بریده‌هایی از کتاب پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

همه سکوت خواهند کرد ...!

دنیا درد دارد خیلی!

شاعران شریف‌ترین دروغگویان رویِ زمین‌اند!

دنیا خراب‌تر از آن است که سایه دست از گریبانِ روشنایی بدارد.

تنهاییِ بزرگ به تنهایی تنهاییِ مرا پُر خواهد کرد. همین است که آدمی هرگز تنها نخواهد ماند.   شاعران شریف‌ترین دروغگویان رویِ زمین‌اند!

آدمی از اول اولادِ اضطراب و ترانه و اشتباه بوده است.

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

رفتن راه می‌خواهد دلیل نمی‌خواهد.   تعجب نکن همه ما مشغولِ گولْ زدنِ خویش، از جهان می‌رویم.

من مانده‌ام میانِ همین غیرِ ممکن‌ها، هر چه فکر می‌کنم ببینم این خانه چرا پنجره ندارد، نمی‌فهمم ...!

دوستِ عزیزِ من در ولگردیِ بی‌دلیل این شب‌ها هر وقت ... واژه کم آوردی به کسی بیندیش که دوستش می‌داری، بلادرنگ ... دنیا به یاری‌ات می‌آید.

زنهار مزامیر من از تنفسِ ملائک زاده می‌شوند.

شعر به چه کارِ این مردم می‌آید؟ شما این اواخر خودتان را در آیینه دیده‌اید؟!

نگران نباش! خداوند کم و کاستِ کلماتِ بعضی‌ها را پایِ حسابِ تو نخواهد نوشت، تو فقط کتابت را ورق بزن ..!

مردم هر روز جایی کشته می‌شوند. اگر بَلَد نیستی فاتحه بخوانی لااقل آبِ بینی‌ات را بالا بکش برادر!

کلمات بعضی ... دیر به زبان می‌آیند. من یاد گرفته‌ام چنین مواقعی با چشم‌هایم سخن بگویم.   زندگی ... گاهی چیزی غیر از خودِ زندگی‌ست.

همین‌طوری ... تنهایی را تنها طی می‌کنم تا ناگهان بفهمم: عجب ...!   اینجا درخت، دیوار، دنیا ... همه غرقِ فانوس و تلألؤِ دلنشینِ شب شده‌اند.

بی‌خودی بعضی حرف‌های بی‌هوده را باور نکن دنیا خراب‌تر از آن است که سایه دست از گریبانِ روشنایی بدارد. به کسی نگو دنیا بدجوری بوی گَند گرفته است!

من سال‌هاست هر شب خوابِ نیل می‌بینم امّا صبح ... متأسفانه باز می‌بینم هنوز همین‌جایم: تُنگ، درد، تاریکی، دیوار ...   پس این شب‌های بی‌راه کی تمام خواهند شد؟ پس این روزهای تکراری کی تمام خواهند شد ...؟!

زنگی بزن دیر می‌شود گاهی زنگی بزن!

هر کجایِ این جهان که باشی همیشه زندانبانی هست که گاهی پنهانی برایت روزنامه بیاورد ... نامه ماهیِ قرمزِ ایامِ عید به ماهیِ سیاهِ کوچولو

من اصلاً نمی‌ترسم، کافی است دو نفر عمیقا یکدیگر را دوست بدارند حتما باران خواهد آمد.

چقدر دنیا خوب است. کوچه ما پُر از بازگشتِ بچه‌های دبستان است انگار هر کدام‌شان را پیامبری به این جهان آورده است.

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

به کسی نگو دنیا بدجوری بوی گَند گرفته است!

آدمی از اول اولادِ اضطراب و ترانه و اشتباه بوده است. بهتر است زیرِ لب چیزی بخوانم، کوچه خیلی تاریک است.

دنیا خراب‌تر از آن است که سایه دست از گریبانِ روشنایی بدارد.

آدمی از اول اولادِ اضطراب و ترانه و اشتباه بوده است.   بهتر است زیرِ لب چیزی بخوانیم، کوچه خیلی تاریک است.

بعد از تو آرام آرام یادم رفت زندگی کنم، فقط خواستم زنده بمانم بلکه روزی باز به یاد آورم که بعد از تو باید خیلی چیزها را به یاد بیاورم.

خدایا دردی اگر هست که هست، من که به تو نزدیک‌تر از این سَرخوردگانِ خاموش نشسته‌ام، پس چرا کاری نمی‌کنی؟ من ترانه‌خوانِ بی‌بدیلِ آزادیِ آدمی‌ام هنوز.

من هر چه دارم، همین است: کفِ دستی کلمه، یکی دو عبارتِ آرام و یک علاقه‌ای عمیق به اولادِ آدمی. به دوستانم بگو نگرانِ من نباشند من در نبرد با بیداد ... به بلوغ رسیده‌ام. معلوم است که به همین سادگی‌ها به زانو در نمی‌آیم.