بریده‌هایی از کتاب سوال‌های درست

. هر گاه نیازهای خود را برای خشنودی دیگران نادیده می‌گیریم، توانایی خود را برای عشق ورزیدن به خود از دست می‌دهیم.

- آیا رفتن به کلاس کاراته به من قدرت می‌بخشد یا قدرتم را می‌ستاند؟ - آیا رفتن به کلاس کاراته مرا به آینده دلخواهم نزدیک می‌کند یا که مرا در بند گذشته نگه می‌دارد؟ به‌محض آن‌که به این سؤال‌ها جواب دادم، برایم روشن شد برای رسیدن به آینده دلخواهم باید به عهدی که با خود بسته بودم، عمل می‌کردم. برای این کار فقط باید لباس کارته‌ام را می‌پوشیدم و به کلاس می‌رفتم. هنگامی‌که از وضعیت هدایت خودکار درآمدم و آگاهانه انتخاب کردم، توانستم تصمیمی بگیرم که مرا قدرتمند می‌ساخت و به آینده دلخواهم نزدیک‌تر می‌کرد.

: آیا در جستجوی نیکی هستم یا بدی؟ سؤال «آیا در جستجوی نیکی هستم یا بدی؟» این قدرت را دارد که لحظه ناامیدی را به لحظه امید تبدیل کند. در حقیقت ما با جستجوی نیکی چشم‌های درک خود را آگاهانه می‌گشاییم. آن‌گاه می‌توانیم نیکی را در هر موقعیت و هر شخصی ببینیم. برای اغلب ما جستجوی نیکی شیوه طبیعی نگاه کردن به دنیا نیست. در حقیقت ما آموخته‌ایم در هر رابطه و موقعیتی بدی را ببینیم؛ اما هنگامی‌که انتخاب می‌کنیم به‌دنبال نیکی باشیم، حقیقتی نو ظهور می‌کند.

«آیا این انتخاب آینده‌ای الهام‌بخش برایم رقم خواهد زد یا مرا در بند گذشته نگه خواهد داشت؟» - «آیا این انتخاب برایم رضایتی پایدار به‌دنبال خواهد داشت یا لذتی زودگذر؟» - «آیا در اوج قدرتم ایستاده‌ام یا فقط برای خشنودی دیگران تلاش می‌کنم؟» - «آیا در جستجوی نیکی هستم یا بدی؟» - «آیا این انتخاب به زندگی‌ام نیرو خواهد بخشید یا انرژی مرا خواهد ربود؟» - «آیا از این شرایط به عنوان اهرمی برای رشد و تکامل خود استفاده خواهم کرد یا وسیله‌ای برای ضربه زدن به خود؟» - «آیا این انتخاب مرا توانمند می‌سازد یا قدرتم را می‌ستاند؟» - «آیا این عمل از روی خویشتن دوستی است یا خودتخریبی؟» - «آیا این عمل از روی ایمان است یا ترس؟» - «آیا با روحانیت خوی

سؤالی که باید پرسید این است که اگر شما خودتان را دوست دارید و اگر باور دارید سزاوار داشتن هر آنچه می‌خواهید هستید، پس چرا انتخابی می‌کنید که شما را از رسیدن به نتایج دلخواه محروم می‌کند؟ پاسخ به این سؤال ساده است، اگر راست بگویید به احتمال زیاد خواهید فهمید در این زمینه هیچ انتخابی ندارید. شما دانسته یا ندانسته در وضعیت غیرارادی از نقشه از پیش تعریف شده خود پیروی می‌کنید.

روزی تصمیم گرفتم که به کلاس کاراته بروم و تا سن پنجاه سالگی؛ یعنی سه سال دیگر از آن زمان کمربند مشکی‌ام را بگیرم، اما وقتی سرانجام به کلاس رفتم احساس کردم این ورزش را دوست ندارم. وقتی تمرین‌ها شروع می‌شد، من فقط می‌خواستم چرت بزنم. کنش غیرارادی من زیر پا گذاشتن تعهد و دررفتن از زیر کلاس‌ها به صد بهانه مختلف بود: «بیش از اندازه کار کرده‌ام، خسته‌ام، وقت ندارم، توان کافی برای تمرین‌های طاقت‌فرسای کاراته را ندارم»، اما در آن روز خاص لحظه‌ای مکث کردم، چشمانم را بستم و چند سؤال درست از خودم پرسیدم:

برای شعله‌ور ساختن آتش درونمان باید از خواب برخیزیم و آگاهانه انتخاب کنیم. یک انتخاب آگاهانه بازتاب والاترین تعهدات ما و در هماهنگی مستقیم با بینش ما برای زندگی است. هنگامی‌که آگاهانه انتخاب می‌کنیم به تأثیری که اعمالمان روی زندگی ما خواهد گذاشت، دقت می‌کنیم.

اگر در جستجوی بدی‌ها و اشتباهات باشیم، آن‌ها را خواهیم یافت و در آن هنگام است که همه تجارب ما ناامیدکننده و ناخوشایند خواهند بود. لحظه‌ای که ما به چیزی نادرست پی می‌بریم، ناخودآگاه انگشت سرزنش خود را به‌سوی دیگران یا شرایط اشاره می‌کنیم. پیدا کردن اشتباه بسیار آسان است و انداختن آن به گردن دیگران فقط راه گریزی برای آدم‌های تنبل است. خود من میلیون‌ها بار این کار را انجام داده‌ام. به‌جای پذیرفتن مسئولیت برای آنچه می‌دیدم انگشت سرزنشم را به‌سوی دیگران نشانه می‌گرفتم. من برای سرزنش رئیس، دوست، مربی و حتی مادرم برای بی‌کفایتی خودم گناهکارم. سرزنش دیگران بهانه‌ای است که برای توجیه رفتار و حال بد خود از آن استفاده می‌کنیم. در حقیقت ما با تمرکز روی مشکلات و ناکاستی‌ها از مسئولیت‌پذیری اجتناب می‌کنیم.

پرده برداشتن از عهدهای نهفته‌ای که ما را از رسیدن به اهدافمان بازمی‌دارند، مهم‌ترین قدمی است که باید در راه دگرگونی زندگی‌مان برداریم. هر یک از ما باید شهامت آشکار کردن دروغ‌هایی که سال‌ها به خود گفته‌ایم داشته باشیم. با آگاه شدن و پی بردن به عهدهای نهفته خود توانایی جایگزین کردن آن‌ها با عهدهای جدید و مقتدرانه را به‌دست می‌آوریم. هدف ما از شناسایی عهدهای نهفته، آشکار کردن و پذیرفتن آن‌هاست. ما می‌توانیم با آوردن عهدهای نهفته خود به سطح هوشیاری‌مان و روشن کردن نقاط تاریک وجودمان، به ورای آن‌ها رفته و عهدهایی آگاهانه و نو بیافرینیم که با والاترین اهداف ما درباره آینده هماهنگ هستند.

وقتی هر روز شکلات و غذاهای سرخ‌کرده می‌خوریم، نمی‌توانیم کلسترول خونمان را پایین بیاوریم. وقتی همه درآمد ماهیانه خود را خرج می‌کنیم، نمی‌توانیم پولی پس‌انداز کنیم. هنگامی‌که به شریک زندگی خود دروغ می‌گوییم؛ نمی‌توانیم انتظار صداقت داشته باشیم. وقتی انتخاب می‌کنیم شغلی مطمئن داشته باشیم و خطر نکنیم به راه انداختن یک کسب‌وکار رؤیایی غیرممکن است. زمانی‌که به جای تحرک و پیاده‌روی نشستن روبه‌روی تلویزیون را انتخاب می‌کنیم نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم به اندام دلخواهمان دست یابیم. ما باید راه خود را انتخاب کنیم. اگر به‌راستی می‌خواهید مسیر زندگی‌تان را تغییر دهید، باید انتخاب‌هایتان را تغییر دهید.

مهم‌ترین نکته‌ای که باید درک کنیم این است که اگر ما به خودمان اهمیت ندهیم، نمی‌توانیم به دیگران اهمیت بدهیم.

ما پشت فرمان زندگی به خواب می‌رویم و اجازه می‌دهیم گذشته و ترس‌هایمان آینده ما را محدود کرده و رقم بزنند.

شما ندانسته دکمه «هدایت اتوماتیک، بدون نیاز به توجه» را زده‌اید. به‌عبارتی از یاد برده‌اید که آینده شما بر اساس انتخاب امروزتان تعیین می‌شود. ب

آنچه همه ما باید بدانیم این است که هر انتخابی می‌کنیم، فرقی ندارد کوچک یا بزرگ، آسان یا سخت، فردی یا گروهی مسیر زندگی ما را تغییر خواهد داد. کیفیت انتخاب‌های ما تعیین خواهد کرد که آیا با ناامیدی دست و پنجه نرم خواهیم کرد یا روزهایی شگفت‌آور؛ یعنی همان زندگی رؤیایی‌مان در انتظارمان خواهد بود. توانایی ما در انتخاب، حاکی از حقوق و آزادی‌های ویژه‌ای است. اگر قدرت انتخاب داشته باشیم می‌توانیم درباره بدن، سلامتی، روابط، امور مالی، شغل، زندگی اجتماعی و اعتقادات خود تصمیم بگیریم.

آنچه ما را از دیگر موجودات زنده متمایز می‌کند، ظرفیت و توان ما در ارزیابی انتخاب‌ها و در نهایت تصمیم‌گیری آگاهانه و سنجیده است. شاید قدرت انتخاب گران‌قدرترین موهبتی باشد که به ما عطا شده است.

امروزِ ما حاصل انتخاب‌های دیروز ماست. انتخاب‌های هفته گذشته، ماه گذشته و سال‌های گذشته است که حال ما را رقم می‌زنند. ما فقط به‌خاطر یک تصمیم نادرست پنجاه هزار دلار بدهی به بار نیاورده‌ایم، فقط به‌خاطر یک بار پرخوری پانزده کیلو اضافه وزن نداریم، فقط به‌علت یک انتخاب بد زندگی خود را از دست نداده‌ایم. مجموعه‌ای از انتخاب‌های ناآگاهانه یا ناسالم یکی پس از دیگری است که ما را به جایی که امروز هستیم، رسانده‌اند.

همه ما انسان‌ها نیازهای برآورده نشده‌ای داریم که یا به آن آگاهیم و یا از آن بی‌خبریم. این نیازها در پس زمینه ذهن ما کمین می‌کنند و به‌دنبال فرصتی می‌گردند تا مورد توجه قرار گیرند. اگر ما برای برآورده کردن این نیازهای نهفته انتخابی آگاهانه نکنیم، طغیان می‌کنند و به هر لذت آنی که آن‌ها را برای لحظه‌ای خشنود می‌کند، چنگ می‌اندازند.

هر وقت شما سعی می‌کنید دیگری را خشنود کنید و برای رضایت دیگران خواسته خود را زیر پا می‌گذارید، بخشی از قدرت خود را از دست می‌دهید. فراموش می‌کنید که هستید و پرتو نور زندگی خود را به دیگران تقدیم می‌کنید.

هنگامی‌که به جستجوی نیکی می‌رویم از زندگی دعوت می‌کنیم که با همه موهباتش بر ما ببارد. جستجوی نیکی قلب ما را می‌گشاید و به ما اجازه می‌دهد برای آنچه داریم، سپاسگزار باشیم، برای شادی‌های کوچک زندگی. این نگرش سبب می‌شود از کنار موهبات بی‌تفاوت نگذریم و آنچه را داریم نادیده نگیریم.

قدرت اراده همان قدرت انتخاب نحوه رویارویی با وقایع زندگی است. قدرت اراده به ما این توانایی را می‌دهد که از رویدادهای زندگی برای رشد و تکامل استفاده کنیم یا آن‌ها را برای ضربه زدن به خود به‌کار گیریم.

این دنیا فقط صحنه نمایش نیست، بلکه تمام زندگی شماست

اگر به‌راستی می‌خواهید مسیر زندگی‌تان را تغییر دهید، باید انتخاب‌هایتان را تغییر دهید.

اگر شما پدر و مادری قانونمند داشته‌اید و شما فکر می‌کنید دوست دارید در همه کارها نظم و انضباط داشته باشید، اما زندگی‌تان همیشه به هم ریخته و آشفته است، شاید عهد نخست و نهانی شما با خودتان این بوده باشد که بیش از هر چیز آزاد و رها باشید.

وقتی از باورهای خود دست می‌کشیم، وقتی از آرزوهای خود دست می‌کشیم، بخشی از وجود ما آغاز به مردن می‌کند. با محروم کردن خود از رؤیاهایمان و از به یاد آوردن آنچه به‌راستی می‌خواهیم، به‌آرامی ارتباط خود با برترین تجلی وجودمان را از دست می‌دهیم. اغلب احساس می‌کنیم پیش از آن سعی کرده‌ایم و شکست خورده‌ایم، بنابراین از تلاش مجدد سر باز می‌زنیم. ترس به همه رخنه سرایت می‌کند، زندگی‌مان را مختل می‌کند و ما را از حرکت باز می‌دارد.

هر گاه که ما از نیازهایمان برای برآورده کردن نیاز دیگری دست می‌کشیم، در نهایت به روابط خودمان با آن شخص لطمه می‌زنیم.

خویشتن‌دوستی به معنای عشق ورزیدن به باورها، گذشته، ویژگی‌های فردی و ناتوانی‌هایمان است. هر یک از ما با مجموعه‌ای خاص از نقاط ضعف و قوت به این دنیا آمده‌ایم و از آنجا که به احتمال زیاد این جنبه‌های وجودمان ما را رها نمی‌کنند، وظیفه داریم این ویژگی‌ها را با مهربانی و پذیرش این حقیقت که کاستی‌ها نیز بخشی از وجودمان هستند، در آغوش بگیریم.

ما پشت فرمان زندگی به خواب می‌رویم و اجازه می‌دهیم گذشته و ترس‌هایمان آینده ما را محدود کرده و رقم بزنند.

امروزِ ما حاصل انتخاب‌های دیروز ماست. انتخاب‌های هفته گذشته، ماه گذشته و سال‌های گذشته است که حال ما را رقم می‌زنند. ما فقط به‌خاطر یک تصمیم نادرست پنجاه هزار دلار بدهی به بار نیاورده‌ایم، فقط به‌خاطر یک بار پرخوری پانزده کیلو اضافه وزن نداریم، فقط به‌علت یک انتخاب بد زندگی خود را از دست نداده‌ایم. مجموعه‌ای از انتخاب‌های ناآگاهانه یا ناسالم یکی پس از دیگری است که ما را به جایی که امروز هستیم، رسانده‌اند. اگر می‌خواهیم بدانیم چرا و چگونه حقیقت امروز خود را ساخته‌ایم فقط کافی است، نگاهی به انتخاب‌های گذشته خود بیندازیم. بررسی وضعیت امروزمان حاصل انتخاب‌های دیروزمان را نشان می‌دهد. به

چرا اغلب ما به‌درستی به انتخاب‌هایمان فکر نمی‌کنیم؟ چرا پیش از تصمیم‌گیری به همه جوانب و پیامدهای آن نمی‌اندیشیم؟ زندگی ما حاصل یک کار اشتباه، یک بدشانسی یا اشتباه والدین، همسر یا همکارمان نیست و این حقیقت نیز هم خبر خوش دارد و هم خبر بد! خبر بد این‌که ما و فقط ما مسئول شرایط زندگی خود هستیم و خبر خوب این‌که ما و فقط ما به تنهایی می‌توانیم زندگی خود را هر زمان که بخواهیم تغییر دهیم. انجام این کار بسیار ساده است؛ اگر می‌خواهیم زندگی متفاوتی داشته باشیم فقط کافی است انتخاب‌های متفاوتی داشته باشیم. بسیاری از ما از روی عادت، راحت‌طلبی، ترس یا تنبلی به همان انتخاب‌های پیشین خود ادامه می‌دهیم، آن‌گاه تعجب می‌کنیم که چرا به نتایج متفاوتی دست نمی‌یابیم. حقیقت آن است که چنان سرگرم تلاش برای گذران زندگی هستیم که حتی متوجه نمی‌شویم اعمال و انتخاب‌های ما ترجمان آرزوها و رؤیاهایمان نیستند. ما بیش از حد گرفتار «انجام دادن» زندگی روزانه خود هستیم و به‌همین علت ساده‌ترین و کوتاه‌ترین راه را برمی‌گزینیم، حتی اگر آن راه ما را به مقصدی برساند که واقعاً نمی‌خواهیم برویم.

داشتن آرزو، هدف و بینش به ما کمک می‌کند تا بدانیم چه انتخاب‌هایی باید داشته باشیم. عمیق‌ترین تمنای وجود ما از روحمان برمی‌خیزد و الهام‌بخش ما به‌سوی تجلی خود حقیقی‌مان می‌شود. اهداف ما را به مسیرهایی هدایت می‌کنند که باید بپیماییم. اگر به روشنی درباره مقصود و مقصدمان نیندیشیم، به‌آسانی دچار سردرگمی می‌شویم. هرچه بیشتر بی‌هدف و بی‌اندیشه روزگار بگذرانیم سرگشته‌تر و گمگشته‌تر می‌شویم.