بریده‌هایی از کتاب فراتر از سفرکرده‌ی بی‌جاده (سفری بی‌انتها به سوی رشد معنوی)

برای اینکه افرادی خوب و سلامت باشیم، باید گاهی بهای کنار گذاشتن عزت نفس خود را بپردازیم، و همیشه در مورد خودمان احساس خوب نداشته باشیم. اما همیشه باید خود را دوست بداریم و برای خود ارزش قایل باشیم، حتی اگر همیشه لازم نباشد برای خودمان احترام قایل شویم.

عیسی مسیح، همچنین گفت وقتی با گروهی خشمگین روبه‌رو می‌شوید که در صدد سنگباران زنی زناکار هستند، «اجازه دهید کسی نخستین سنگ را پرتاب کند که گناهی مرتکب نشده باشد.» از آنجا که همه‌ی ما گناهکاریم، آیا معنی جمله فوق این است که ما هیچ یک نباید سنگی پرتاب کنیم و اینکه نباید در کل کسی را سرزنش یا قضاوت کنیم؟ در حقیقت هیچ کس به آن زن سنگی پرتاب نکرد و بعد عیسی مسیح به او گفت: «آیا هیچ کس شما را نکوهش نکرد؟ پس من هم تو را نکوهش نمی‌کنم» او دوباره گفت پیش از قضاوت دیگران، خود را قضاوت کنید.

برخی از امریکایی‌ها گمان می‌کنند که ما از طریق مذاکره موفق به خروج از ویتنام شدیم. ما از طریق مذاکره از ویتنام خارج نشدیم؛ ما شکست خوردیم. اما بسیاری از مردم هنوز به نوعی از درک این موضوع امتناع می‌کنند.

بهترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که با مسایل کنار بیاییم تا جایی که بتوانیم آن‌ها را بدون درد به یاد آوریم. بنابراین نخستین قدم سلامت درمانی، یادآوری جرایمی است که روی داده است. سپس نوبت خشم است که باید بروز کند، همان‌گونه که محاکمه و نامیدن جرایم باید صورت گیرد. اما چنانچه خشم خود را بیشتر از حدی خاص طولانی کنید، به همان نسبت به آزار خود ادامه می‌دهید.

در واقع موجزترین کلامی که تابه‌حال در مورد افسردگی به میان آمده، مربوط است به عارف مسلمان جلال‌الدین رومی در قرن دوازدهم که به اعتقاد من یکی از باهوش‌ترین افرادی است که تابه‌حال وجود داشته است. او گفت: «افسردگی شما مربوط به گستاخی و امتناع شما از ستایش کردن است.»

این مرحله‌ی غیاب معنویت است و مردم در این مرحله به کلی بی‌اخلاق و نادرست هستند.

بیشتر اوقات درمان‌کننده‌ترین کاری که برای درمان افراد دردمند از ما بر می‌آید، به جای تلاش در جهت خلاصی آن‌ها از درد، نشستن و همراهی با آنان است. ما باید یاد بگیریم که درد افراد دیگر را بشنویم و تحمل کنیم. یعنی تمام تلاش خود را برای هشیاری بیشتر انجام دهیم. و هر قدر هشیارتر شویم، بیشتر متوجه ترفندها و خطاها و سوء استفاده‌های افراد دیگر می‌شویم، اما در عین حال از بار مسؤولیت و ناراحتی‌های آن‌ها نیز آگاهی می‌یابیم. همزمان با رشد معنوی، می‌توانیم بیشتر و بیشتر درد افراد دیگر را تقبل کنیم و بعد شگفت‌انگیزترین رویداد رخ می‌دهد. هر قدر مایل باشید درد بیشتری را تقبل کنید، لذت بیشتری نیز احساس خواهید کرد.

من بر این باورم که خدا نور و عشق است، اما بی‌شک حقیقت نیز هست

یک موضوع آغازین دیگر که زمانی از کسانی می‌شنیدم که برای نخستین بار برای روان درمانی مراجعه می‌کردند، این بود: «چرا باید همه این چرندیات را از گذشته‌ی خودمان پیش بکشیم؟ چرا نباید آن‌ها را فراموش کنیم؟» دلیلش این است که ما نمی‌توانیم همه چیز را فراموش کنیم. نمی‌توانیم به‌راستی آن‌ها را فراموش کنیم. ما تنها می‌توانیم به‌راستی ببخشیم، با وجود این، به دلیل اجتناب از کار سخت بخشش، اغلب می‌کوشیم دلخوری‌ها را از ذهن خود بیرون بریزیم.

دلیل بخشش دیگران خودِ ما هستیم؛ برای سلامت خودمان، چون اگر به خشمگین بودن ادامه دهیم تا جایی که از حد نیاز برای بهبود بگذرد، از رشد معنوی باز می‌مانیم و روح ما شروع به چروکیدن می‌کند.

راه رسیدن به پارسایی در کاوش همه جانبه قرار دارد. جستجو کنید، و تکه‌هایی کافی از حقیقت را که خواهید یافت، با هم جور کنید و راه خود را بیابید. شما هرگز نخواهید توانست پازل را کامل کنید. اما قادر خواهید بود حقایق به نسبت زیادی را با یکدیگر جور کنید تا بتوانید برداشتی کلی از وقایع داشته باشید و زیبایی بسیار زیاد آن را درک کنید.