بریده‌هایی از کتاب ۳۶۵ آداب رفتاری که بچه‌ها باید بدانند

تحسین، در آغوش گرفتن از طریق کلام است.

اگر فرزندانتان را بدون عادات اجتماعی صحیح به درون جامعه بفرستید، به آن‌ها زیان وارد کرده‌اید.

وقتی صدایتان: بلند و خشن، شما این‌گونه به‌نظر می‌رسید: رییس‌مآب و خودمحور وقتی صدایتان: تک‌نوا و بی‌حال، شما این‌گونه به‌نظر می‌رسید: بی‌احساس وقتی صدایتان: بلند و گوش‌خراش، شما این‌گونه به‌نظر می‌رسید: خودخواه وقتی صدایتان: خوشایند و پرانرژی، شما این‌گونه به‌نظر می‌رسید: دوستانه با حضوری جذاب وقتی صدایتان: به‌اندازه‌ی کافی بلند تا به‌آسانی شنیده شود، شما این‌گونه به‌نظر می‌رسید: محترم

تخلفات کوچک، وقتی پذیرفته و به‌خاطر آن‌ها عذرخواهی می‌شود، کوچک باقی می‌ماند. وقتی سخنی برای عذرخواهی گفته نمی‌شود، آن اشتباه می‌تواند یک دوستی را از بین ببرد.

عقیده‌ی خوبی است که هر سال یک کار جدید به فرزندتان یاد دهید. اگر کودکی در سه‌سالگی یاد می‌گیرد رخت‌خوابش را مرتب کند، در چهارسالگی می‌تواند شروع به خالی کردن سطل زباله کند، و در پنج‌سالگی چیدن یا جمع کردن را فراگیرد. راهکار مشابهی را برای آداب و رسوم امتحان کنید. چند رفتار را به کودکتان آموزش دهید و زمانی‌که او در آن رفتارها استاد شد، آموزش چند رفتار دیگر را شروع کنید.

به‌محض این‌که کودک توانست دست خود را دراز کند و شکلات بخواهد، باید او را تشویق کنید که «لطفاً» بگوید. به‌محض این‌که او برای گرفتن هدیه به‌اندازه‌ی کافی بزرگ شد، تشویقش کنید «متشکرم» بگوید. به‌محض این‌که توانست به دیگری آزار برساند، «متأسفم» باید بخشی از فرهنگ لغات او شود. ممکن است کودک شما هنوز بپندارد که مرکز جهان است؛ اما واژه‌هایش باید فردی را نشان دهند که به احساسات دیگران توجه می‌کند.

«آیا هر روز کمی بهتر زندگی کردن و کمتر در مقابل دیگران تظاهر کردن بهتر و صادقانه‌تر نیست!»

فرزندم، به نبایدها گوش بده، به هیچ‌وجه‌ها، به انجام ندادن خیلی چیزها گوش بده، به غیرممکن‌ها و نخواهد شدن‌ها، به هرگز نخواهی داشتن‌ها، حالا گوشت را جلو بیاور تا من چیزی به تو بگویم: «فرزندم، هر اتفاقی می‌تواند بیفتد، هیچ چیز غیرممکن نیست!» شل سیلوراستاین

دوست داشته باشیم یا نه، معمولاً یادگیری در خانه، به‌واسطه‌ی تقلید، انجام می‌پذیرد.

در مقام یک پدر یا مادر، اگر شخصی به فرزندتان زورگویی می‌کند باید دخالت کنید. اما به حرف هردو طرف گوش فرادهید.

بین کودکی که کسی را آزرده می‌کند و بعد از درک این موضوع، احساس تأسف می‌کند و کودکی که همین عمل را انجام می‌دهد و به آن اهمیتی نمی‌دهد، تفاوت وجود دارد. کودک اول احساس همدردی با دیگران را دارد.

شما می‌توانید با نشان دادن حساسیت به احساسات کودکتان، به او کمک کنید تا به احساسات دیگران توجه نشان دهد.