بریده‌هایی از کتاب قدردانی؛ شیوه‌ای برای زندگی

هرچند دفعه که فیضی الهی نصیبتان می‌شود، در درون بگویید: «خداوندا شکر!» این عمل ساده، پیامدهایی مهم به دنبال دارد، زیرا فکر کردن به خوبی آن را بزرگ می‌کند. آنچه در فکرمان به آن روح ببخشیم، بلافاصله در رفتار بیرونی‌مان منعکس می‌شود. بنابراین، حس عمیق قدردانی به زندگی ما و زندگانی افرادی که با آن‌ها معاشرت می‌کنیم منزلت می‌بخشد.

بسیار شاکر باشید، حتی قبل از این‌که دریافت کنید؛ این همان چیزی است که معجزه می‌آفریند.

وقتی با قلب‌های سپاسگزار زندگی کنیم، ترس نمی‌تواند وارد شود، گناه محو می‌شود، و فقط آرامش، عشق، گذشت، و درک باقی می‌ماند. به نظرم این همان چیزی است که زندگی حول آن می‌چرخد.

متأسفانه، فقدان قدردانی، خود را به هزارها طریق آشکار می‌سازد، که بعضی از آن‌ها همیشه مشهود نیست. برای مثال، شمار زیادی از ما زندگی را با عجله پشت سر می‌گذاریم، درحالی‌که به شکوه و جلالش توجه نمی‌کنیم، زیرا در میان فهرست‌هایی سرسام‌آور از فعالیت‌ها، به‌سختی جایی برای حرکت داریم. ما از کنار مناظری رنگارنگ رد می‌شویم، بدون این‌که آن‌ها را ببینیم. غذایمان را با ولع می‌خوریم، بدون این‌که حتی یک تشکر خشک و خالی از موجود زنده‌ای بکنیم که جانش را برای تغذیه‌ی ما داد. دیگران کارهای محبت‌آمیز یا مفید انجام می‌دهند، و ما تلاش‌هایشان را کوچک می‌شمریم یا برای خدماتی که به‌جا می‌آورند

من به‌راستی خدا را شکر می‌کنم که در این عصر نوین زندگی می‌کنم که بسیار راحت و به‌نسبت بی‌دردسر است. اینک زمانی مناسب برای پیشرفت‌های شخصی و تحولات معنوی است. به‌نظر من محشر، کاملاً محشر است.

خطاهای تأییدشده‌ی گذشته، میله‌های زندان ما هستند.

همچنین برای ما مهم است که در حد معقول، به خاطر آن چیزهایی ابراز قدردانی کنیم که ما را به چالش می‌کشند و غمگین، خشمگین یا ناامیدمان می‌کنند. همان‌طور که تئودور رئوتکی شاعر می‌نویسد: «در هنگام تاریکی است که چشم بنا می‌کند به دیدن.» به‌عنوان هنرمندی قصه‌گو، به قصه‌ها و افسانه‌های بسیاری برخورده‌ام که این اندیشه را احیا می‌کنند. بسیاری از این داستان‌ها به ما می‌آموزند که ابلیس‌ها و وزغ‌ها، موجوداتی که اغلب با موارد مشمئزکننده همراه‌اند، درواقع نگهبانان طلا و جواهرات ارزشمند به‌شمار می‌روند. به‌همین نحو، تجارب دردناک بی‌معنی نیستند. موقعی‌که لاک درد و رنج را بشکافیم، همیشه مرواریدهای معنویت را می‌بینیم.

شکایت کردن فقط توجه ذهنمان را بر چیزهایی که از قلم افتاده‌اند متمرکز می‌کند، و هرآنچه از نظر ذهنی بر آن تمرکز کنیم، به‌تدریج در دنیای بیرونی شکل می‌گیرد

انسان نمی‌تواند شاکر و درعین‌حال بدبخت باشد.

مطمئنم که چالش‌های کنونی و آینده، به رشد بیشتر روح کمک می‌کنند.

هنگامی‌که از صمیم قلب برای تمامی چیزهایی که زندگی به ما عرضه کرده است شاکر باشیم، نور و موهبت ذاتی را در خود و هر کس دیگری می‌بینیم.

انرژی قدردانی یکی از قوی‌ترین نیروهای جذب در دنیاست. قلبی سرشار از شکرگزاری، حتی موقعی که ظواهر به ما می‌گویند ما در کمیابی، تعارض، و مصیبت فرو رفته‌ایم، ما را به سمت بسامد بالاتر در آگاهی سوق می‌دهد، و ما به‌زودی شاهد درخشیدن واقعیت از میان توهّم خواهیم بود.