بریده‌هایی از کتاب جوامع الحکایات: قصه های شیرین ایرانی

«به آدم‌های خوب، پاداش خوب و مناسب بده. آدم‌های بد را به حال خودشان بگذار. آن‌ها به وسیله‌ی کارهای بدِ خودشان مجازات می‌شوند؛ بدون این‌که شما را به زحمت بیندازند.»

«قول بده دیگر کسی را به زحمت نیندازی. عهد کن کار خودت را خودت انجام دهی. کار کردن هیچ وقت از ارزش کسی کم نمی‌کند.»

«یادت هست آن بچّه چه‌قدر بداخلاق و لجباز بود؟ من هیچ‌وقت سر به سر او نمی‌گذاشتم. او را عصبانی‌تر نمی‌کردم. بدرفتاری او را تحمّل مي‌کردم و دوستش مي‌داشتم. خدای مهربان، برای همین خوش‌رفتاری و محبّت به این بچّه، اجر و پاداش بزرگی نصیبم می‌کرد. حالا دیگر این نعمت از دستم رفت...»