بریده‌هایی از کتاب مرگ تصادفی یک آنارشیست

شما دیوونه‌اید؟ دیوانه: بله، کی به شما اونو گفته؟

اون‌ها خواهان انقلابند و ما بهشون اصلاحات تحویل می‌دیم. اون‌قدر هم تحویلشون می‌دیم که انقلاب رو فراموش کنن. در اصلاحات غرقشون می‌کنیم. یا بهتر بگم که غرقشون می‌کنیم در وعده‌های اصلاحات. چون حتی اون چیزی رو هم که می‌گیم هیچ‌وقت بهشون نمی‌دیم.

اهداف تغییر می‌کنند. این سیاسته که تصمیم می‌گیره.

طبقاتی وجود نداره، یا اینکه اگر هم هست خیلی هم چشمگیر نیست. اون‌ها خواهان انقلابند و ما بهشون اصلاحات تحویل می‌دیم. اون‌قدر هم تحویلشون می‌دیم که انقلاب رو فراموش کنن. در اصلاحات غرقشون می‌کنیم. یا بهتر بگم که غرقشون می‌کنیم در وعده‌های اصلاحات. چون حتی اون چیزی رو هم که می‌گیم هیچ‌وقت بهشون نمی‌دیم.

دیوانه: یه گفته‌ی قدیمی هست از انگلیسی‌ها که می‌گن: «ارباب میاد سگ‌هاشو علیه روستاییان تحریک می‌کنه. وقتی روستاییان نزد شاه می‌رن و از او شکایت می‌کنن، ارباب به‌خاطر اینکه کارشو تبرئه کنه، سگ‌هاشو می‌کشه.»

«در لحظات تاریک، آوازهای ما هم درباره‌ی تاریکی‌ها خواهد بود. اما زمان روشنایی هم خواهد رسید.» ولی دچار توهم نشویم، زیرا گستاخی و وحشیگری قدرت را باز هم خواهیم دید؛ قدرتی که به لباس جدید و نقابی دیگر درخواهد آمد.

باندیو می‌گه جنون آنی شکلی از اضطراب و دلشوره است و به‌سراغ افرادی که از لحاظ روانی سالم هستند هم خواهد آمد. چنانچه این اضطراب و دلشوره، با خشونت تحریک بشه تبدیل به اضطراب مأیوسانه می‌شه که کار به جنون آنی می‌کشه.

دیوانه: یعنی چی «صبر کنم»؟ منتظر چی هستید؟ می‌خواید روی این کره‌ی زمین مزخرف چه کار کنید؟ به این می‌گن زندگی؟ دنیای لعنتی، حکومت لعنتی... همه‌چی لعنتی! بیندازیم خودمونو پایین

مردم گفتند: «بله، فساد هست ولی افشا می‌شه.» ولی ما در اینجا، در میان فساد شنا می‌کنیم و هرازگاهی از آبی که توش شناوریم، می‌خوریم و هیچ‌کس هم نمیاد واسه ما تعریف کنه که این آب چه مزه‌ای داره! مسئله‌ی ما اینه که کسی توجه نمی‌کنه!

این‌طور به‌نظر میاد که اگه در جامعه فساد نباشد، باید یه‌جورهایی به‌وجود آوردش و ساختش، چون این یه‌وسیله‌ی بسیار فوق‌العاده‌ایه که می‌تونه قدرت رو نگه‌داره و در ضمن یه نوع تخلیه‌ی روحیه برای مخالفین.

کارگرها دوست دارن که دیگه بر اثر فشار کار سکته نکنن اما ما به‌جاش میام چند تا ابزار حفاظتی و تسهیلات بیشتر برای زنان بیوه، بهشون می‌دیم. اون‌ها خواهان حذف طبقات هستند، اما ما به‌جاش کاری نمی‌کنیم به‌جز اینکه بگیم که دیگه هیچ اختلاف طبقاتی وجود نداره، یا اینکه اگر هم هست خیلی هم چشمگیر نیست. اون‌ها خواهان انقلابند و ما بهشون اصلاحات تحویل می‌دیم. اون‌قدر هم تحویلشون می‌دیم که انقلاب رو فراموش کنن. در اصلاحات غرقشون می‌کنیم. یا بهتر بگم که غرقشون می‌کنیم در وعده‌های اصلاحات. چون حتی اون چیزی رو هم که می‌گیم هیچ‌وقت بهشون نمی‌دیم.

کارگران فریاد می‌زنند علیه استثمار بی‌شرمانه حیوانی، ولی ما فقط سعی می‌کنیم که یه‌کم کمتر حیوونی بشیم و نگران هیچ‌گونه شرمندگی نیستیم. ولی این وسط چیزی که تکون نمی‌خوره و باقی می‌مونه، استثماره.

مردم به‌دنبال یه عدالت واقعی‌ان. ولی ما به‌جاش کاری نمی‌کنیم به‌جز اینکه اون‌ها رو با حداقل عدالت راضی‌شون نگه داریم.

«در لحظات تاریک، آوازهای ما هم درباره‌ی تاریکی‌ها خواهد بود. اما زمان روشنایی هم خواهد رسید.»

دیوانه: خب معلومه. اگه ازش بیست‌هزارتا تقاضا نمی‌کردم، اون‌وقت شما فکر می‌کنید که اون بیمار بیچاره و به‌خصوص خونواده‌اش، از کار من رضایت پیدا می‌کردند؟ اگه ازش پنج‌هزارتا درخواست می‌کردم، ردخور نداشت که پیش خودشون فکر کنن که: «این بابائه چیزی سرش نمی‌شه، احتمالاً توی کارش وارد نیست باید یکی از همین لیسانسیه‌های تازه‌کار باشه.» اما برعکس، این‌طور نبود و برخلاف شما فکر کردند: «این آدم کیه؟ چقدر توی کارش وارده.» با رضایت کامل از پیش من رفتند و حتی دستمو هم بوسیدند. «خیلی ممنون استاد. تو بی‌نظیری.» کمیسر برتوزو: عجب بابا! چقدر خوب بلدی توجیه کنی کارهاتو.