بریده‌هایی از کتاب ماه عسل

بعضی وقت‌ها آدم نمی‌تونه کوچک‌ترین حرفی با دیگران بزنه... دست خودش نیست

این‌طوری است که ما همیشه در زمان‌های مختلف در جاهای قبلی پرسه می‌زنیم و با وجود اختلاف زمانی چند‌ساله، آخرش به‌هم برمی‌خوریم.

ما همیشه در زمان‌های مختلف در جاهای قبلی پرسه می‌زنیم و با وجود اختلاف زمانی چند‌ساله، آخرش به‌هم برمی‌خوریم.

احساس کردم لحظه‌ای در زندگی می‌رسد که انسان دل‌و‌دماغ هیچ کاری ندارد.

ضمناً ممکن است پیش بیاید که یک شب، به‌ خاطر نگاه دقیق کسی، آدم احساس کند باید چیزهایی را با او در میان بگذارد. البته نه تجربیاتش را، بلکه فقط چند چیز جزئی نامربوط که با رشته‌ی نامرئی و سستی به اسم جریان زندگی به‌هم پیوند خورده‌اند.

شرایط و شکل محیط اهمیت زیادی ندارند. یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد.

لحظه‌ای در زندگی می‌رسد که انسان دل‌و‌دماغ هیچ کاری ندارد.

زندگی ما فقط‌ شب‌‌ها بود.

بعضی وقت‌ها آدم نمی‌تونه کوچک‌ترین حرفی با دیگران بزنه... دست خودش نیست...

شرایط و شکل محیط اهمیت زیادی ندارند. یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد. اینگرید نمی‌توانست از دست‌اش خلاص شود. من هم همین‌طور.

یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد. اینگرید نمی‌توانست از دست‌اش خلاص شود. من هم همین‌طور.

شرایط و شکل محیط اهمیت زیادی ندارند. یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد.

ما با کلی شوق‌و‌ذوق و روحیه‌ی ماجراجویی شروع به کار می‌کنیم و چند سال که می‌گذره، همه‌چیز تبدیل می‌شه به یک شغل و یک برنامه‌ی تکراری...

دوست داشتم روزها را سر کنم و بی‌خیالِ فردا باشم. دوست داشتم چیزی در مورد آینده از خودم نپرسم.

وقتی جوان‌ها هنوز به ماه‌عسل می‌روند، معنایش این است که شرایط آن‌قدرها هم مصیبت‌بار نیست و زمین هنوز می‌چرخد.

مگر آن‌که خط زندگی کسی با رسیدن به نقطه‌ی پایانی، خودبه‌خود از تمام عناصر تزئینی و بی‌مصرف پاک شود. آن‌ وقت فقط عناصر اصلی باقی می‌مانند: نانوشته‌ها، ناگفته‌ها و سکوت‌ها.

لبه‌ی یکی از تخت‌‌ها نشستم. روبه‌روی پنجره. پاکت دستم بود. بله، اینگرید همین را برایم تعریف کرده بود. اما گاهی انسان خواب مکان‌ها و موقعیت‌هایی را می‌بیند که قبلاً کسی در موردشان حرف زده است و بعداً جزئیات بیشتری به آن‌ها اضافه می‌شود.

یک روز در احساس پوچ ‌بودن و تأسف دست‌و‌پا می‌زنید. بعد، این احساس مانند جزر دریا عقب می‌نشیند و محو می‌شود. اما سرانجام با قدرت برمی‌گردد. اینگرید نمی‌توانست از دست‌اش خلاص شود. من هم همین‌طور.