بریده‌هایی از کتاب دل آگاهی

به دو شیوه می‌توان زندگی کرد: نخست، به گونه‌ای که گویی هرگز معجزه‌ای رخ نمی‌دهد. دوم، به گونه‌ای که گویی همه‌چیز معجزه است. آلبرت آینشتاین

گاهی روی یک صندلی راحت بنشین و با خود گفت‌وگو کن. برای مثال، می‌توانی خودت را فردی دیگر تلقی کنی و به او بگویی: «تو دچار گرفتگی و قبض شده‌ای. بسیاری از آدم‌ها دچار گرفتگی و قبض‌اند. این حالت تو ناشی از شوک‌ها و سرخوردگی‌های گذشته‌ی توست. همین‌هاست که آدم را سرد و زمخت می‌کند. با چسبیدن به گذشته‌ها، ناخودآگاه، معنا و هویتی دروغین برای خود می‌سازی. این، شیوه‌ی تفکر کهنه است و دیگر نیازی به چنین شیوه‌ای نیست. تو غمگین نیستی. تو محروم از محبت نیستی. تو نادیده گرفته نشده‌ای. تو سرشار از منفی‌بافی نیستی. تو آن‌قدر عقب‌افتاده نیستی که توسط رفتار کورِ دیگران مطرود شوی. حالا دیگر وقت آن رسیده که یک‌بار و برای همیشه، از تظاهر به این که ترسِ دیگران، جهل دیگران، و رفتار بد آن‌ها تو را جریحه‌دار کرده است، دست برداری. در زندگی بشری، از این ترس‌ها و نادانی‌ها و بدی‌ها زیاد بوده است و زیاد خواهد بود. پاره‌ای از ذهن، دوست دارد در تاریکی بماند. همان پاره است که به این شوک‌ها و ضربه‌ها چنگ می‌زند و به آن‌ها سفت می‌چسبد تا آن هویتِ کوچولوی خود را حفظ کند. آخرین نشانه‌های این چنگ‌زدن‌ها و سفت چسبیدن‌ها نیز باید محو شوند. دیگر نباید از این که تو آدمی آسیب‌دیده و زخمی و جریحه‌دار هستی، هویت کسب کنی.

مَا کذَبَ الفُؤادُ مَا رأَی. دل، آنچه را دید گفت. دل هرگز دروغ نگفت. سوره‌ی مبارکه‌ی نجم، آیه‌ی شریفه‌ی ۱۱.

به یاد داشته باش: همه‌چیز دلچسب است، اگر تو به آن‌ها دل بدهی.

بنویس تا توان دل‌آگاهی خویش را فعال کنی

ماهاتما گاندی می‌گفت: «پرسشی دشوار: حقیقت کدام است؟ اما من، برای خود، پاسخ این پرسش را یافته‌ام: آنچه صدای درونم به من می‌گوید.»

کسی که فقط با منطق و عقل خویش می‌بیند، چیز قابل توجهی نمی‌بیند و هرگز دچار شگفتی و حیرت نمی‌شود. برای چنین آدمی، هیچ چیز شگفت‌انگیز نیست، همه‌چیز عادی‌ست. به کله‌ی چنین آدمی، فکرهای بزرگ خطور نمی‌کند. چنین آدمی، هرگز خطر نمی‌کند. او خود را در صندوقی کوچک زندانی کرده است. آلبرت آینشتاین

گذشته را رها کن؛ این را که چه بوده‌ای و چه کرده‌ای. این که چه اتفاقاتی برای تو افتاده است، چندان اهمیتی ندارد. خاطره‌ها را در شطِ حضور حضرت حق رها کن تا بروند. لازم نیست به آن‌ها بچسبی و چیزی را به یاد بیاوری. دل‌آسوده و فارغ‌البال باش. تو می‌دانی آنچه را که لازم است بدانی. نگه داشتن یک تاریخ شخصی، انرژی زیادی می‌برد. بگذار حبابِ این تاریخ شخصی بترکد. خود را نوزادی فرض کن که تازه به دنیا آمده است. اکنون، تو تازه هستی. نگاه تو تازه است. اکنون، نگاهِ تو به تو می‌آموزد.

تاکنون هیچ آدم بدبینی نتوانسته است رازهای ستارگان را کشف کند، به سرزمینی ناشناخته گام بگذارد و یا چشم‌اندازی تازه را در برابر دیدگان بشر بگشاید. هلن کلر

گوته می‌گفت: «به دل خود اعتمادکن. آنگاه، چگونه زیستن را خواهی آموخت.»

افلاطون می‌گوید: «عاشقِ دانایی، هرگز در سطح ظواهر امور متوقف نمی‌شود. او از ظواهر عبور می‌کند و به ژرفاها می‌رود. در ژرفاهاست که او با حقیقت دیدار می‌کند.»

دل‌آگاهانه زیستن هنر است مادر بت‌ها، بتِ نَفس شماست زانکه آن بت مار و این بت اژدهاست بت شکستن سهل باشد، نیک سهل سهل دیدن نَفس را جهل است جهل

اگر نگاه و احساس تو از زنگارها پاک باشد، در دانه، درخت می‌بینی؛ در قطره، دریا؛ در لحظه، جاودانگی را. تمامی پدیده‌های عالم، هماهنگ‌اند. آهنگِ تمامی پدیده‌های عالم، خداست.

مَا کذَبَ الفُؤادُ مَا رأَی. دل، آنچه را دید گفت. دل هرگز دروغ نگفت. سوره‌ی مبارکه‌ی نجم، آیه‌ی شریفه‌ی ۱۱

جوزف کمپل، اسطوره‌شناس بزرگ جهان می‌گوید: «رؤیا و بیننده‌ی رؤیا یکی هستند. قدرتِ یک رؤیا می‌تواند جهانی را بجنباند.»

توان خود را مصروفِ خوبی و فضیلت کن.

کسی باش که بهبود زندگی خود و دیگران را می‌خواهد.

از آنچه گذشته است درس بگیر؛ آنگاه، آن را بگذار و بگذر.

آرامش، امنیت، و شادمانی، هنگامی به دست می‌آیند که تو شاکرِ داشته‌های خود باشی، و با داشته‌های خود بهترین کارِ ممکن را انجام بدهی. در ضمن، باید پذیرای این حقیقت نیز باشی که بعضی چیزها را نداری.

آنچه باعث می‌شود تا از سفر قهرمانی خویش چشم‌پوشی نکنیم، صرفآ قدرتِ شخصیت ما نیست، بلکه کسانی نیز هستند که آن‌ها را برگزیده‌ایم تا همسفران ما باشند؛ دوستان ما.

دوست تو، کسی‌ست که می‌فهمد چه چیزی تو را آدمی ساخته است که اکنون هستی، و می‌کوشد به تو کمک کند تا آدمی بشوی که می‌توانی باشی. دوست تو، موجب می‌شود تا بهترین‌های وجود تو عیان شود، و در عین حال، پذیرای بدترین‌های وجود تو نیز هست. دوست تو، کسی‌ست که هست، آنگاه که به او نیاز داری، و نیز آنگاه که به او نیاز نداری.

دل‌آسوده باش! خدا هرگز تو را فراموش نمی‌کند و در زمانِ مناسب، که حکمتِ خودِ او آن را تشخیص می‌دهد، نیازهای تو را برمی‌آورد. هرچه از خداوند رسد و از هر طریق که رسد، نیکوست. آنچه به تو می‌رسد، جز از او نمی‌رسد، و در هر آنچه به تو می‌رسد، پیامی نهفته است. بدون قضاوت، با تمامی توانِ گیرندگی وجود خود متوجه چیزی باش که در لحظه‌ی اکنون به تو می‌رسد.

همدلی پیشه کن، شادمان باش، صادق باش، بی‌پیرایه باش و کنجکاو. اگر چنین باشی، فرصت‌های زندگی به سویت می‌آیند.