بریده‌هایی از کتاب خیانت‌ها

اگر کشور به نحوی اداره گردد که همسایگانش تبدیل به تابعین آن گردند، این نشانه‌ای از توانمندی آن کشور است. اما اگر همین همسایگان هر چند از نظر قدرت پایین رتبه باشند ولی برای تبعیت از این کشور پولی دریافت کنند، این نشانه‌ای قوی از ضعف و ناتوانی کشور پرداخت کننده پول است.

اگر مردم را تهیدست سازید، علی‌رغم غارت انجام شده باز هم سلاحی برای مبارزه خواهند داشت. اگر آنان را خلع سلاح کنید خشم و غضب آنان سلاح‌شان خواهد بود. اگر رهبران‌شان را بکشید و تمام نشانه های شورش و قیام را فرو نشانید سایر رهبران برخواهند خواست. اگر شما قلعه‌هایی بنا نهاده باشید، فقط به هنگام صلح برایتان سودمند خواهند بود، زیرا این بناها به شما شهامت بد رفتاری می‌بخشند و به همین جهت به هنگام جنگ کاملا بلااستفاده خواهند بود زیرا هم مورد حمله دشمنان قرار خواهند گرفت و هم افراد تحت سلطهٔ خودتان.

اگر شما شاهزاده هستید هیچ چیزی عبث‌تر از یک قلعه برای کنترل شهروندان‌تان نیست. من دلایل را قبلا ارائه داده‌ام.قلعه‌ها باعث بروز تکبر در شما می‌شود از این رو رفتار و کردارتان بیرحمانه و نابخردانه می‌گردد همین سبب می‌شود تا مردم آرزوی انحطاط و زوال شما را داشته باشند و خشم و غضب آنان چنان می‌گردد که قلعه‌ها هم توان حفاظت از شما را نخواهند داشت. پر واضح است که شاهزادهٔ خوب و خردمند هرگز قلعه‌ای نمی‌سازد، البته اگر قصد دارد که همانطور خوب و بدون مشکل باقی مانده و حکومت کند. وی اگر صلاح پسران و جانشینان خود را بخواهد به آنان یاد می‌دهد تا به جای اعتماد به قلعه‌ها به حسن نیت مردمانشان اعتماد کنند.

«داشتن صفات خوب چندان مهم نیست. مهم این است که پادشاه فن تظاهر به داشتن این صفات را خوب بلد باشد. حتی از این هم فراتر می‌روم و می‌گویم که اگر او حقیقتاً دارای صفات نیک باشد و به آنها عمل کند به ضررش تمام خواهد شد در حالی که تظاهر به داشتن این گونه صفات نیک برایش سودآور است. مثلاً خیلی خوب است که انسان دلسوز، وفادار، باعاطفه، معتقد به مذهب و درستکار جلوه کند و باطناً هم چنین باشد. اما فکر انسان همیشه باید طوری معقول و مخیر بماند که اگر روزی بکار بردن عکس این صفات لازم شد به راحتی بتواند از خوی انسانی به خوی حیوانی برگردد و بی‌رحم و بی‌عاطفه و بی‌وفا و بی‌عقیده و نادرست باشد.»

هیچ اشتباهی بزرگتر از این نیست که حاکمان ممالک از پذیرش شروط دشمن امتناع کنند البته زمانیکه دشمن متخاصم قوی‌تر از آنان باشد. بالاخص وقتیکه دشمن پیشدرآمد صلح را زمزمه کرده باشد. زیرا شروط آن قدر سخت نخواهند بود که ارزش پذیرفتن نداشته باشند. بلکه سودی نیز به افراد تعلق خواهد گرفت. یعنی با این روش آنان نیز در پیروزی سهیم خواهند بود.

وقتی فردی درصدد است تا امور را به اوج کمال برساند درمی‌یابد که همیشه مورد بدی وجود دارد که به همراه آن مورد خوب و صحیح مطرح می‌گردد و وجود یکی از آن دو مورد بدون حضور دیگری غیرممکن است. این مسئله‌ای است که در تمام امور انسان رخ می‌دهد. و دلیل این است که خوبی با سختی به دست می‌آید مگر اینکه بخت با شما یار باشد و بخت و اقبال این مشکل طبیعی را برطرف سازد.

اگر مردم را تهیدست سازید، علی‌رغم غارت انجام شده باز هم سلاحی برای مبارزه خواهند داشت. اگر آنان را خلع سلاح کنید خشم و غضب آنان سلاح‌شان خواهد بود. اگر رهبران‌شان را بکشید و تمام نشانه های شورش و قیام را فرو نشانید سایر رهبران برخواهند خواست. اگر شما قلعه‌هایی بنا نهاده باشید، فقط به هنگام صلح برایتان سودمند خواهند بود، زیرا این بناها به شما شهامت بد رفتاری می‌بخشند و به همین جهت به هنگام جنگ کاملا بلااستفاده خواهند بود زیرا هم مورد حمله دشمنان قرار خواهند گرفت و هم افراد تحت سلطهٔ خودتان.

و اگر چه افراد دلیر به آسانی به این اغواگری‌ها پی می‌برند اما با این وجود عوام غالبا فریب می‌خورند. زیرا عوام به دلیل اشتیاقی که به صلح دارند چشمان خود را به روی تمامی دامهایی که در زیر این قول و پیمان‌ها گسترانده شده است می‌بندند.

شخصی که با چندین دشمن سر و کار دارد، می تواند پیروز گردد هر چند از آنان ضعیف‌تر باشد، به این شرط که در برابر اولین حملهٔ آنان مقاومت کرده و خود را تقویت سازد

حرص و هوس چشم مرد را کور می‌کند

تهدید برای خونریزی خیلی خطرناک‌تر از خون ریختن است. در واقع تهدید به خون ریختن بی‌نهایت خطرناک می‌باشد.

تهدید برای خونریزی خیلی خطرناک‌تر از خون ریختن است.

مهمترین مواردی که باعث هتک عفت یا آبروی مرد می‌گردد یکی هتک عفت یا آبروی زن و بعد از آن تحقیر و اهانت به شخصیت مرد می‌باشد.

«ما به کسانی همچون ماکیاولی مدیونیم، که جهان سیاست و رهبران آن را آن‌طوری که هست به ما نشان می‌دهند، نه آن‌طوری‌که باید باشد.»

تعدادی از جوانان آتن علیه دیولکس و هیپیاس که فرمانروایان مستبد آتن بودند، توطئه‌ای طرح ریزی می‌کردند. آنها دیولکس را کشتند اما هیپیاس گریخت و انتقام وی را گرفت. چیون و لئونیدز که از مریدان پلاتو بودند و در شهر هراکل زندگی می‌کردند علیه فرمانروایان مستبد این شهر یعنی کلرچوس و ستیروس توطئه‌ای چیدند. آنها کلرچوس را کشتند اما ستیروس زنده ماند و انتقام او را گرفت. پازی که قبلاً چندین بار در موردش سخن گفته ایم، فقط موفق به قتل جیولیانو شد. از این رو هیچکس نباید اقدام به توطئه‌ای علیه بیش از یک فرمانروا بنماید زیرا با این کار نه برای خویش کار مفیدی انجام داده، نه برای کشورش و نه برای هیچکس. برعکس، آنهایی که جان سالم به در می‌برند غیرقابل تحمل‌تر و خشن‌تر می‌گردند.

به عقیدهٔ برخی از امروزی‌ها که ادعای عقل می‌کنند ولی نادان هستند، شاید این مسئله ابلهانه جلوه کند

بنابراین شاهزاده‌ها باید موقعیت و جایگاهی به دوستان خود اعطاء کنند که تا جایگاه حکومت فاصله‌ای داشته باشد و مقامی درفاصلهٔ بین این دو جایگاه وجود داشته باشد که دوستان به فکر به دست آوردن آن مقام باشند نه مقام حکومت. در غیر این صورت حتماً خیانتی بر علیه آنان چیده خواهد شد همانگونه بر علیه سایر شاهانی که ذکر کردیم ترتیب داده شده است. دوباره به مبحث خود بپردازیم.

در بین خیانت‌ها مواردی که خیانت به خاطر منافع انجام گرفته بیشتر از مواردی است که به دلیل آسیب‌های وارده به افراد صورت پذیرفته است.

ضعفا نمی‌توانند اشخاصی را بیابند که با آنان هم‌پیمان بمانند زیرا این کار ریسک بزرگی در بر دارد و اشخاص موافق این اقدام نخواهند بود.

تأکید کرده که هدف ایجاد حکومت قدرتمند، وسیله را توجیه می کند.

«داشتن صفات خوب چندان مهم نیست. مهم این است که پادشاه فن تظاهر به داشتن این صفات را خوب بلد باشد. حتی از این هم فراتر می‌روم و می‌گویم که اگر او حقیقتاً دارای صفات نیک باشد و به آنها عمل کند به ضررش تمام خواهد شد در حالی که تظاهر به داشتن این گونه صفات نیک برایش سودآور است. مثلاً خیلی خوب است که انسان دلسوز، وفادار، باعاطفه، معتقد به مذهب و درستکار جلوه کند و باطناً هم چنین باشد. اما فکر انسان همیشه باید طوری معقول و مخیر بماند که اگر روزی بکار بردن عکس این صفات لازم شد به راحتی بتواند از خوی انسانی به خوی حیوانی برگردد و بی‌رحم و بی‌عاطفه و بی‌وفا و بی‌عقیده و نادرست باشد.»