بریده‌هایی از کتاب جنس ضعیف

_ وقت ندارم. در هنگ کنگ مردان بسیار عقب افتاده هستند. دوست دارند همسرشان در خانه بماند و فقط به او توجه کند

به لورین یادآوری کردم که همه‌ی زنان کم و بیش راه غلطی را پیش گرفته‌اند که به جزء رنج و عذاب، پایانی ندارد؛ آن هم به دلیل برداشت غلطی از دو کلمه که امروز بر سر زبان همه‌ی زنان جهان است، یعنی استقلال و پیشرفت... در هر جای جهان که رفتم، با همین دو کلمه مواجه می‌شدم که انگار مثل آدامس در دهان‌ها جویده می‌شود، غافل از این‌که این آدامس ممکن است معده‌ی آن‌ها را سخت ناراحت کند... پس از گردش در دور دنیا به همان نقطه‌ی آغاز برگشته بودم. در این گردش، به جزء چرخیدنِ یکنواخت و یکسانِ همه‌ی زنان دورِ یک محور رنج و بدبختی احمقانه، چیز جالبی ندیدم و به این نتیجه رسیدم که هیچ کس آن‌طور که باید راه درست خوشبختی را تشخیص نداده است.

فکر کنید در سال ۱۹۴۷ هنگامی که همسر اولم را از دست دادم، والدینم می‌خواستند به من تا حدی گرسنگی بدهند تا بمیرم. این یک رسم قدیمی چینی است. به من می‌گفتند که قبر زیبایی را برایم درست می‌کنند و روی آن می‌نویسند: آرامگاه ابدی همسری وفادار! به آن‌ها می‌گفتم که من آرامگاه نمی‌خواهم، دختری دارم که به خاطر او به زندگی‌ام ادامه می‌دهم و آن‌ها عصبانی می‌شدند!

شما زنان شرقی دوست نداشتید خودتان همسرتان را انتخاب کنید؟! ظاهراً زن‌هایی امروزی به نظر می‌رسیدند. آن‌ها به ما اجازه دادند که بدون چادر هم از آن‌ها عکاسی کنیم. با این حال در مواجهه با این سؤال مات و مبهوت ماندند و کمی بعد همه با هم گفتند: نه!

تنها به این شرط که در این مورد با کسی حرفی نزنم و نام داماد را نپرسم و در روزنامه چاپ نکنم. پاسخ دادم: خیلی خوب. اسم عروس را هم نمی‌نویسم. _ اهمیتی ندارد. عروس مهم نیست. بسته کماکان با حرکتی بسیار تند مثل کرمی وحشت زده به جلو می‌خزید و حالا در انتهای حیاط قرار گرفته بود. - چرا اینگونه راه می‌رود؟!... نابیناست؟! - نه، چشم‌هایش را بسته‌اند. - چرا؟ - چون نباید داماد را ببیند. - مگر تابه حال او را ندیده؟ - نه.

«عزیزم!... زنان همه جای جهان با هم یکسانند. با هر نژاد و آب و هوا و مذهب که باشند، در اصل با هم برابرند چون طبیعت انسان تغییرناپذیر است.»

متاسفانه ما انسان‌های عصر امروز علاوه بر نیروی تخیل وجودی‌مان، لذت کشف کردن که در سفرهای پیشین داشتیم و همچنین لذت آهسته رفتن و انتظار کشیدن را هم از دست داده‌ایم.

به راج کوماری پاسخ دادم: «بله... البته که آن اتفاقات را به یاد می‌آورم. همچنین جملات گاندی که در این باره گفته بود انقلاب زمانی گسترده نامیده می‌شود که زنان یک کشور و شرایط زندگی آنان را کاملاً عوض کند. انقلاب بدون زنان امکان ندارد. شاید زنان به لحاظ جسمانی ضعیف‌تر از مردان باشند، اما بی شک از نظر روحیه و اخلاق نیرویی صد برابر بیش‌تر از مردان دارند... اگر می‌توانستم ارتش آزادی را

هرچه که لازم بوده گفته‌ام. هیچ عروسی شب عروسی‌اش خوشحال نیست!... خود من سه شبانه روز در عروسی‌ام گریه کردم... مگر در غرب زن‌ها موقع ازدواج گریه نمی‌کنند؟! گفتم: گاهی اوقات بله. در غرب شرایط متفاوت است. گاهی به خاطر خوشبختی و گاهی به خاطر بدبختی گریه می‌کنند. همه با هم پرسیدند: فرق زنان غربی چیست؟ _ در واقع آن جا خود زن همسرش را انتخاب می‌کند.

گاندی که در این باره گفته بود انقلاب زمانی گسترده نامیده می‌شود که زنان یک کشور و شرایط زندگی آنان را کاملاً عوض کند. انقلاب بدون زنان امکان ندارد. شاید زنان به لحاظ جسمانی ضعیف‌تر از مردان باشند، اما بی شک از نظر روحیه و اخلاق نیرویی صد برابر بیش‌تر از مردان دارند... اگر می‌توانستم ارتش آزادی را تنها از زنان تشکیل دهم، شک ندارم که یک ساله پیروز جنگ بودم!»

عکاس روزنامه بود که براساس تساوی حقوق زن و مرد، در هیچ کجا نمی‌شد که چمدان‌های من را حمل کند.

دیگر زمان حرف‌های کنفسیوس به سر آمده که می‌گفت: جهل در زنان نشانه‌ی فضل است!...

زنان همه‌ی جهان با هم برابرند.

لزومی نمی‌بینم که با زن‌ها مثل موجوداتی رفتار کنیم که در کره‌ای دیگر زندگی می‌کنند. خیلی از مسائلی که برای مردها مهم است، برای زن‌ها نیز حائز اهمیت است. مردان سالمی را هم سراغ دارم که به خواندن مجلات زنانه‌ی هارپرز علاقه دارند و به علاوه زنان عادی را می‌شناسم که همه‌ی جزئیات تایمز را می‌خوانند. با این حال آن مردان و زنان هیچ یک شعور کم‌تری از همنوعان خود ندارند.

نسل جدیدی از زنان روی کار آمده‌اند که دیگر نه تنها مظهر زیبایی یا شی‌ای شکننده نیستند، بلکه می‌توانند درباره‌ی زندگی‌شان تصمیم بگیرند.

دختران من نیز زمین دارند، اما پسرم به جز دندان‌های من دارایی دیگری ندارد. هرگاه که نیاز به پول داشته باشم به کوالالامپور می‌روم و روکش یکی از دندان‌هایم را می‌فروشم، هرچند کمی ناراحت کننده است، اما مشکلی نیست. با پول این دندان‌ها برای او بزرگ‌ترین عینک کوالالامپور را خریده‌ام!

راج کوماری ادامه داد: «آن موقع ساتی آگواها به خاطر ساری نیز شروع شد. مطمئنم که شما مطالب بسیاری درباره‌ی ساری می‌دانید. برای مثال این‌که پارچه‌ای است به طول پنج متر و عرض نود سانت که چهارده مرتبه روی کمر چین می‌خورد، بدون این‌که حتی از یک دکمه استفاده شود. اما مطمئنم که شما نمی‌دانید چطور زنان هندی از ساری در مقابل هجوم لباس‌های اروپایی دفاع کردند و اصلاً چرا چنین کردند. آن افرادی که ادعا می‌کنند زنان هندی به این دلیل ساری می‌پوشند تا پاهای زشتشان را بپوشانند، دروغی زشت می گویند. خیر عزیز من... آن‌ها به خاطر پنهان کردن پاهای زشت دست به ساتی آگواها نزدند، آن‌ها به این دلیل انقلاب کردند چون کارخانه‌های منچستر و لانکاشایر، کارخانه‌های چیت بافی و ابریشم بافی ما را نابود می‌کردند. بنابراین یک روز به خیابان‌ها آمدند و مانع از آن شدند که مردم به مغازه‌هایی که لباس‌های اروپایی می فروختند قدم بگذارند.

در نظر داشته باشید که زنان هند نیز مانند سایر زنان آسیایی با عشق ازدواج نمی‌کنند، بلکه ازدواج می‌کنند تا فرزند به دنیا بیاورند و هر قدر تعداد فرزندانشان بیش‌تر باشد، احساس رضایت بیش‌تری می‌کنند؛

خانم مهاراجه دستی به گردن یک ببر بنگالی که از کاه پر شده بود، کشید و گفت: «این ببر را خودم شکار کردم. ببینید ما در کشوری پر از تضاد زندگی می‌کنیم. پنجاه میلیون میمون در کشور زندگی می‌کنند که مقدار غذایشان به اندازه‌ی پنجاه میلیون کودک است، بچه‌ها از گرسنگی می‌میرند اما هیچ کس میمون‌ها را نمی‌کشد، چون این حیوان در هندوستان مقدس است!... با این حال ببرها که دردسری برای کسی ندارند را می‌کشیم.

یک خانم چینی خطاب به سیمون دوبوار گفته است: «انقلاب ما را از شر عشق رها کرد!...»

یک خانم سالمند ژاپنی به روزنامه‌ی آشی نوشته: «لباس‌های اروپایی زنان ما را وادار به پرحرفی می‌کند!... باید وقار و حس غمی را که در کیمونو وجود دارد بار دیگر رواج داد. چطور ممکن است با پاهای برهنه‌ی یک زن ژاپنی و یک او کامی سان (الهه‌ی خانه) کامل بود؟!»

هند سرزمینی است که درک چراهایش سخت است و به دنبال پاسخ‌ها بودن بیهوده، تنها یک راه برای کشف اسرار وجود دارد: نگاه کنی، گوش بدهی و آن‌چه را که دیده‌ای و شنیده‌ای تکرار کنی.

کمونیست‌های چینی قدمی بزرگ برداشته‌اند و وقتشان را به خاطر عشق هدر نمی‌دهند. عشق سرگرمی آدم‌های تنبل است!...

جهان اسلام، بسیار گسترده است و کشورهای بسیاری را شامل می‌شود. پاکستان بخش کوچکی از آن است و اصلاً امکان ندارد که تنها به وسیله جریانات کراچی حقایق زندگی مسلمانان را متوجه شد. به عنوان مثال در ایران زن‌ها در وضعیتی بسیار منطقی و معقول و در عربستان سعودی در شرایطی بسیار بد و سختگیرانه زندگی می‌کنند. در کشور عربستان کماکان "حرمسرا" وجود دارد و زنان حرم هیچ اطلاعی از آن‌چه خارج از چهاردیواری حرمسرا اتفاق می افتد، ندارند. آن‌ها به محض این‌که پایشان به حرمسرای مردی باز شود، راهشان به دنیای بیرون بسته می‌شود. آن‌ها مثل افرادی اضافی هستند که حتی تاریخ تولدشان در دفاتر ثبت نمی‌شود و گاهی حتی نام خانوادگی یا کارت شناسایی ندارند. عکسبرداری از آن‌ها ممنوع است و کم‌تر زنی در حرمسرا معنای کلمه‌ی عجیبی که در غرب به آن "عشق" گفته می‌شود را می‌داند.

درسال ۱۹۴۱ در شانگهای، زمانی که حرفه‌ی پزشکی را دنبال می‌کردم، شاهد کشته شدن دختری به گناه باکره نبودن به دست پدر و مادر خودش بودم. او باکره بود... خودم معاینه‌اش کرده بودم و مطمئن بودم، اما بی فایده بود. او را کشتند و حتی مورد بازخواست هم قرار نگرفتند. در سال ۱۹۴۵ فقط در شانگهای تعداد ۸۰۰ محله‌ی بدنام وجود داشت که در آن چهل و شش هزار فاحشه‌ی دوازده تا چهارده ساله زندگی می‌کردند. بیش‌تر آن‌ها به ازای یک کیسه برنج به دست والدینشان فروخته شده بودند!... و این کار هیچ مجازاتی نداشت.

آن زمان انسان‌ها برای هم احترام قائل بودند، اما امروز از هم می‌ترسند. آن زمان به هم محبت داشتند، اما امروز فقط همدیگر را تحمل می‌کنند. زن و مرد نداشت و با هم یکی و برابر بودیم، اما امروز بین‌مان تفرقه افتاده است. دخترم! من می‌دانم تو امروز و این‌جا به دنبال چه زنی می‌گردی... شاید نسبت به آن زمان زنان زیباتر و روشنفکرتری بیابی، اما هیچ وقت آن زنان خوشبخت و آزاد آن زمان را پیدا نمی‌کنی!

تقریباً در همه‌ی کشورهای جهان، عمر زن‌ها بیش از مردان است چون به لحاظ جسمی اصلاً درست نیست که زن‌ها ضعیف‌تر از مردان هستند. در زنان، سیستم غددی نیرومندتر و فشار خون پایین‌تر و دفاع در برابر انگل‌ها آسان‌تر است، اما در آمریکا وضع زنان به لحاظ طول عمر، به مراتب بهتر از سایر کشورهای جهان است.

همچنین جملات گاندی که در این باره گفته بود انقلاب زمانی گسترده نامیده می‌شود که زنان یک کشور و شرایط زندگی آنان را کاملاً عوض کند. انقلاب بدون زنان امکان ندارد. شاید زنان به لحاظ جسمانی ضعیف‌تر از مردان باشند، اما بی شک از نظر روحیه و اخلاق نیرویی صد برابر بیش‌تر از مردان دارند... اگر می‌توانستم ارتش آزادی را تنها از زنان تشکیل دهم، شک ندارم که یک ساله پیروز جنگ بودم!»

به نظر من آدم‌ها همیشه از گذشته شاکی‌اند و برای روزهایی که از دست داده‌اند، حسرت می‌خورند؛ انگار گذشته مترادف واژه‌ی خوبی و حال مترادف واژه‌ی بدی است و فراموش کرده‌ایم، گذشته هم بدی‌های بسیاری داشته است.

زنان ما هم دیگر مانند گذشته لذتی از زندگی نمی‌برند و ماهیان و گنجشک‌ها هم احتمالاً چون دل خوشی ندارند، از این منطقه رفته‌اند.