بریده‌هایی از کتاب جشن بی‌معنایی

آن‌ها در سایه‌ی جاه‌طلبی‌های‌شان، خودپسندی‌شان، دروغ‌های‌شان و سنگدلی‌شان مشهور شده‌اند.

حرف زدن بدون جلب توجه کردن، کار آسانی نیست. همیشه حاضر بودن از طریق کلام، ولی نشنیده ماندن، استادی می‌خواهد!

کسی که معذرت می‌خواهد، خودش را مقصر اعلام می‌کند. و اگر خودت را مقصر اعلام کنی، دیگری را تشویق می‌کنی که به دشنام دادن به تو، آشکارا به لو دادن تو، تا پای مرگ ادامه دهد. این‌ها نتیجه‌های مقدر نخستین عذرخواهی‌ها هستند.

به طور طییعی، انسان اگر دروغ بگوید برای این است که کسی را فریب دهد و از او امتیازی بگیرد

سپس می‌میریم، و چند سال دیگر هم با کسانی می‌مانیم که ما را شناخته‌اند، ولی خیلی زود تغییر دیگری صورت می‌گیرد: مردگان به مردگان قدیمی بدل می‌شوند، دیگر کسی کسانی را که در عدم ناپدید می‌شوند به یاد نمی‌آورد؛ فقط چند نفری، کسان بسیار نادری، نام خود را در خاطره‌ها باقی می‌گذارند ولی محروم از هرگونه گواه واقعی، از هرگونه خاطره‌ی درست، به عروسک‌های خیمه شب‌بازی بدل می‌شوند ..

خود را مقصر احساس کردن و مقصر احساس نکردن. فکر می‌کنم که همه‌چیز در همین است. زندگی عبارت از ستیز همه با همه است.

کسی برنده می‌شود که بتواند دیگری را مقصر کند. بازنده کسی است که به خطای خودش اعتراف کند.

او ناگزیر خواهد شد بجنگد. بجنگد تا مرگش را نجات دهد.

- بیهودگی درخشان بودن، بلی، درک می‌کنم. - بالاتر از بیهودگی. زیانباری. وقتی آدمی درخشان می‌کوشد زنی را اغوا کند، این زن احساس می‌کند که در مسابقه‌ای شرکت کرده است. ناگزیر می‌شود که او هم بدرخشد. بدون مقاومت تسلیم نشود. حال آن‌که بی‌معنایی او را می‌رهاند. از قید احتیاط‌ها آزاد می‌کند. توقع هیچ‌گونه حضور ذهنی از او ندارد. او را بی‌هم‌وغم، و بنابراین، آسان‌تر قابل ‌دسترسی می‌کند

در فرهنگ لامذهبی من، فقط یک کلمه مقدس است: دوستی.

مردم در زندگی به هم برمی‌خورند، صحبت می‌کنند، بحث می‌کنند، دعوا می‌کنند، پی نمی‌برند که هر کدام از رصدخانه‌ای برافراشته در مکانی متفاوت از زمان، از دور یکدیگر مورد خطاب قرار می‌دهند.