بریده‌هایی از کتاب تک درخت انجیر

لازم نیست بار غم گذشته و اشتباهاتی رو که کردیم روی دوش بچه‌هامون بذاریم. این یه نسل جدیده. مثل یه لوح خالی.

خرافات، سایه‌های ترس‌های ناشناخته‌اند.

جایی که در آن به دنیا می‌آییم زندگی‌مان را شکل می‌دهد، حتی اگر از آن دور باشیم.

این بلایی است که مهاجرت و جابه‌جایی سر ما می‌آورد: وقتی خانه‌ات را به قصد جایی ناشناخته ترک می‌کنی، دیگر مثل قبل نخواهی بود؛ درونت چیزی می‌میرد تا تکه‌ای دیگری از وجودت، همه‌چیز را از نو شروع کند.

یه ضرب‌المثل هست که می‌گه زبونت رو مثل یه زندونی توی دهنت نگه دار. دانایی از دَه بخش تشکیل شده: نُه بخش سکوت و یه بخش کلمات و حرف‌ه

از خردسالی به ما یاد داده‌اند که در هوا و در بادهای موسمی، بِده‌بستانی رازگون در جریان است و به همین دلیل هر شادی‌ای، غمی به دنبال دارد، در برابر هر خنده‌ای، قطره اشکی منتظر است تا از چشمانتان پایین بلغزد؛ این راه‌ورسم دنیای عجیبمان است و برای همین حتی در روزهایی که خیلی شاد بودیم، تمام زورمان را می‌زدیم تا ظاهرمان چیزی را لو ندهد.

در سرزمینی که جنگ، بلاتکلیفی و آدم‌کُشی بر آن سایه افکنده بودند، اگر به چیزی به‌جز رنج انسان‌ها بها می‌دادی بقیه فکر می‌کردند آدم لاقیدی هستی و به دردشان توهین کرده‌ای.