بریده‌هایی از کتاب ماه عسل

یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد. اینگرید نمی‌توانست از دست‌اش خلاص شود. من هم همین‌طور.

شرایط و شکل محیط اهمیت زیادی ندارند. یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد.

ما با کلی شوق‌و‌ذوق و روحیه‌ی ماجراجویی شروع به کار می‌کنیم و چند سال که می‌گذره، همه‌چیز تبدیل می‌شه به یک شغل و یک برنامه‌ی تکراری...

دوست داشتم روزها را سر کنم و بی‌خیالِ فردا باشم. دوست داشتم چیزی در مورد آینده از خودم نپرسم.

وقتی جوان‌ها هنوز به ماه‌عسل می‌روند، معنایش این است که شرایط آن‌قدرها هم مصیبت‌بار نیست و زمین هنوز می‌چرخد.

مگر آن‌که خط زندگی کسی با رسیدن به نقطه‌ی پایانی، خودبه‌خود از تمام عناصر تزئینی و بی‌مصرف پاک شود. آن‌ وقت فقط عناصر اصلی باقی می‌مانند: نانوشته‌ها، ناگفته‌ها و سکوت‌ها.

لبه‌ی یکی از تخت‌‌ها نشستم. روبه‌روی پنجره. پاکت دستم بود. بله، اینگرید همین را برایم تعریف کرده بود. اما گاهی انسان خواب مکان‌ها و موقعیت‌هایی را می‌بیند که قبلاً کسی در موردشان حرف زده است و بعداً جزئیات بیشتری به آن‌ها اضافه می‌شود.

یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد. اینگرید نمی‌توانست از دست‌اش خلاص شود. من هم همین‌طور.