بریده‌هایی از کتاب آسمان هم رودخانه دارد

خاصیت شکست این است: یا کاری می‌کند که مدام وحشت داشته باشی نکند دوباره شکست بخوری یا باعث می‌شود یاد بگیری یک‌جورهایی بر ترست غلبه کنی.»

"اما تو دربارهٔ من اشتباه می‌کنی. کاش می‌دانستی چقدر سخت است که آرام و خویشتن‌دار باشی! کاش می‌دانستی باید از درون سخت بجنگی تا از بیرون آرام به نظر بیایی!"

درست مثل دو قطرهٔ باران روی قاب پنجره، که آهسته و پیوسته به سمت هم می‌روند تا به هم برسند، رشته‌ای نامرئی آن‌هایی را که مقدر است با هم آشنا شوند، به هم می‌رساند.

گذشته، هرچقدر هم دور و ناشناخته باشد، درنگذشته است. هنوز زنده است. گذشته لوحه‌ای گلی است، رنگ‌ورورفته و لب‌پریده که گرمای قرن‌ها به آن قوام بخشیده است.

انسان به سرزمین‌های دور سفر می‌کند؛ به امید پیدا کردن چیزی کاملاً متفاوت با آنچه در خانه دارد و هرگز گمان نمی‌کند که وقتی برمی‌گردد، انسانی دیگر شده باشد.

«همه‌مان مثل لوحه‌های گلی هستیم. از گوشه‌وکنار ترک برداشته‌ایم و رازها و زخم‌هایمان را پنهان می‌کنیم.»

بزرگ‌ترها بلد نیستند نگرانی‌شان را پنهان کنند، ولی شادی و کنجکاوی‌شان را خوب پنهان می‌کنند. بچه‌ها برعکس‌اند. ماهرانه اضطرابشان را خاموش می‌کنند و اندوهشان را پنهان، اما نمی‌توانند ذوقشان را بروز ندهند. به زبان ساده، بزرگ شدن همین است: باید یاد بگیری شادی و نشاطت را نشان ندهی.

سخت می‌توان کم‌رنگ شدن تدریجی عشق را درک کرد؛ فقدانی که چنان آهسته و زیرپوستی اتفاق می‌افتد که تا وقتی همه‌چیز کامل از بین نرود، چندان حس نمی‌شود.

«بعد از بلاهای ویرانگر، چه اتفاقی می‌افتد؟ آن‌هایی که نجات می‌یابند، روی قلب‌های شکسته‌شان مرهم می‌گذارند و همه‌چیز را از نو شروع می‌کنند. آدمیزاد همیشه همین‌طور است. آدمیزاد همیشه باید همین‌طور باشد.»

«چرا در هیچ کجای تاریخ حرفی از زن‌ها به میان نمی‌آید؟ چرا مجبوریم بخش‌های مختلف داستان‌هایشان را، مثل تکه‌های سفالی شکسته، از گوشه‌وکنار جمع کنیم؟»

غیبگویی رسم قدیمی یزیدی‌هاست. این مردم چطور باید با این تصور دردناک کنار بیایند که علاوه بر تاریخشان که پر از سرکوب و تعقیب و کشتار است، آینده‌شان نیز به همین منوال خواهد بود؟