خاطر می‌آریم نیستن. با این‌حال، و شاید اصلاً واسه همین، انسان اسیرِ خاطراتشه

انسان اسیر خاطراتش است، حتا اگر با تمام توان فراموش کند.

مردها گریه‌شان را می‌گذارند برای آخر راه.

تنها مرگ، زیبایی عشق را آشکار می‌کند.

هر سه می‌دانستند هیچ‌کدام‌شان روزی را بدون یادآوری خاطرات آن روزها پشت سر نمی‌گذارد، اما هیچ‌کس حرفی نمی‌زد. تلاش جمعی برای فراموشی.

درد برای او نیروی ناشناسی در لایه‌های زیرین زندگی‌اش بود.

انسان اسیرِ خاطراتشه. و خاطره چیه جز بافته‌های ذهن آدم از چیزایی که به‌هیچ‌وجه اونی که ما به‌خاطر می‌آریم نیستن. با این‌حال، و شاید اصلاً واسه همین، انسان اسیرِ خاطراتشه.

انبار مثل حیاط چه‌قدر بزرگ‌تر شده بود. انگار مرگ همه‌چیز را بزرگ و سنگین می‌کند.

اصلاً مگر مردها برای زن‌ها و زن‌ها برای مردها، جز بازی کردن نقش‌هایی که خوشایند طرف مقابل‌شان است، کاری هم می‌کنند؟

انگار تمام کینهٔ تمام آدم‌های آن روز را در شکم خاک فرو می‌کرد.

انسان اسیرِ خاطراتشه. و خاطره چیه جز بافته‌های ذهن آدم از چیزایی که به‌هیچ‌وجه اونی که ما به‌خاطر می‌آریم نیستن. با این‌حال، و شاید اصلاً واسه همین، انسان اسیرِ خاطراتشه.

آدم‌ها پس از خواب به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته‌ای که سوار بر شانه‌های زندگی‌اند و گروهی که زندگی بر شانه‌های‌شان سوار است.‌