بریده‌هایی از کتاب مهارت‌های جدید برای تربیت فرزندان (مهارت‌های فرزندپروری مثبت برای تربیت بچه‌هایی فوق العاده)

اگر والدین احساس کنند فیلمی برای نوجوانشان مناسب است؛ اما هنوز شک و تردید داشته باشند، پس بهتر است نوجوانشان را ترغیب کنند فیلم را در خانه تماشا کند. تماشای فیلم ویدیویی در خانه با چراغ‌های روشن، از سینمای تاریک با صحنه‌ی نمایش بزرگ تأثیر خیلی کمتری دارد. سالن سینما توانایی بزرگسال را برای نادیده گرفتن صحنه‌های دروغین و تجربه‌ی فرازونشیب‌های احساسی فیلم افزایش می‌دهد. سالن‌های سینما برای بزرگسالان طراحی شده‌اند تا واقعیت را فراموش کنند و به‌طور موقت به‌گونه‌ای احساس کنند که انگار فیلم واقعی است. در مورد بچه‌ها، ما می‌خواهیم آن‌ها به‌یاد داشته باشند که آنچه تماشا می‌کنند واقعی نیست.

ما نمی‌توانیم همیشه هرآنچه بچه‌ها می‌خواهند یا نیاز دارند به آن‌ها بدهیم؛ اما می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم به روش‌هایی سالم در برابر ناامیدی‌هایشان واکنش نشان دهند تا آن‌ها را قوی‌تر و مطمئن‌تر کند. شما هنوز هم نمی‌توانید هروقت بچه‌ها به شما نیاز دارند در کنارشان باشید؛ اما خواهید دانست که چطور به احساسات و نیازهای برطرف‌نشده‌شان واکنش نشان دهید تا آسیب‌های هیجانی‌شان را التیام بخشید و کاری کنید که دوباره احساس عشق و حمایت کنند.

فرزندپروری بر مبنای عشق در مقابل فرزندپروری بر مبنای ترس

بچه‌ها قبل از چهارده‌سالگی یا نوجوانی، رشد شناختی کاملی ندارند تا بتوانند موقعیت‌های فرضی را درک کنند. حتی اگر به بچه یا نوجوانی یادآوری شود که فیلم‌های تلویزیونی واقعی نیستند، او نمی‌تواند به‌مدت طولانی این موضوع را به‌یاد داشته باشد و اگر هم به‌خاطر بسپارد، بعد از پنج یا ده دقیقه هنوز هم از نظر احساسی به‌گونه‌ای واکنش نشان می‌دهد انگار واقعی بوده‌اند. بدون رشد شناختی کافی، آنچه بچه احساس می‌کند واقعی است، برایش واقعی می‌شود. وقتی بچه‌ها شاهد خشونت باشند یا در تلویزیون فیلم‌های خشن تماشا کنند، تا حدودی فرصت رشد احساس سالم معصومیت، آرامش و حساسیت را از دست می‌دهند.

اگر بچه‌ای گلدانی را شکست، هیچ خوب نیست که بر اشتباه تمرکز کنید. در عوض، فقط کلامی محبت‌آمیز بگویید: «اوه، این گلدان زیبا شکست. ما باید مراقب گلدان‌های زیبا باشیم؛ آن‌ها ظریف هستند و به‌راحتی می‌شکنند. حالا بیا با هم تکه‌های گلدان را که همه‌جا پخش شده، جمع کنیم.»

گاهی حتی پرسش مستقیم از بچه‌ها که چه احساسی دارند یا چه چیزی می‌خواهند، ممکن است قدرت بسیاری به آن‌ها بدهد. برای بیرون کشیدن احساسات و درک خواسته‌ها و نیازهای بچه‌ها باید از مهارت‌های جدید گوش کردن استفاده کنیم.

وقتی صحبت از یادگیری موضوعی است، سه نوع بچه وجود دارد: دونده، راه رونده، جهنده. دونده‌ها خیلی سریع می‌آموزند. راه‌رونده‌ها به‌شیوه‌ای باثبات می‌آموزند و بازخوردهای روشنی می‌دهند که نشان می‌دهد در حال پیشرفت هستند. و سرانجام، جهنده‌ها هستند که تربیت آن‌ها دشوارتر است. به‌نظر نمی‌رسد چیزی را یاد می‌گیرند یا پیشرفت می‌کنند، و سپس یک روز جهش می‌کنند و آنچه را باید، می‌آموزند. جهنده‌ها دیر شکوفه می‌دهند. یادگیری آن‌ها زمان بیشتری می‌طلبد.

در درون هر بچه بذرهای بزرگی و عظمت وجود دارد. نقش ما این است که محیطی امن و حمایتی ایجاد کنیم تا فرزندانمان فرصت داشته باشند توانایی‌هایشان را پرورش دهند و ابراز کنند.

حمایت از اراده‌ی کودک پایه‌ای برای ایجاد اعتمادبه‌نفس، روحیه‌ی همکاری، محبت و دلسوزی در بچه‌ها است، نه درهم شکستن آن

احساس دریچه‌ای است که از طریق آن روح یا روان ما با ما ارتباط برقرار می‌کند. وقتی آدم‌ها «در ذهنشان گیر می‌کنند» تنها کاری که انجام می‌دهند این است که قوانین را دنبال کنند و کسانی را که از این اصول پیروی نمی‌کنند، مجازات کنند. آدم‌ها با قلبی باز و پذیرا قادرند آنچه را برایشان خوب و درست است، درک کنند. همین آگاهی درونی زمانی که برای تعبیر و تفسیر جهان به‌کار برده شود، شهود نام دارد. وقتی برای حل مسأله به‌کار برده شود، خلاقیت نام دارد. وقتی برای رابطه‌ها به‌کار برده شود، ظرفیتی است که بی‌قیدوشرط عشق بورزیم و ببخشیم. به‌یقین پرورش ذهن مهم است؛ اما پرورش آگاهی و وجدان ارزشمندترین هدیه‌ای است که والدین می‌توانند به بچه‌هایشان بدهند.

بیشتر مردهای بالغ در گوش کردن به حرف‌ها و احساسات همسرشان مشکل دارند، چون در کودکی احساس می‌کردند مادرشان با استفاده از احساساتش از آن‌ها سوءاستفاده می‌کند. یک نمونه‌ی برجسته که می‌تواند این نکته را روشن کند این است که مادر یا پدر می‌گوید: «وقتی این‌کار را می‌کنی خیلی احساس ناامیدی می‌کنم. من به‌سختی تلاش می‌کنم تا زندگی خوبی داشته باشی؛ اما تو حتی سعی خودت را هم نمی‌کنی. از تو می‌خواهم طبق نظر من رفتار کنی.» این بچه تنها دو انتخاب دارد: یا احساس بدی پیدا کند یا اهمیتی به حرف والد خود ندهد. هیچ‌یک از این انتخاب‌ها سالم نیست.

غیرعادی نیست که مادری در حین کتک زدن فرزندش بگوید: «برادرت را نزن. حالا بگو ببخشید.» بچه‌ها با تقلید می‌آموزند. اگر والدین بر سر بچه‌ها فریاد بکشند یا آن‌ها را کتک بزنند، بچه‌ها نیز یکدیگر را می‌زنند یا بر سر هم فریاد می‌کشند.

متداول‌ترین اشتباهی که پدران مرتکب می‌شوند این است که وقتی بچه‌هایشان ناراحت هستند و نیاز دارند در برابر زندگی مقاومت کنند، به‌جای این‌که با آن‌ها همدلی کنند، راه‌حل ارائه می‌دهند.

بچه‌ها نه‌تنها به محبت و دلسوزی و کمک ما نیاز دارند، بلکه به چالش‌های خاص خودشان نیز برای رشد نیاز دارند

پنج پیام مهمی را که بچه‌ها نیاز دارند بارها آن را بشنوند، به فرزندانتان انتقال دهید. این پنج پیام مثبت عبارتند از: ۱ ایرادی ندارد اگر متفاوت باشی. ۲ ایرادی ندارد اگر اشتباه کنی. ۳ ایرادی ندارد اگر احساساتت را ابراز کنی. ۴ ایرادی ندارد اگر بیشتر بخواهی. ۵ ایرادی ندارد اگر نه بگویی؛ اما به‌یاد داشته باش که مامان و بابا رئیس هستند.

اگر می‌خواهیم بچه‌هایمان با اعتمادبه‌نفس باشند، نباید با ایجاد ترس در آن‌ها کنترلشان کنیم. اگر می‌خواهیم بچه‌هایمان به دیگران احترام بگذارند، باید بیاموزیم چطور به آن‌ها احترامی را که سزاوارش هستند، بگذاریم. بچه‌ها با دیدن الگو می‌آموزند و اگر ببینند که آن‌ها را به‌روشی خشونت‌بار کنترل می‌کنید، وقتی ندانند چه باید بکنند به خشونت یا دست‌کم گه‌گاهی به رفتارهای بی‌رحمانه یا بی‌احساس متوسل می‌شوند.

بچه‌ها برای کسب احساس امنیت باید احساس کنند حرف‌هایشان شنیده می‌شود؛ اما همیشه باید بدانند که رئیس نیستند

فرزندتان مهارت‌های ضروری برای زندگی موفقیت‌آمیز را در خود پرورش خواهد داد. برخی از این مهارت‌ها از این قرارند: «بخشیدن دیگران و خودشان، مشارکت، کسب رضایت با تأخیر، عزت‌نفس، بردباری، پشتکار، احترام به دیگران و به خودشان، همکاری، دلسوزی، اعتمادبه‌نفس، و توانایی شاد بودن.» فرزندانتان با این نگرش جدید، همراه با عشق و حمایت شما، فرصت خواهند داشت تا هر مرحله از رشدشان را به‌طور کامل سپری کنند.

خشونت، خشونت به‌بار می‌آورد

زمانی‌که والدین بیاموزند چطور به فرزندانشان گوش دهند، بچه‌ها نیز به آنان گوش خواهند سپرد