بریده‌هایی از کتاب حافظ خوانی خصوصی

دلسوزی یکی از وحشتناک‌ترین شکاف‌های روح آدمه. چون فقط وقتی می‌شه با ترحم به کسی نگاه کنی که خودت رو جدا از اون ببینی. اون وقت هر کاری که برای کسی بکنی بیش‌تر برای عذاب‌وجدان خودت کردی. حتی گاهی برای ارضای خودخواهی پنهانت. در ترحم اثری از هم‌دلی نیست. ترحم نشونهٔ سقوط اخلاقی آدمه. ولی فروپاشی بزرگ‌تر وقتی اتفاق می‌افته که با ترحم به خودت نگاه می‌کنی. اون وقت به خودت حق می‌دی برای هر چیزی از روی آدم‌های دیگه رد بشی. بی‌رحمانه‌ترین رفتارهای بشری ریشه در دلسوزی دارن. همون لحظه‌ای که به دختربچه‌ای کثیف با دلسوزی نگاه کردی از دوازهٔ جهنم شقاوت‌های انسانی رد شدی.

ولی اگه می‌خوای مزیتی توی هر جور رابطه‌ای داشته باشی باید برخلاف جریان رودخونه شنا کنی

شاید سخت‌ترین کار دنیا این باشه که ببخشی. خودت رو ببخشی. برای همهٔ ناکامی‌ها و دردهایی که کشیدی خودت رو ببخشی. اگه نتونی این کار رو بکنی فقط شاهد مرگ تدریجی خودت می‌شی. به قول خودت افسردگی انتقامیه که برای رنج‌های زندگی از خودمون می‌گیرم.

می گن زنان زیبا رو برای مردان بی‌تخیل بذارین! شاید چون درک زیبایی بیش‌تر به قدرت تخیل آدم برمی‌گرده تا چیزی که می‌بینه. به نظرم مرد و زن هم نداره. آدم هر چه‌قدر قدرت تخیل بیش‌تری داشته باشه دنبال زیبایی شخصی‌تری می‌گرده. با چیزی که به نظر همه قشنگ می‌آد راضی نمی‌شی. حساسیتت به جزئیات زیاد می‌شه و بین چیزهای بی‌ربط ارتباط‌های تازه کشف می‌کنی.

جایی که تو مردی یه سرعت‌گیر گذاشته‌ن. از اون ساندویچ‌های پلاستیکی که به کف خیابون پیچ می‌شن. دفعهٔ قبل این‌جا نبود. حتماً مرگ تو باعث شده این‌جا بذارنش. مثل هر قانون یا دارویی که مرگ و رنج آدم‌های بی‌شمار باعث شده کسی به فکر اختراعش بیفته. تابلوی سرعت مجاز سی کیلومتر فقط چند متر با جایی که تو مردی فاصله داره. اگه این سرعت‌گیر یه سال زودتر این‌جا نصب شده بود تو الآن زنده بودی. دلم نمی‌خواد باور کنم هر تکونی که با عبور از روی یه سرعت‌گیر توی خیابون‌های تهرون زیر پام احساس می‌کنم بهای زندگی یه آدمه. ابزار فیزیکی آزارنده‌ای برای تحمیل قانون به آدم‌هایی که ته قلب‌شون به‌ش ایمان ندارن. هر آدمی که گواهی‌نامه می‌گیره حداقل یه بار تموم قوانین راهنمایی و رانندگی رو امتحان می‌ده و قبول می‌کنه. مثل ده فرمان بنی‌اسراییل یا هر کتاب مقدسی که گواهی اعتقاد به‌ش توی شناسنامه‌مون نوشته می‌شه.

خیلی طول کشید تا بفهمم دنیایی بی‌نظم و قاعده، جامعه‌ای قانون‌گریز و آشفته هیچ‌وقت قهرمانان شورشی و آوانگارد تولید نمی‌کنه. فقط مشتی آدم ترسو و خودخواه می‌سازه که حتی از خودشون هم متنفرن، آدم‌هایی که همیشه دلواپس نون فرداشونن و فقط می‌خوان از این‌جا برن، آدم‌هایی که همیشه چشم‌به‌راه بهشتن…