بریده‌هایی از کتاب کفش فروش پیر (شرح حالی از بنیانگذار نایکی)

کسی که می‌خواهد کوه را جابجا کند، با حملِ سنگ‌های کوچک شروع می‌کند

آسان‌ترین راه برای اینکه بفهمی چه احساسی به یک نفر داری، خداحافظی کردن است.

ترسوها هیچوقت شروع نکردند و ضعیف‌ها در طول مسیر مردند.

من به هتفیلد عنوان کردم که ما فامیل هستیم، مادر من، پسرِ پسرعموی او بود. اندکی هم درباره‌ی روزبرگ حرف زدیم.

برخی اوقات فهمیدن اینکه چه وقت تسلیم بشی، چه وقت کار دیگری را امتحان کنی، هوشمندی است. تسلیم شدن به معنای متوقف شدن نیست. هیچوقت نایست.

من به هتفیلد عنوان کردم که ما فامیل هستیم، مادر من، پسرِ پسرعموی او بود. اندکی هم درباره‌ی روزبرگ حرف زدیم.

بگذارید اینجوری بهتون بگم. هرچه زحمت بیشتری بکشید، تائوی شما بهتر خواهد شد. و چون هیچ کس تا کنون به درستی تائو را تعریف نکرده، الان می‌خواهم به طور منظم بروم بین تودهٔ مردم و به آن‌ها بگویم: به خودتان ایمان داشته باشید، اما همچنین به ایمان، ایمان داشته باشید. نه آن ایمانی که دیگران تعریف می‌کنند. ایمانی که خودتان آن را تعریف می‌کنید. ایمانی که خود ایمان در قلب شما آن را تعریف می‌کند.

در ذهن یک مبتدی، احتمالات زیاد، اما در ذهن یک متخصص احتمالات اندکی وجود دارد.

شما را به خاطر قوانینی که می‌شکنید به یاد می‌آورند.

کسی که می‌خواهد کوه را جابجا کند، با حملِ سنگ‌های کوچک شروع می‌کند

به مردان و زنانی که در دهه‌ی بیست سالگی‌شان هستند بر روی یک شغل یا یک حرفه یا حتی یک پیشه ثابت نشوند. به دنبال جاه‌طلبی شغلی باشند. ولو اینکه نمی‌دانی به چه معناست، دنبال کن. اگر به دنبال مسیر شغلی مورد علاقه‌ات را دنبال کنی، خستگی را آسانتر می‌توان تحمل کرد، ناامیدی‌ها تبدیل به انرژی می‌شوند، سطوح بالای پیشرفت شبیه چیزی خواهند شد که هیچوقت شما آن را احساس نکرده‌اید.

به مردم نگو چگونه کارها را انجام دهند، به آن‌ها بگو چه کاری بکنند و بگذار با نتایجشان تو را غافلگیر کنند

وقتی شما فقط مشکلات را ببینید، به وضوح نمی‌بینید.

او به دیِن اطمینان خاطر داد: «هیچ ایدهٔ درخشانی تا به حال در اتاق کنفرانس متولد نشده»، استار گفت: «ولی ایده‌های احمقانهٔ زیادی در آنجا مُردن.»

خودم فکر کردم که درسته. اعتماد به نفس. بیشتر از سرمایه، بیشتر از نقدینگی، این چیزی است که یک مرد نیاز دارد.

تو خودت را با افرادی می‌سنجی که آن‌ها خودشان را با تو می‌سنجند.

در نبردهای آتی ما با اُنیتسوکا، با هر کس دیگری، ما همانند پرِ خواهیم بود. جوری رقابت خواهیم کرد که انگار زندگی‌مان به آن مسابقه بستگی دارد.

بازرگان زبل، محصول خود را به مشتری نمی‌فروشد، بلکه او مشتری را به محصولش می‌فروشد.

می‌دونی، حالا اینجا باید با تمام سرعت بدوی، تا در جایی مشابه باشی. اگر می‌خواهی به جای دیگری بروی، باید دست کم دو برابر سریعتر از قبل بدوی. لوئیس کارول، آن سوی آینه

ما علیه پیروی از سنت‌های قدیمی، علیه کسلی، علیه خر حمالی مبارزه می‌کنیم. فراتر از یک محصول –تلاش می‌کنیم تا یک ایده را بفروشیم – یک روحیه.

چه بخواهیم چه نخواهیم، زندگی یک بازی است. هرکسی که این حقیقت را انکار کند، هر کسی که صرفا از بازی کردن خودداری کند، می‌رود روی سکوی تماشاگران می‌نشیند.

هدف که باشد، کار کردن راحت‌تر می‌شود.

«یک ببر وقتی گرسنه است، بهترین‌ها را شکار می‌کنه.»

مهارت هیچوقت به طور طبیعی نمی‌آید

نمی‌توانم بخوابم. نمی‌توانم به آن فیلم لعنتی لیست آرزوها فکر نکنم. من که توی تاریکی دراز کشیدم، از خودم بارها و بارها می‌پرسم، توی لیست آررزوی تو چیه؟ اهرام ثلاثه مصر؟ انجام شد. کوهستان هیمالیا؟ انجام شد. رودخانه‌ی گنگ؟ انجام شد.

کسی که می‌خواهد کوه را جابجا کند، با حملِ سنگ‌های کوچک شروع می‌کند.

زمان ما کوتاه است، کوتاه‌تر از آنچه که ما می‌دانیم

چه بخواهیم چه نخواهیم، زندگی یک بازی است. هرکسی که این حقیقت را انکار کند، هر کسی که صرفا از بازی کردن خودداری کند، می‌رود روی سکوی تماشاگران می‌نشیند.