بریده‌هایی از کتاب مهارت‌های جدید برای تربیت فرزندان (مهارت‌های فرزندپروری مثبت برای تربیت بچه‌هایی فوق العاده)

اگر والدین احساس کنند فیلمی برای نوجوانشان مناسب است؛ اما هنوز شک و تردید داشته باشند، پس بهتر است نوجوانشان را ترغیب کنند فیلم را در خانه تماشا کند. تماشای فیلم ویدیویی در خانه با چراغ‌های روشن، از سینمای تاریک با صحنه‌ی نمایش بزرگ تأثیر خیلی کمتری دارد. سالن سینما توانایی بزرگسال را برای نادیده گرفتن صحنه‌های دروغین و تجربه‌ی فرازونشیب‌های احساسی فیلم افزایش می‌دهد. سالن‌های سینما برای بزرگسالان طراحی شده‌اند تا واقعیت را فراموش کنند و به‌طور موقت به‌گونه‌ای احساس کنند که انگار فیلم واقعی است. در مورد بچه‌ها، ما می‌خواهیم آن‌ها به‌یاد داشته باشند که آنچه تماشا می‌کنند واقعی نیست.

ما نمی‌توانیم همیشه هرآنچه بچه‌ها می‌خواهند یا نیاز دارند به آن‌ها بدهیم؛ اما می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم به روش‌هایی سالم در برابر ناامیدی‌هایشان واکنش نشان دهند تا آن‌ها را قوی‌تر و مطمئن‌تر کند. شما هنوز هم نمی‌توانید هروقت بچه‌ها به شما نیاز دارند در کنارشان باشید؛ اما خواهید دانست که چطور به احساسات و نیازهای برطرف‌نشده‌شان واکنش نشان دهید تا آسیب‌های هیجانی‌شان را التیام بخشید و کاری کنید که دوباره احساس عشق و حمایت کنند.

بچه‌ها قبل از چهارده‌سالگی یا نوجوانی، رشد شناختی کاملی ندارند تا بتوانند موقعیت‌های فرضی را درک کنند. حتی اگر به بچه یا نوجوانی یادآوری شود که فیلم‌های تلویزیونی واقعی نیستند، او نمی‌تواند به‌مدت طولانی این موضوع را به‌یاد داشته باشد و اگر هم به‌خاطر بسپارد، بعد از پنج یا ده دقیقه هنوز هم از نظر احساسی به‌گونه‌ای واکنش نشان می‌دهد انگار واقعی بوده‌اند. بدون رشد شناختی کافی، آنچه بچه احساس می‌کند واقعی است، برایش واقعی می‌شود. وقتی بچه‌ها شاهد خشونت باشند یا در تلویزیون فیلم‌های خشن تماشا کنند، تا حدودی فرصت رشد احساس سالم معصومیت، آرامش و حساسیت را از دست می‌دهند.

وقتی صحبت از یادگیری موضوعی است، سه نوع بچه وجود دارد: دونده، راه رونده، جهنده. دونده‌ها خیلی سریع می‌آموزند. راه‌رونده‌ها به‌شیوه‌ای باثبات می‌آموزند و بازخوردهای روشنی می‌دهند که نشان می‌دهد در حال پیشرفت هستند. و سرانجام، جهنده‌ها هستند که تربیت آن‌ها دشوارتر است. به‌نظر نمی‌رسد چیزی را یاد می‌گیرند یا پیشرفت می‌کنند، و سپس یک روز جهش می‌کنند و آنچه را باید، می‌آموزند. جهنده‌ها دیر شکوفه می‌دهند. یادگیری آن‌ها زمان بیشتری می‌طلبد.

گاهی حتی پرسش مستقیم از بچه‌ها که چه احساسی دارند یا چه چیزی می‌خواهند، ممکن است قدرت بسیاری به آن‌ها بدهد. برای بیرون کشیدن احساسات و درک خواسته‌ها و نیازهای بچه‌ها باید از مهارت‌های جدید گوش کردن استفاده کنیم.

اگر بچه‌ای گلدانی را شکست، هیچ خوب نیست که بر اشتباه تمرکز کنید. در عوض، فقط کلامی محبت‌آمیز بگویید: «اوه، این گلدان زیبا شکست. ما باید مراقب گلدان‌های زیبا باشیم؛ آن‌ها ظریف هستند و به‌راحتی می‌شکنند. حالا بیا با هم تکه‌های گلدان را که همه‌جا پخش شده، جمع کنیم.»

در درون هر بچه بذرهای بزرگی و عظمت وجود دارد. نقش ما این است که محیطی امن و حمایتی ایجاد کنیم تا فرزندانمان فرصت داشته باشند توانایی‌هایشان را پرورش دهند و ابراز کنند.

زمانی‌که بچه‌ها از نوع درست حمایت عاشقانه برخوردار باشند، بی‌تردید آسیب‌های گذشته در آن‌ها بهبود می‌یابد و می‌توانند با شرایط جدید سازگار شوند.

بیشتر مردهای بالغ در گوش کردن به حرف‌ها و احساسات همسرشان مشکل دارند، چون در کودکی احساس می‌کردند مادرشان با استفاده از احساساتش از آن‌ها سوءاستفاده می‌کند. یک نمونه‌ی برجسته که می‌تواند این نکته را روشن کند این است که مادر یا پدر می‌گوید: «وقتی این‌کار را می‌کنی خیلی احساس ناامیدی می‌کنم. من به‌سختی تلاش می‌کنم تا زندگی خوبی داشته باشی؛ اما تو حتی سعی خودت را هم نمی‌کنی. از تو می‌خواهم طبق نظر من رفتار کنی.» این بچه تنها دو انتخاب دارد: یا احساس بدی پیدا کند یا اهمیتی به حرف والد خود ندهد. هیچ‌یک از این انتخاب‌ها سالم نیست.

احساس دریچه‌ای است که از طریق آن روح یا روان ما با ما ارتباط برقرار می‌کند. وقتی آدم‌ها «در ذهنشان گیر می‌کنند» تنها کاری که انجام می‌دهند این است که قوانین را دنبال کنند و کسانی را که از این اصول پیروی نمی‌کنند، مجازات کنند. آدم‌ها با قلبی باز و پذیرا قادرند آنچه را برایشان خوب و درست است، درک کنند. همین آگاهی درونی زمانی که برای تعبیر و تفسیر جهان به‌کار برده شود، شهود نام دارد. وقتی برای حل مسأله به‌کار برده شود، خلاقیت نام دارد. وقتی برای رابطه‌ها به‌کار برده شود، ظرفیتی است که بی‌قیدوشرط عشق بورزیم و ببخشیم. به‌یقین پرورش ذهن مهم است؛ اما پرورش آگاهی و وجدان ارزشمندترین هدیه‌ای است که والدین می‌توانند به بچه‌هایشان بدهند.

وجدان همچون قطب‌نمایی درونی است که همیشه جهت درست را به ما نشان می‌دهد. ما همیشه همه‌ی جواب‌ها را نداریم؛ اما قطب‌نمای درونی‌مان همیشه جهت درست را به ما نشان می‌دهد.

وقتی بچه‌ها مقاومت می‌کنند یا کاری را بد یا نادرست انجام می‌دهند، بیشتر والدین مدام حرف می‌زنند تا بچه را ترغیب کنند. انتخاب چنین زمانی برای صحبت کردن احساس بی‌کفایتی و گناه را در بچه تقویت می‌کند و سرانجام او را از تمایل طبیعی‌اش به همکاری بازمی‌دارد. شاید زمانی که بچه‌ها کوچک هستند این روش کارایی داشته باشد؛ اما در دوران بلوغ دیگر مثل قبل با خوب و مطیع بودن به خواست و قدرت شما تسلیم نخواهند شد. او به سرکشی نیاز دارد.

فرزندتان مهارت‌های ضروری برای زندگی موفقیت‌آمیز را در خود پرورش خواهد داد. برخی از این مهارت‌ها از این قرارند: «بخشیدن دیگران و خودشان، مشارکت، کسب رضایت با تأخیر، عزت‌نفس، بردباری، پشتکار، احترام به دیگران و به خودشان، همکاری، دلسوزی، اعتمادبه‌نفس، و توانایی شاد بودن.» فرزندانتان با این نگرش جدید، همراه با عشق و حمایت شما، فرصت خواهند داشت تا هر مرحله از رشدشان را به‌طور کامل سپری کنند.

بچه‌ها برای کسب احساس امنیت باید احساس کنند حرف‌هایشان شنیده می‌شود؛ اما همیشه باید بدانند که رئیس نیستند

اگر می‌خواهیم بچه‌هایمان با اعتمادبه‌نفس باشند، نباید با ایجاد ترس در آن‌ها کنترلشان کنیم. اگر می‌خواهیم بچه‌هایمان به دیگران احترام بگذارند، باید بیاموزیم چطور به آن‌ها احترامی را که سزاوارش هستند، بگذاریم. بچه‌ها با دیدن الگو می‌آموزند و اگر ببینند که آن‌ها را به‌روشی خشونت‌بار کنترل می‌کنید، وقتی ندانند چه باید بکنند به خشونت یا دست‌کم گه‌گاهی به رفتارهای بی‌رحمانه یا بی‌احساس متوسل می‌شوند.

پنج پیام مهمی را که بچه‌ها نیاز دارند بارها آن را بشنوند، به فرزندانتان انتقال دهید. این پنج پیام مثبت عبارتند از: ۱ ایرادی ندارد اگر متفاوت باشی. ۲ ایرادی ندارد اگر اشتباه کنی. ۳ ایرادی ندارد اگر احساساتت را ابراز کنی. ۴ ایرادی ندارد اگر بیشتر بخواهی. ۵ ایرادی ندارد اگر نه بگویی؛ اما به‌یاد داشته باش که مامان و بابا رئیس هستند.

بچه‌ها نه‌تنها به محبت و دلسوزی و کمک ما نیاز دارند، بلکه به چالش‌های خاص خودشان نیز برای رشد نیاز دارند

غیرعادی نیست که مادری در حین کتک زدن فرزندش بگوید: «برادرت را نزن. حالا بگو ببخشید.» بچه‌ها با تقلید می‌آموزند. اگر والدین بر سر بچه‌ها فریاد بکشند یا آن‌ها را کتک بزنند، بچه‌ها نیز یکدیگر را می‌زنند یا بر سر هم فریاد می‌کشند.

من بسیار از پدر و مادرم برای عشق و حمایتی که نثارم کردند و خیلی برایم مفید بودند، سپاسگزارم؛ اما به‌رغم این عشق و حمایت، بابت برخی اشتباهاتشان خیلی آسیب دیدم. درمان این آسیب‌ها و آزردگی‌ها از من والدی بهتر ساخت. می‌دانم که والدینم با دانش و آگاهی محدودشان برای رفع نیازهای فرزندشان تمام تلاش خود را کردند. زمانی‌که والدین در فرزندپروری‌شان اشتباه می‌کنند، بدین دلیل نیست که فرزندانشان را دوست ندارند، بلکه به این دلیل است که روش بهتری بلد نیستند.

مهم‌ترین بخش فرزندپروری، عشق و محبت و صرف وقت و انرژی جهت حمایت از فرزندانتان است. اگرچه عشق و محبت مهم‌ترین پیش‌شرط است، کافی نیست. اگر والدین نیازهای منحصربه‌فرد بچه‌هایشان را درک نکنند، نمی‌توانند آنچه بچه‌ها نیاز دارند، به آن‌ها بدهند. ممکن است والدین مهربانانه و عاشقانه رفتار کنند؛ اما در مسیری که برای رشد بچه‌هایشان مؤثر است، نباشد.

برای این‌که والدی بهتر باشم، کافی نبود. برای کنترل بچه‌هایم از رفتارهایی مانند تنبیه کردن یا داد و فریاد کشیدن دست بردارم. به‌منظور دست کشیدن از این رفتارها برای تسلط بر بچه‌هایم می‌بایست راه‌های مؤثر دیگری می‌یافتم.

این کتاب فلسفه‌ی عملی وسیعی از فرزندپروری را مطرح می‌کند که برای بچه‌ها در هر سنی کارایی دارد. این بینش و مهارت جدید برای نوزادان، نوباوگان، بچه‌های پیش‌دبستانی، نوجوانان و جوانان کارایی دارد. حتی اگر نوجوانان شما با این مهارت‌ها بزرگ نشده باشند، به‌سرعت به این روش‌ها پاسخ خواهند داد.

زمان ناکافی برای فرزندپروری امروزه والدین در مقایسه با هر زمانی، زمان کمتری برای فرزندپروری دارند. به‌همین دلیل، ضروری است که آن‌ها بیاموزند چه چیزی برای بچه‌هایشان مهم‌ترین است. چنین بینشی نه‌تنها به آن‌ها کمک می‌کند به‌گونه‌ای مؤثرتر از وقت خود استفاده کنند، بلکه به آن‌ها برای خلق زمان بیشتر نیز انگیزه می‌دهد. آگاهی بیشتر از نیازهای بچه‌ها به‌طور طبیعی به والدین انگیزه می‌دهد که زمان بیشتری را با فرزندانشان سپری کنند. بیشتر بزرگسالان در ارتباط با استرس و فشارها، اغلب تمرکزشان را بر کاری که احساس می‌کنند باید انجام دهند و می‌توانند انجام دهند، معطوف می‌کنند. زن‌ها

به‌عنوان پدر یا مادر می‌توانیم به فرزندانمان کمک کنیم؛ اما نمی‌توانیم مشکلات و چالش‌های خاص خودشان را از آن‌ها دور کنیم. با چنین بینشی، به‌جای تمرکز بر تغییر آن‌ها یا حل مشکلاتشان، می‌توانیم کمتر نگران باشیم. اعتماد بیشتر، هم به والدین کمک می‌کند و هم به بچه‌ها. ما می‌توانیم به فرزندانمان اجازه دهیم

والدینی که خیلی سهل‌گیر هستند یا وقفه‌ی کافی به فرزندانشان نمی‌دهند، ندانسته به بچه‌هایشان احساس ناامنی می‌دهند. کودک احساس می‌کند که قدرت کنترل دارد و چون برای پذیرش مسؤولیت آمادگی ندارد، اگرچه قدرت را دوست دارد، احساس ناامنی می‌کند. تصور کنید که به شما مسؤولیت داده شود برای ساختن یک ساختمان در مدت شش‌ماه دویست کارگر استخدام کنید،

وقتی پروانه‌ای می‌خواهد از پیله‌ی خود بیرون بیاید، تقلای زیادی می‌کند. اگر پیله را پاره کنید تا پروانه را از این تقلا نجات دهید، پروانه خیلی زود خواهد مرد. این تقلا برای بیرون آمدن از پیله ضروری است تا پروانه بتواند ماهیچه‌های بال‌هایش را تقویت کند. بدون این تقلا و تلاش، پروانه هرگز پرواز نخواهد کرد، بلکه در عوض خواهد مرد. همچنین، برای این‌که فرزندانمان توانمند شوند و در این جهان آزادانه پرواز کنند، به انواع تقلا و تلاشی خاص و نوع خاصی از حمایت نیاز دارند.

بسیاری از مردهایی که در فرایند تربیت فرزند مشارکت نمی‌کنند، نمی‌دانند که چه لذتی را از دست می‌دهند

برای این‌که روش‌های قدیمی فرزندپروری را رها کنیم، باید روش‌هایی جدید را جایگزین کنیم

بزرگ‌ترین بخش مشکل در خانه شروع می‌شود و در خانه نیز می‌تواند برطرف شود.

چطور پنج پیام مهمی را که بچه‌ها نیاز دارند بارها آن را بشنوند، به فرزندانتان انتقال دهید. این پنج پیام مثبت عبارتند از: ۱ ایرادی ندارد اگر متفاوت باشی. ۲ ایرادی ندارد اگر اشتباه کنی. ۳ ایرادی ندارد اگر احساساتت را ابراز کنی. ۴ ایرادی ندارد اگر بیشتر بخواهی. ۵ ایرادی ندارد اگر نه بگویی؛ اما به‌یاد داشته باش که مامان و بابا رئیس هستند.