بریده‌هایی از کتاب برآشفتن گیسوی تاک‏‫

قدیم تر که دلم فرصت شنفتن داشت وطن هزار سخن از برای گفتن داشت   هوای دیدن خود در دل وطن دارم هوای هرچه که در کودکی شکفتن داشت

گیوهای گُردِ میدان جوانمردی و عشق زال‌های زر، تهمتن‌های دستان، چون شدند؟   وانهادند این سیه خرگاه با کاووس‌ها آن سیاووشانِ بزم زابلستان چون شدند؟