بریده‌هایی از کتاب جادوی فکر بزرگ

از صحبت کردن راجع به حال خود امتناع کنید. هرچه بیشتر راجع به یک بیماری صحبت کنید، حتی سرماخوردگی، به ظاهر بدتر می‌شود. حرف زدن راجع به بدحالی مثل ریختن کود پای علف هرز است.

قاعده: به یاد داشته باشید که ظاهر انسان «حرف می‌زند»، پس مواظب باشید که حرف‌های مثبت درباره‌ی شما بزند. هیچ وقت از خانه بیرون نروید مگر این‌که خاطرجمع باشید ظاهرتان مثل شخصی است که دوست دارید باشید.

یک‌بار شنیدم مربی چترباز جوانی توضیح می‌دهد: «پریدن درواقع خیلی بد نیست. این منتظر پریدن بودن است که آدم را عصبانی می‌کند.

امروز این کار را بکنید: کاری را که کوچک‌ترین علاقه‌ای به انجام دادن آن ندارید انتخاب کنید. آن‌گاه، بدون این‌که به خود اجازه بدهید به آن فکر کنید یا از آن وحشت کنید، انجامش دهید. این مؤثرترین شیوه‌ی انجام دادن کارهای عادی و روزمره است.

مَثَلی قدیمی هست که ارزش بارها تکرار کردن را دارد: «من از این‌که کفش‌هایم کهنه بودند غصه می‌خوردم تا این‌که مردی را دیدم که پا نداشت.»

عامل مهم در رسیدن به خواسته‌ها، تفکر مثبت نسبت به خودتان است. تنها منبع واقعی که مردم برای قضاوت کردن درخصوص توانایی‌های شما دارند اعمال شماست. اعمال شما را نیز افکارتان کنترل می‌کند. شما همانی هستید که فکر می‌کنید هستید.

به قول دکتر جرج ای. بورچ. از دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه تولان و متخصص در بررسی طول عمر بشر، عوامل زیادی طول عمر شما را مشخص خواهند کرد؛ از جمله، وزن، وراثت، رژیم غذایی، تنش روانی، و عادات شخصی. لیکن دکتر بورچ می‌گوید: «سریع‌ترین راه به سوی انتهای زندگی، بازنشستگی و بیکاری است. هر انسانی برای ادامه‌ی حیات باید یک دلبستگی در زندگی داشته باشد.»

ظرفیت، امری ذهنی است. این‌که انسان بتواند چه مقدار کار انجام دهد بستگی به مقدار کاری دارد که فکر می‌کند می‌تواند انجام دهد. وقتی به‌راستی معتقد باشید می‌توانید بیشتر کار کنید، ذهن شما خلاقانه فکر می‌کند و راه را به شما نشان می‌دهد.

افرادی که به سانتیمتر مربع خانه‌ی شما و وسایلی که دارید یا ندارید اهمیت می‌دهند نه به عقاید شما و گفتگو با شما، مستعد کوچک‌بینی‌اند. از محیط روانی خود محافظت کنید. دوستانی انتخاب کنید که به مسایل مهم علاقه‌مند باشند، دوستانی که به‌راستی دوست داشته باشند موفقیت شما را ببینند. دوستانی پیدا کنید که برنامه‌ها و آرمان‌های شما را تشویق کنند.

نکته‌ی اخلاقی: خودستایی نشاط‌انگیز را تمرین کنید. خودتنبیهی تحقیرکننده را هرگز تمرین نکنید.

یک بار از دانشمند بزرگ، اینشتین پرسیدند که یک کیلومتر چند متر است؟ و او جواب داد: «من نمی‌دانم. چرا من باید مغزم را با اطلاعاتی پر کنم که می‌توانم ظرف دو دقیقه در هر کتاب مرجع معمولی پیدا کنم؟» اینشتین درس بزرگی به ما داد. وی گمان می‌کرد این‌که آدم ذهن خود را برای فکر کردن مورداستفاده قرار دهد، بیش از آن‌که به عنوان انباری برای اطلاعات از آن استفاده کند، اهمیت دارد

برای به‌دست آوردن احترام دیگران، اول باید فکر کنید سزاوار احترام هستید.

وقتی که باور کنید، ذهنتان راه‌هایی برای انجام دادن پیدا می‌کند

یک استاد روان‌شناسی پیر من عادت داشت این نصیحت را در آخرین لحظه‌ی آمادگی برای امتحانات نهایی به دانشجویان خود بکند: «برای این امتحان مهم بهترین لباس خود را بپوشید. کت و شلوارتان را بدهید اتو کنند. کفش‌هایتان را واکس بزنید. تیز نگاه کنید؛ چون همین کار به شما کمک خواهد کرد تا تیز فکر کنید.

افرادی که در معرفی خودشان خجالتی هستند می‌توانند این کمرویی را با اعتمادبه‌نفس جایگزین کنند، و برای این منظور کافی است این سه اقدام را همزمان به عمل آورند: اول، دست خود را به طرف دست شخص مقابل دراز کنید و آن را به گرمی بفشارید. دوم، به‌طور مستقیم به شخص مقابل نگاه کنید. و سوم، بگویید «از آشنایی با شما خوشبختم.» این سه عمل ساده خود به خود و فوری کمرویی را ازبین می‌برد. عمل مطمئن باعث ایجاد تفکر مطمئن می‌شود.

به‌طور مرتب به خود گوشزد کنید که بهتر از آنی هستید که فکر می‌کنید.

«سن شما همان است که فکر می‌کنید،»

مطالعه‌ی سرگذشت‌های گوناگون ثابت کرد که میزان حساب‌های بانکی، میزان حساب‌های خوشنودی، و میزان حساب رضایت عمومی فرد به اندازه‌ی فکر او بستگی دارد. فکر بزرگ جادو می‌کند. «اگر فکر بزرگ این‌قدر نتیجه‌بخش است، چرا همه بزرگ فکر نمی‌کنند؟» بارها این سؤال از من شده است. من معتقدم که جواب این جاست. همه‌ی ما، بیش از آن‌که تشخیص بدهیم، محصول تفکر اطراف خویش هستیم و بخش زیادی از این تفکر کوچک است، نه بزرگ.

ظرفیت، امری ذهنی است. این‌که انسان بتواند چه مقدار کار انجام دهد بستگی به مقدار کاری دارد که فکر می‌کند می‌تواند انجام دهد. وقتی به‌راستی معتقد باشید می‌توانید بیشتر کار کنید، ذهن شما خلاقانه فکر می‌کند و راه را به شما نشان می‌دهد.

افراد بزرگ شنیدن را به خود انحصار می‌دهند؛ افراد کوچک حرف زدن را به خود انحصار می‌دهند.