بریده‌هایی از کتاب آخرین رویای فروغ

چه‌قدر سخت است آدم نتواند راز بزرگی را که سال‌هاست در سینه دارد، برای نزدیک‌ترین کسانش بگوید

«می‌دونی، بعضی وقت‌ها دوری آدم‌ها رو به‌هم نزدیک‌تر می‌کنه.»

باید هر روز یک نفر را ببینی تا گذشت زمان را در او حس کنی.

بعد گفت: «آدم‌ها خیلی ‌وقت‌ها نمی‌دونن دارن چی‌کار می‌کنن.» رو کرد به من. «می‌دونین بدیش چیه؟» «چیه؟» «اینه که دیگه هیچ‌وقت نمی‌شه زمانو به عقب برگردوند. تنها کاری که می‌تونی بکنی اینه که حسرت گذشته رو بخوری، حسرت کارهایی که می‌تونستی انجام بدی و ندادی.»

آذر گفت: «این روزها آدم نمی‌تونه روی ظاهر مردم قضاوت کنه. مردم ظاهرشون با درون‌شون خیلی فرق می‌کنه.» نادر گفت: «چرا، می‌شه. باور کن می‌شه. طرف هر کاری هم با ظاهرش کرده باشه، ولی باز هم از یه گوشه‌ای یه چیزی زده بیرون. توی این حرفم شک نکن.»

چه‌قدر سخت است آدم نتواند راز بزرگی را که سال‌هاست در سینه دارد، برای نزدیک‌ترین کسانش بگوید

می‌دونی، یه چیزهایی توی این دنیا هست که لیاقت می‌خواد. باید لیاقتشو داشته باشی که بتونی به‌ دستش بیاری.

اندیشید چگونه کسی که در کنارش دراز کشیده، این‌همه سال، تصویر چشمان معشوقش را، وقتی به او می‌گفته نمی‌خواهد زنده بماند، در دل برای خود نگه داشته است.

وقتی شنیده مادر آرزو کارش به بیمارستان کشیده و دیگر کسی را نمی‌شناسد،‌ با خودش فکر کرده چه‌طور ممکن است زنی که همیشه خاطره‌ای از گذشته داشته که تعریف کند، همه‌چیز را فراموش کرده و دیگر کسی را نمی‌شناسد.