بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت

با این‌که زیاد اهل مطالعه بودم،‌ ولی بازهم خیلی سواد نداشتم.

راهروی خانهٔ ما بوی خاصی می‌دهد که تا به حال در هیچ خانه‌ای چنین بویی را احساس نکردم. نمی‌دانم چه بویی بود. نه بوی گل کلم است، نه بوی عطر. نمی‌دانم چه بویی بود، ولی هرچی بود، آدم می‌توانست متوجه شود که این‌جا خانه‌اش است.

من به کتاب‌هایی علاقه دارم که وقتی آن‌ها را تا آخر می‌خوانم، بگویم ای کاش نویسنده‌اش یکی از دوستان صمیمی‌ام بود تا هروقت دوست داشته باشم، بتوانم با او تلفنی حرف بزنم و در مورد احساس واقعی‌ام با او صحبت کنم.

بعضی از افراد را حتی اگر حقشون باشه، نباید اذیت کرد.

همهٔ ابلهان زمانی‌که آن‌ها را ابله صدا می‌زنی، ناراحت می‌شوند.

برای این‌که حوصلهٔ کسی رو سر ببری، لزومی نداره آدم بدی باشی.

جزء دخترانی بود که در همان نگاه اول دلبری می‌کرد. خوشگل هم بود.

پسر، دقت کردی آدم به‌محض این‌که از دنیا می‌رود، همه دورش جمع می‌شوند

پرسیدم: حالا با کی دوستی؟ اگر دلت می‌خواد بگو. گفت: تو نمی‌شناسیش. گفتم: حالا بگو، شاید بشناسم

مشکل این‌جاست که با هرکسی رابطهٔ دوستی برقرار می‌کنم، فکر می‌کنم آدم درست و حسابی است.

اگر آدم دل و دماغ کاری را نداشته باشد، نمی‌تواند به‌خوبی از پس آن برآید.

به‌نظر من بهترین دخترها کسانی هستند که خوششان نمی‌آید، سربه‌سرشان بگذاری.

بعضی چیزها باید همان‌گونه که هستند، باقی بمانند. باید همهٔ آن‌ها را داخل یک اتاقک شیشه‌ای قرار داد و بعد از کنارشان رد شد.

نشونه‌های یه آدم بی‌تجربه اینه که دلش می‌خواد با شرافت برای هدفی جونش رو فدا کنه، ولی از نشونه‌های یه آدم باتجربه اینه که با کمال فروتنی در کنار هدفش به زندگی ادامه می‌ده.

البته برای من هم اهمیتی نداشت، چون به اندازه‌ای افسرده و ناراحت بودم که نمای زیبا داشتن یا نداشتن برایم فرقی نمی‌کرد.

بر خلاف تمام عقاید و اصولم بود، اما قبول کردم. آن‌قدر افسرده بودم که دیگر به اصول و عقایدم فکر نمی‌کردم. آدم وقتی افسرده است دیگر فکرش درست کار نمی‌کند.

همیشه آدم مجبور است از دیدن کسی‌که اصلاً خوشحال نشده، به دروغ بگوید خوشحال شدم.

پول لعنتی! همین پول نکبتی و کثیف همیشه آخرش حال‌گیری می‌کند.

وقتی آدم زنده نیست گل به چه دردش می‌خورد؟

خیلی احمقانه است. همیشه آدم مجبور است از دیدن کسی‌که اصلاً خوشحال نشده، به دروغ بگوید خوشحال شدم

زیر عکس این پسر جوان سوارکار نوشته شده: «ما از سال ۱۸۸۸ تا به حال،‌ پسران و مردانی قوی و روشنفکر و مفید تحویل جامعه داده‌ایم.» چه مزخرفاتی!

خیلی زشت است کسی به آدم بگوید دندان‌هایت را مسواک بزن.

بیشتر مردم حاضرن برای ماشینای خودشون جان بدهند. مرتب نگرانن که مبادا روی ماشینشون خط بیفته و مرتب تکرار می‌کنند که با یک گالن بنزین تا کجا می‌توانند بروند و اگر یک ماشین مدل بالا داشته باشند، باز هم در این فکر هستند که یک جدیدتر آن را بخرند.

اصلاً دلیل دویدن خودم را نمی‌دانستم. احتمالاً آن لحظه عشق دویدن داشتم

چون مردم همیشه اشتباهی دست می‌زنند و تشویق می‌کنند

هیچ‌وقت به کسی حرفی نزنید و چیزی بهش نگید. اگر بگید، دلتنگش می‌شید.

فکر نکنم حتی خودش متوجه شود که آهنگ را درست زده یا نه. البته او تقصیر زیادی ندارد. مقصر تماشاچی‌های ابلهی هستند که هرکسی را تشویق می‌کنند.

اکثر مدارس برای تعطیلات عید تعطیل بودند و همهٔ دختران و پسران در آن اطراف پرسه می‌زدند و در انتظار دوستان خود بودند. همه نوع دختر در آن‌جا دیده می‌شد. واقعاً آدم از نگاه کردن به آن‌ها لذت می‌برد. از طرفی هم غصه‌دار می‌شدم، چون خبر نداشتند بعد از این‌که از مدرسه و دانشگاه بیرون می‌روند،‌ چه اتفاقاتی قرار است برایشان بیفتد. احتمالاً اکثر آن‌ها با یک سری آدم ابله عروسی می‌کنند. همان ابلهانی که مرتب در مورد این صحبت می‌کنند که با یک لیتر بنزین چند کیلومتر را می‌توان رفت. همان کسانی‌که اگر در بازی گلف یا پینگ‌پنگ بازنده شوند، بی‌اندازه ناراحتی می‌شوند و مانند بچه‌ها قهر می‌کنند. منظورم کسانی است که هیچ‌گاه حتی یک خط کتاب هم مطالعه نکرده‌اند و باعث می‌شوند آدم حسابی کلافه شود.

ولی من هنوزم اونو دوسش دارم. یعنی به‌نظرت نمی‌تونم دوسش داشته باشم؟ یعنی وقتی کسی مرد دیگه نباید دوسش داشت؟ مخصوصاً اگه کسی که مرده هزار برابر بهتر از زنده‌هایی که در اطرافت هستند، باشه؟

وقتی آدم زنده نیست گل به چه دردش می‌خورد؟