بریده‌هایی از کتاب خوشه‌ های خشم

چرا به روزی که هنوز نیومده باید فکر کنی؟»

هر وقت دردسری واسه‌ات پیش اومد ـ برو پیش آدمای ندار. اونا تنها آدمایی‌ان که به آدم کمک می‌کنن

واقعاً دُرُس نیس آدم روزی دوازده ساعت کار کنه و باز شکمش سیر نباشه

«آدم وقتی به یه جا انس می‌گیره، دیگه سخته از اون‌جا دل بکنه و بره. آدما به یه نوع فکر کردن عادت می‌کنن، و دیگه سخته اونو ول کنن.

من قدرت راهنمایی مردمو دارم، اما نمی‌دونم باس به کجا راهنمایی‌شون کنم.

من آدمایی سراغ دارم که با گناه کردن خودشونو کشوندن بالا، تا اون‌جا که متوجه شدن که در پیشگاه خدا آدم بزرگی شده‌ان.

خیال می‌کردم شیطون دشمنه. اما اونایی که خِر این مملکتو چسبیده‌ان چیزی هستن از شیطون بدتر، و اگه دستشونو کوتاه نکنین ول‌کن معامله نیسن.

شبی سیاه فرا رسید، زیرا ستارگان نمی‌توانستند دل گرد و غبار را بشکافند و زمین را روشن کنند، و نور پنجره‌ها از حیاط خانه‌ها فراتر نمی‌رفت.

آدما به یه نوع فکر کردن عادت می‌کنن، و دیگه سخته اونو ول کنن.

نیاز انگیزه‌ی اندیشه است و اندیشه انگیزه‌ی عمل.

نمی‌دانستند که مرز بین گرسنگی و خشم خط باریکی است

مردم از وراجی و شیون کردن خوششون می‌آد. اونا این‌جور چیزارو می‌پسندن. کیف می‌کنن.

آدم کاسب ناچاره دروغ بگه، اما اسمشو یه چیز دیگه می‌ذارن. مهم همینه. تو می‌ری اون لاستیکه رو می‌دزدی و تو میشی دزد، اما او می‌خواس چار دولار تورو بابت یه لاستیک کهنه‌ی زهوار دررفته از جیبت درآره. اونا این کارو یه کاسبی حلال می‌دونن.

یه یارو می‌گفت راننده‌های کامیونا هی می‌خورن، همیشه‌ی خدا تو قهوه‌خونه‌ها نشستن و دارن می‌لمبونن.» جود به نشانه تأیید گفت: «خوب دیگه زندگیشون اینه.» «در این‌که تو راه‌ها نگه می‌دارن شکی نیس، اما برای لمبوندن نیس. این جورا هم نیس که همیشه گشنه باشن. فقط موضوع اینه که از دایم رفتن خسته می‌شن، واقعاً خسته می‌شن. قهوه‌خونه‌ها تنها جاییه که آدم می‌تونه نگه داره

زن‌ها و بچه‌ها از ته دل می‌دانستند اگر مردانشان روحیه‌ی خود را از دست ندهند و استوار باشند هیچ مصیبتی گران نیست.

من آدمای مثل تو را زیاد دیده‌ام. تو نمی‌خوای چیزی بفهمی. فقط با این حرف لالایی می‌خونی خوابت ببره

تا حالا سابقه نداره کسی‌رو ببینم که مثل سگ گله سگ‌دو بزنه و هی جمع کنه و آخر سر نومید و درمونده نباشه.

می‌دانیم، همه‌اش را می‌دانیم. تقصیر ما که نیست، تقصیر بانک است. بانک مثل آدم نیست. یا مثل یک مالک که پنجاه هزار جریب زمین دارد. اصلاً مثل آدم نیست. هیولاست.

مرد ندار چگونه می‌تواند از درد و نگرانی دارندگان آگاه باشد؟

انسان چون پای پیش گذاشت، بعید نیست به عقب هم برگردد، اما فقط نیم‌گامی، هیچ‌وقت به تمامی گام برنمی‌گردد.

نمی‌توانی از نو شروع کنی. فقط یک نوزاد می‌تواند از تازه به تازه شروع کند.

بترس از آن زمان که انسان در راه یک اندیشه دشواری نبیند و در راه آن نمیرد، زیرا این یک صفت پایه و اساس آدمیزاد است

بانک چیزی است غیر از آدمیزاد. اتفاقاً آن‌هایی که در بانک کار می‌کنند از کارهایی که بانک می‌کند بدشان می‌آید، اما بانک کار خودش را می‌کند. بانک چیزی است غیر از آدمیزاد، باور کنید. هیولا است، آدم آن را ساخته، اما آدم نمی‌تواند مهارش کند.

من هیچ دلم نمی‌خواهد که قبل از کشتن کسی که مرا گرسنگی می‌دهد از گرسنگی بمیرم.»

«به‌خدا، راس می‌گی! این دنیا هرجور می‌خواد بگرده، چیزی به ما نمی‌ماسه.»

«اونارو دور بگردون. تو نهر آب فروشون کن. بهشون بگو اگه مثل تو فکر نکنن تو آتیش جهنم می‌سوزن. چه لزومی داره اونارو به یه جای خاصی راهنمایی کنی. فقط راه بیفت تا اونا هم دنبالت بیان.»

مالکان و دارندگان بزرگ، انجمن‌ها و کانون‌های حمایتی تأسیس می‌کنند و نشست‌هایی برای تهدید و ترساندن برگزار می‌کنند، تا بشکند و خفه کنند.

لااقل باس دو دلار داشته باشی تا بتونی گناه کنی، و ما همه روی هم رفته دو دلار نداریم.»

خدا شاهده دیگه دست از پا خطا نمی‌کنم، اما درست همون موقع که این حرفارو می‌زدم، می‌دونستم که می‌کنم.

بله، باید حرف زد. بعضی‌وقت‌ها آدم غصه‌دار باید حرف بزنه تا غصه‌رو از دلش بریزه بیرون. بعضی‌وقت‌ها کسی که خیال آدم‌کشی داره راجع به قتل حرف می‌زنه و بعد هم کسی رو نمی‌کشه و راحت می‌شه.