بریده‌هایی از کتاب من فقط دو نفر را کشته ام

گاهی وقت‌ها آدمی به حرف‌هایی که به آن‌ها اعتقاد ندارد با دقت بیشتری گوش می‌دهد تا به حرف‌هایی که به آن‌ها اعتقاد دارد.

دهانش را کج کرد و گفت: «دهن کج از دست کجم بدتره.

«تو که واسه کلاهبرداری امامزاده جعل می‌کنی. لااقل یه جایی این حرفا رو بزن نشناسنت

گفتم: «بو می‌آد ولی بوی کباب نیست, دارن خر داغ می‌کنن.

دستی به سبیل‌هایش کشید و گفت: «بچسب به آتیش که معلوم نیست چند دقیقهٔ دیگه این آتیش با ما راه بیاد. فقط آتیش جهنمه که کوتاه نمی‌آد و تنهات نمی‌ذاره.»

اصلاً آدم غمگین می‌شه که فراموش نکنه، وگرنه هر چیزی رو به‌راحتی می‌شه فراموش کرد. مثلاً می‌شه همین زن و بچه رو که داری واسه‌شون پرپر می‌زنی فراموش کرد. فراموشی بزرگ‌ترین موهبت خداست

هر کی داره واسه بشریت مبارزه می‌کنه حتماً به خدا هم اعتقاد داره. اصلاً مگه بشر عددیه که به خدا اعتقاد نداشته باشه؟

من آن شب به این نتیجه رسیدم که انسان می‌تواند زمانی که بیدار است خوابیده باشد و زمانی که خواب است بیدار باشد.

باید قبول می‌کردم که دارم پشت سر هم اشتباه می‌کنم و سزای کسی که این‌قدر نفسگیر و آتش‌به‌آتش اشتباه می‌کند همین است که سر بی‌گناهش هم پای دار برود و هم بالای دار.

خیلی وقت‌ها آدم واقعاً نمی‌داند دارد چه‌کار می‌کند. خیلی وقت‌ها هم می‌دانی داری چه‌کار می‌کنی، ولی وقتی کارت تمام شد می‌بینی کار دیگری کرده‌ای.

لبخندی زدم و گفتم: «گاهی وقتا آدم قدم می‌زنه که به چیزی فکر نکنه.» دانیال گفت: «الآن دیگه این‌جوری نیست باباجون. اون قدیما این‌جوری بوده که مردم مشکلات نداشته‌ن.»

به این فکر می‌کردم که باید دوباره از صفر شروع کنم. خوشحال بودم که خیلی هم از صفر نبود. بالاخره ما خانه و ماشینمان را داشتیم. پس آن بدبخت‌هایی که همه چیزشان را از دست می‌دهند، تازه کلی بدهی هم دارند چه باید بگویند.