بریده‌هایی از کتاب آشتی با کودک درون

پدر و مادر، همواره یک کودک سر به راه می‌خواهند که برایشان دردسر درست نکند، چراکه از ریختن آبرویشان می‌ترسند و از آن‌جا که خودشان را چندان قبول ندارند، همین احساس خود را به کودکشان نیز تلقین می‌کنند. کودک درون احساس گم‌شدگی می‌کند، از خود می‌پرسد درست و نادرست کجاست، زیرا احساسش یک چیز و والدین و اطرافیانش چیزی دیگر می‌گویند

افرادی که در بزرگسالی در دوست داشتن دیگران ناتوان‌اند، در کودکی مورد نوزاش‌های خاص مادر و پدر و محیط اطراف خود قرار نگرفته‌اند و تجربه‌ای در این باره ندارند و بیشتر به‌جای عشق‌ورزی سالم به‌سمت مهرطلبی بیمارگون می‌روند و به زبان عامیانه محبت را گدایی می‌کنند.

حاضر است خواری را بپذیرد؛ اما تأییدش کنند و برای تأیید شدن، دست به هر کاری می‌زند، غافل از آن‌که هرگونه عدم تأیید بیرونی او را متزلزل می‌کند و اعتمادبه‌نفسش را به‌هم می‌ریزد

«زشت است، مردم چه می‌گویند!»

کودک درون سربه‌راه، پر از ترس است، ترس از تأیید نشدن، ترک شدن، طرد نشدن. او می‌خواهد دیگران به هر قیمتی دوستش بدارند. از این رو حاضر است محبت را گدایی کند

وقتی در خود فرو می‌روید، همه‌اش گوشه‌ای نشسته‌اید و فکر می‌کنید، به در و دیوار زل می‌زنید و حوصله‌ی هیچ‌چیز را ندارید، نه حوصله‌ی گوش دادن و نه حرف زدن. فقط دوست دارید بغض و گریه بکنید. در این حالت درواقع از کودک بازیگوشتان فاصله گرفته‌اید

گاهی کودک درون خود را در حال نیایش و سپاس از خالق طبیعت قرار بدهید و به حال خود رهایش کنید! بگذارید کودک در دامان الهی پرسه بزند و احساس کند به درگاه پروردگار پیوستگی و تقرب دارد.

کودک درون در دنیای توقعات بزرگسالان، کم‌کم به‌واسطه‌ی رقابت و مقایسه‌های پی‌درپی، عصبی می‌شود و یاد می‌گیرد که بجنگد تا خودش را اثبات کند و در این کار اصرار داشته باشد، زیرا با لج‌بازی‌های پی‌درپی می‌خواهد ثابت کند که موجودی خوب و باهوش است

پس بایستی در احیا و شفای کودک درون به این زخم‌های احساسی به‌دقت توجه کرد، به‌گونه‌ای که فرد آن‌ها را بر زبان آورد، گریه کند، و در جلسات گروه‌درمانی بخواهد دیگران درباره‌ی دردهای او نظر بدهند تا آن درد کاهش یابد. یکی از هدف‌های اصلی شفای کودک درون، درمان همین خشونت‌های عاطفی است که هر فرد بتواند خشونت‌های بر او رفته را بیان کند.

لمس و بو به کودک درون حسی زیبا و توصیف‌ناپذیر می‌دهد. بگذارید از چشم‌های خود به‌نحو مطلوب بهره ببرد و با شنیدن موسیقی‌های گوناگون، از این حس دلپذیر سرشار شود، طعم‌های گوناگون را بچشد و از این همه طعم لذت کافی ببرد.

به کودک درونتان تفهیم کنید بین افشای احساسات و ابراز احساسات تفاوت وجود دارد و لزومی ندارد کودک رازهای اخلاقی و اقتصادی خود یا خانواده‌اش را افشا کند، زیرا دیگران می‌توانند از آن سوء استفاده کنند.

سلام به کودک درونم! از امروز زمانی را به ملاقات با تو اختصاص می‌دهم، تو را با خودم سرگرم خواهم کرد، با هم به دل طبیعت خواهیم رفت و روی دشت شقایق عکس خواهیم گرفت و قلبمان را به معبد بزرگ طبیعت خواهیم برد. جشن و سرور به راه خواهیم انداخت و دیگر نخواهم گذاشت ابرهای کدورت و تاریکی که سال‌هاست زندگی‌مان را به مرگ نزدیک کرده است، آزارمان دهد. از این پس تو را به مهربانی‌ام عادت خواهم داد و هرگونه تردید را از تو دور خواهم کرد. به‌خوبی می‌دانم هر روز به توجه و نوازش نیاز داری. به من تکیه کن و از هیچ‌گونه سرگردانی نترس! از تو به‌خاطر این‌همه ظلم و توهین عذر می‌خواهم. مرا ببخش! دوستدار همیشگی تو؛ والد نوازشگر و مهربانت

اگر بخواهید به درمان کودک درون خود بپردازید، بهتر است از انواع خشم خود آگاهی یابید و علت و انگیزه‌های آن را بشناسید

کودک درون بیشتر انسان‌ها، تجربه‌ی دوست داشتن را داشته است؛ اما به دلایلی درگیر شرم و حیا و احساس گناه شده و فرهنگ سنتی خانوادگی‌اش او را از بیان احساساتش منع کرده است

والد نوازشگر باید برنامه‌ای عملی برای فعال‌سازی عواطف احساسات کودک درون داشته باشد. پس: * عاشقانه با او سخن بگویید! * او را هر روز با جملات آرام‌بخش نوازش کنید! * کارهای مثبت کودک درون خود را تشویق و تقویت کنید! * با کلمات ساده به او ارزش و بها بدهید! * با کلامی ساده دعایش کنید!

کودک درونتان را به بیراهه نبرید، زیرا دوست ندارد او را مثل فرد دیگری کنید

از هم‌اکنون با والد حمایتگر و بالغتان پیمان ببندید که اجازه ندهند به حریم خصوصی‌تان توهین شود. به کودک درونتان بگویید می‌خواهید به‌روشی جدید از او مواظبت کنید و نیازها و احساساتش را مورد توجه قرار بدهید. به این پیمان احترام بگذارید و برای آن، ساعت و تاریخ تعیین کنید و این لحظه را نقطه‌ی عطفی برای تغییر رفتار خود بدانید.

هر روز کودک درونتان را با کلمات آرام‌بخش نوازش کنید. او به‌شدت به توجه و نوازش صمیمانه و بی‌قیدوشرط نیاز دارد.

گفتگوهای والد توسری‌زن به کودک درون: * تو احمق و بی‌شعور و خنگ هستی! * تو لیاقت محبت و تشویق را نداری! * تو لاغرمردنی و زشت هستی! * تو بی‌عرضه‌تر از این حرف‌ها هستی! * تو آخرش هم چیزی نمی‌شوی! * تو …

کودک درون افکاری دارد که مثل ضبط صوت، آن‌ها را از پدر، مادر، تلویزیون و آشنایان نزدیک خود دریافت کرده است.

وقتی کودکی بی‌قیدوشرط دوست داشته شود به‌مرور در مسیر رشد سالم قرار می‌گیرد و وقتی این نیاز در کودک برآورده می‌شود، توانایی دارد دیگران را دوست بدارد.

زندگی کودک درون بدون درنظر گرفتن گل و گیاه، بی‌روح و خشک خواهد بود.

والد ایرادگیر با تفریح کودک درون مخالف است و می‌خواهد از او بیگاری بکشد، خسته‌اش کند و بر او سخت بگیرد. برای والد ایرادگیر، تفریح و لذت بردن کودک درون معنا ندارد. حتی می‌کوشد در مسافرت و تفریح هم ناخودآگاه در نگاه و ذهن و احساس کودک درون رسوخ کند و شادی‌اش را زایل سازد. هرگز نپندارید حال که به سفر آمده‌اید دیگر والد ایرادگیر وجود ندارد! بهترین شرایط زمانی و مکانی که دارید با کودک درونتان لذت می‌برید، والد عصبانی و خرده‌گیر به سراغ کودک درونتان می‌آید و او را سرزنش می‌کند

امروزه روان‌شناسان به این نتیجه رسیده‌اند که خلاقیت اکتسابی است و می‌توان با بهره‌گیری از قوانینی خاص نیروی کودک درون را در انسان فعال کرد

دائو (طبیعت) کودک درون را تربیت خواهد کرد. طبیعت شکلی از واقعیت است. کودک درونتان را در واقعیت محض به‌جریان بیندازید، او را درگیر هذیان‌ها و توهمات خود نکنید و بگذارید تخیل او در طبیعت شکل بگیرد. قفسی به اسم تربیت برای او درست نکنید، بگذارید لابه‌لای صدا، رنگ و بو و اشکال غلت بزند. این‌قدر محدودیت برایش درست نکنید! هیچ عقیده‌ی ساختگی را به او تحمیل نکنید. طبیعت پر از رازهای هیجان‌انگیز است، قوانین ریاضی خود را دارد و بی‌در و پیکر نیست.

افرادی که در بزرگسالی از کودک درون فعال و سالم برخوردارند، به‌سمت بازی و بازیگوشی هدفمند گرایش دارند، زندگی را سخت نمی‌گیرند و در زمان و مکان مناسب، به سرگرمی‌ها و تفریح‌های سالم خودشان می‌پردازند. بسیاری افراد بزرگسال که از منِ کودک خود دور می‌شوند، کم‌کم جدی، سخت و عبوس می‌گردند و دیگر حوصله‌ی بازی‌های هیجان‌انگیز و مفرح را ندارند، درصورتی‌که افراد سالم و طبیعی کودک درون شوخ‌طبع، شاد، خندان، سرحال و هیجانی دارند.

کودک درون شما بزرگ نشده و همچنان کم‌سن‌وسال باقی مانده و نیاز دارد والد نوازشگر مهربان که به او توجه ویژه دارد، واژه‌های قشنگ به او ابراز کند. کودک درون به پدر مهربان و مقتدر و مادری بامحبت نیاز دارد تا در شرایط خشم، ترس و عشق به او کمک کنند. حضور پررنگ والد نوازشگر یعنی شفای کودک زخمی درون.

با چشمانی بسته هر صدای بی‌معنی و ناخوشایندی را که دوست داری از خود درآور، آواز بخوان، فریاد بزن، هو بکش و اجازه بده بدنت هر کاری دلش خواست بکند. به هوا بپر، قدم بزن، خود را تکان‌تکان بده، بنشین؛ در این حالت هر کاری مجاز است. هرچه به ذهنت آمد ادا کن و نگران معقول بودن، موجه بودن، معنادار بودن و اهمیت آن نباش، بلکه مثل پرندگان به خودت آزادی بده!

بی‌هیچ دلیلی شروع کن به خندیدن و هرگاه خنده‌ات فروکش کرد بگو: «هاهاها، هوهوهو!!» آن‌وقت خنده به سر جای خود باز می‌گردد. تو با این حفاری ساده متوجه می‌شوی که وجودت را لایه‌هایی چند از غبار فرا گرفته و این کار همچون شمشیری با یک ضربه، همه‌ی آن لایه‌ها را از هم متلاشی می‌کند و تو حتی تصورش را نمی‌کنی که تغییری بزرگ می‌تواند به وجودت راه یابد. خنده‌ی واقعی درباره‌ی هیچ‌چیز نیست، فقط همچون شکوفه‌ای روی درخت درونت پدید می‌آید و جوانه می‌زند، هیچ استدلال یا توجیه عقلانی ندارد و اسرارآمیز است. مرحله‌ی سوم:

کودک درون به ادبیات سرمستی نیاز دارد. به صدای آب‌ها، امواج دریا، باران و شرشر آب گوش کنید و ببینید چقدر آرام‌بخش و مسحورکننده است. قسمتی از آرامش شما از همین صداهای طبیعت است.