بریده‌هایی از کتاب نامه‌های فهیمه (فهیمه بابائیان‌پور)

اِلَهی لَا تَکلْنِی اِلَی نَفْسِی طَرْفَةَ عَینٍ اَبَداً لَااَقَلَّ مِنْ ذَلِک وَ لَااَکثَرَ یارَبَّ الْعالَمِین. خدایا متکی نکن مرا به نفس خودم، حتی از یک چشم به هم زدن، نه کمتر و نه بیشتر ای رب العالمین.

سه پنج‌شنبه است که نتوانسته‌ام دعای کمیل بخوانم. زیرا هر دفعه یا توی میدان بودم یا تو راه میدان مین.

أُوْلَئِک الَّذِینَ امْتَحَنَ اللهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَی لَهُمْ مَّغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظِیمٌ.» و چه زیباست که خداوند قلب‌هایمان را به وسیله تقوی امتحان کند.

مرغ باغ ملکوتم نی‌اَم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم

غلام‌رضا، همسر رزمنده، مهربان و عزیز و دوست‌داشتنی من! روز تولد، تذکری است برای انسان؛ تذکری تکان‌دهنده. باشد که هر زمان همانند این روز برایمان بیدارباشی! بیست و یک سال، به بیانی دیگر، ۷۵۵۵ روز و به زبانی دیگر ۱۸۱۳۲۰ ساعت و یا ۱۰۸۷۹۲۰۰ دقیقه و از همه بالاتر و چشم‌گیرتر ۶۵۲/۷۵۲/۰۰۰ ثانیه گذشت و گذشت.

لحظاتی داشتم که عظمت خداوند در نظرم جلوه‌گر می‌شد و ناخودآگاه اشک‌هایم سرازیر می‌شد و چه خوش لحظاتی است که انسان حس می‌کند واقعاً غیر از خدا هیچ کس را ندارد و از ته دل تسبیح معبود را می‌گوید

در نماز شب، در نماز یومیه و همیشه و همیشه دعاگوی تو خواهم بود. آن که او را دوست دارم، چون که مورد رضای خداست و رضای خدا رضای من است.

و من چه مسرور؛ اگر در این دنیا هیچ نکردم، لااقل یک کار خوب کردم؛ آن هم یک انتخاب بود. انتخاب همسری که برای دیدار معبودش لحظه‌شماری می‌کند

امام صادق (ع) فرموده است: «اگر مؤمن پاداشی را که برای مصیبت‌ها دارد بداند آرزو می‌کند که او را با مقراض‌ها تکه‌تکه کنند.»

ولی آنجا که پیشانی به خاک می‌گذاری و خود را چون خاک پست و حقیر می‌بینی. این دعا را حس می‌کنی: «یا مَولای یا سَیدی اِرْحَم عَبْدَک الضَّعِیفُ الذَّلِیلُ الْحَقِیرُ الْمِسْکینُ الْمُسْتَکین.» و جداً کمیل را برای قسمت آخرش بیشتر دوست دارم

از دامن زن است که مرد به معراج می رود.

کاش زبانم گویای حرف دلم بود و کاش قلمم گویای هدفم بود! کاش پاکی مریم در وجودم تبلوری داشت و کاش صبر یعقوب مکمل اعمالم می‌شد و کاش استقامت سمیه سرمشق مبارزه‌ام بود و کاش امانت‌داری محمّد (ص) الگویی برای نگه‌داری رازهایم بود و کاش بازوان ستبر علی (ع) قوّت بازوانم می‌شد تا به فرق هر ظالم بکوبم و کاش همه این کاش‌ها برداشته می‌شد و همه در وجودم به حقیقت می‌پیوست!

دعای ۴۰ صحیفه را بخوان و چه زیباست که در اواسط دعا می‌فرماید: ... و یاد مرگ را روزی از خاطرمان مبر و از اعمال شایسته عملی برایمان قرار ده که با آن برای بازگشت به سوی تو شتاب! کنیم ...

خدایا در نزدت دو قطره گران‌بهاست قطره اشک، قطره خون خدایا، ما را توفیق عنایت فرما که اشک را برای تو فرو ریزیم و در راه تو خونمان را نثار کنیم، ای مهربان خدا. به یاد شهید غلام‌رضا که گریست و شهید شد فهیمه

بگذار تنها الله مرا درک کند که بهترین پشتیبان است و می‌دانم که حالِ تو را نیز جز او هیچ‌کس نمی‌فهمد و حرف دلت را جز او کسی دیگر پاسخ‌گو نیست. باور کن دلم می‌خواهد کتاب‌ها نویسم و صفحات را پر کنم. ولی بگذار به همین جا بسنده کنم که گاهی سکوت گویاتر است

یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد رضای مهربانم، در ثبت لحظه‌ها بکوش و بدان که شما تاریخ فردا را می‌سازید. به امید آن روزی که شمشیر حق را در دست مهدی ببینیم و بتوانیم در رکابش از یارانش باشیم

گاهی سکوت گویاتر است

کاش زبانم گویای حرف دلم بود و کاش قلمم گویای هدفم بود! کاش پاکی مریم در وجودم تبلوری داشت و کاش صبر یعقوب مکمل اعمالم می‌شد و کاش استقامت سمیه سرمشق مبارزه‌ام بود و کاش امانت‌داری محمّد (ص) الگویی برای نگه‌داری رازهایم بود و کاش بازوان ستبر علی (ع) قوّت بازوانم می‌شد تا به فرق هر ظالم بکوبم و کاش همه این کاش‌ها برداشته می‌شد و همه در وجودم به حقیقت می‌پیوست!

چه خوش لحظاتی است که انسان حس می‌کند واقعاً غیر از خدا هیچ کس را ندارد

«در عشق حسین هر که دیوانهٔ نشد عاقل نیست.»

اَللَّهُمَّ اَصْلِحْ اَعْمَالَنَا وَ اَخْلِصْ نِیاتَنَا وَ ارْزُقْنَا الشَّهَادَةَ فِی سَبِیلِک تَحْتَ رَاْیةِ وَلِیک بِحَقِّ الْمَهْدِی (ع)‌. فهیمه ـ آبان‌ماه ۱۳۶۰ ـ ۴۷:۴ بعدازظهر

یاوری که عشقش را خدا، آن کعبه آمال عاشقان، در دلم نهاد تا امروز با توان بیشتر و احساس مسئولیت والاتر راه را بپیماییم. آری، قدم را استوارتر بکوب و به مسیر الله رو که امروز روز رفتن است و روز استوار رفتن که هیچ‌کس جایز به آهسته رفتن نیست.

یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد

این دل تنگم غصه‌ها دارد ... گوییا میل کربلا دارد

خلاصه هر چی خدا خواست همان خواهد شد.

و به یاد آن یگانه محبوبی که در وجودش جز ایمان، ایثار، اخلاص، عشق نمی‌یابم. آن زمان که از جهادت می‌گویی، گویی از راهی سخن می‌گویی که به خوبی به آن آشنا شده‌ای و آن‌گاه که از جبهه سخن می‌گویی عشقی خدایی تو را به آن سوی می‌کشاند.

یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد

مرگ اگر مرد است گو نزد من آی تا در آغوشش بگیرم تنگ‌تنگ من از او عمری ستانم جاودان او ز من جسمی ستاند رنگ‌رنگ

در این پریشان‌نبشته، سخن از سیرت گلی است که در هنگام شکفتن‌ها رویید. چون آیتی اخگرگون در قامت سبز بهار نشان تجلی حق داشت در خود.

نامهٔ اول به نام یگانه معبود؛ بر یگانه یاورم سلام یاوری که عشقش را خدا، آن کعبه آمال عاشقان، در دلم نهاد تا امروز با توان بیشتر و احساس مسئولیت والاتر راه را بپیماییم. آری، قدم را استوارتر بکوب و به مسیر الله رو که امروز روز رفتن است و روز استوار رفتن که هیچ‌کس جایز به آهسته رفتن نیست.