بریده‌هایی از کتاب در خلوت غزل: گزیده‌ی هزار سال غزل پارسی

نگفتيم که: بيايم، چو جان تو به لب آيد؟ ز هجر، جان من اينک، به لب رسيد کجايی؟

گفتی به روزگاران، مهری نشسته گفتم: بيرون نمی‌توان کرد، حتی به روزگاران

دلی دارم که چندينش بيازاری، نيازارد نه دل سنگ است پنداری که آزردن نمی‌داند

آن همه عهد، فراموشت شد؟ چشم من روشن، روی تو سپيد

ما درين ره حجاب خويشتنيم ور نه روی تو در برابر ماست

نزد تو نامه‌ای ننوشتم که سوز دل صد بار نامه در کف من با قلم نسوخت

چگونه شرح دهم عمقِ خستگی‌ها را اشاره‌ای کنم: انگار کوه کن بودم

غريب بودم و گشتم غريب‌تر اما: دلم خوش است که در غربتِ وطن بودم

اينجا برای گُم شدن از خويش کوچک است

از هر طرف نرفته، به بُن‌بست می‌رسيم نفرين به روزگارِ من و روزگارِ تو

نيک بخت آن کسی که داد و بخورد شور بخت آن که او نخورد و نداد باد و ابر است اين جهان افسوس باده پيش آر هر چه باداباد شاد بودست ازين جهان هرگز هيچ کس؟ تا ازو تو باشی شاد

دل پشيمان است ليکن ما پشيمان نيستيم

گم شده بودم که بجويی مرا

بر ما نيستت آرام برو

گفتمش: از تو که دارد خبری گفت: آن کس که ز خود بی خبر است

نفس رفت و جان نماند و دل بسوخت

روی چو ماه داری، زلف سياه داری بر سرو ماه داری، بر سر کلاه داری خال تو بوسه خواهد، ليکن هم از لب تو هم بوسه جای داری، هم بوسه خواه داری زلف تو بر دل من، بندی نهاد محکم گفتم که بند دارم، گفتا گناه داری يک ره بپرس جانا، زان زلف مشکبويت تا بر گل مورد، چون خوابگاه داری دل جايگاه دارد، اندر ميان آتش تو در ميان آن دل، چون جايگاه داری

۱ يا مرگ يا وصال، ای کاش عنقريب يا اين دهد خدا، يا آن کند نصيب

من بر سر آنم که گرفتار نباشم الا به بلايی که ز بالای تو باشد

من و باز آن دعاها که يکی اثر ندارد

تنهايی و تاريکی، آغاز کدورت‌هاست

ما را غم خزان و نشاط بهار نيست آسوده همچو خار به صحرا نشسته‌ايم

ز جهان کناره کردم، که تو در کنار آيی

نابود کن اين وجود بی‌بود تا نفی ز نفی گردد اثبات

تا عشق تو در ميان جان است جان از دو جهان کنار دارد

غرق دريا تشنه می‌ميرم مدام

بی‌خودم زان می که آن را نيست جام

بُرده است غمت دست و دل از کار، کجايی؟

ای بالِ تخيل، ببر آنجا غزلم را کش مردم آزاده بگويند مريزاد

گويی برای دل فضای سينه‌ام تنگ است