بریده‌هایی از کتاب دیوان منسوب به امام‌حسین (ع)

خدایا من او را دوست دارم ـ یعنی حسین راـ.

حُبُّ آلِ النَبِی خالَطَ قَلْبی فَاعذَروُنی فی حُبِّهم فَاعذَرونی اَنا وَالله مُغرمٌ بِهَواهُم عَلِلّونی بِذِکرِهِمْ عَلِلّونی؛ ٭ ٭ ٭ عشق خاندان پیامبر (ص) قلبم را فرا گرفته در عشق آنان عذر مرا بپذیرید، بپذیرید به خدا سوگند که در هوای آنان عاشقم به یادشان جرعه‌ای به من بنوشانید، جرعه‌ای. ٭ ٭ ٭

ابوهریره همچنین از قول رسول خدا (ص) می‌گوید: هر کس حسن و حسین (ع) را دوست دارد، من او را دوست می‌دارم و هر کس که من او را دوست داشته باشم، خداوند او را دوست دارد و هر کس که خداوند او را دوست داشته باشد، وارد بهشت جاودان خواهد شد

۱. باید که مولای تمنیات خود باشی؛ زیرا هیچ سرمایه‌ای بالاتر از راستی نیست. ۲. هر صبحگاه که از خواب برمی‌خیزی آمادۀ مرگ باش، شاید تا شامگاه زنده نمانی. ۳. چه بسیار شبروانی که شب را به سلامت با ما بودند، امّا پیش از آنکه خورشید بدمد، جارچی‌ها خبر مرگ آنان را فریاد کردند. ۴. پس، پیش از آنکه مرگ تو را در خود بگیرد، از گناهانی که بار آن بر دوش تو سنگینی می‌کند، توبه کن و به سوی خدا بازآ.

برهنه و بدون لباس به جهان می‌آید و سپس لباس‌های فاخر غرور بر او پوشانده می‌شود؛ ۳. پس از سوار شدن بر توسن غرور و هوس، او نمی‌داند که سرانجام بر دوش مردم به سوی گور خواهد رفت

به هوش باش که دل سپردن به سرای فریب و فنا، خود فنا و نابودی است!

ابن خلدون و دیگر مورّخان می‌نویسند که: پس از فتح «مصر»، حسن (ع) و حسین (ع) در جبهۀ «آفریقا»، جهاد می‌کردند، ایشان و گروهی از صحابه به همراه سپاه اسلام در زمان خلافت عثمان، کشورهای آفریقایی را فتح می‌کردند.

روزی که از ترس، رنگ بر چهره‌ها نیست و از هول و اضطراب تمام رگ‌های قلب می‌لرزد

آنان را که دوست داشتم از این جهان رخت بر بستند؛ اینک من هستم و کسانی که دوستشان ندارم. ۲. در میان مردمی زندگی می‌کنم که پشت سرم ناسزا می‌گویند، امّا من از آنان به بدی یاد نمی‌کنم.

۱. به جان تو سوگند، من آن خانه‌ای را که سکینه و رباب در آن فرود آیند، دوست می‌دارم. ۲. آن دو را دوست دارم و تمام آنچه را که دارم برای ایشان بذل می‌کنم و بر سرزنش کنندگانم هرگز خشم نمی‌گیرم.