بریده‌هایی از کتاب حافظ خوانی خصوصی

دلسوزی یکی از وحشتناک‌ترین شکاف‌های روح آدمه. چون فقط وقتی می‌شه با ترحم به کسی نگاه کنی که خودت رو جدا از اون ببینی. اون وقت هر کاری که برای کسی بکنی بیش‌تر برای عذاب‌وجدان خودت کردی. حتی گاهی برای ارضای خودخواهی پنهانت. در ترحم اثری از هم‌دلی نیست. ترحم نشونهٔ سقوط اخلاقی آدمه. ولی فروپاشی بزرگ‌تر وقتی اتفاق می‌افته که با ترحم به خودت نگاه می‌کنی. اون وقت به خودت حق می‌دی برای هر چیزی از روی آدم‌های دیگه رد بشی. بی‌رحمانه‌ترین رفتارهای بشری ریشه در دلسوزی دارن. همون لحظه‌ای که به دختربچه‌ای کثیف با دلسوزی نگاه کردی از دوازهٔ جهنم شقاوت‌های انسانی رد شدی.