بریده‌هایی از کتاب در اوج تاریکی

در واقع خودكشی مربوط می‌شود به نحوه واكنش ما به رويدادها و شرايط استرس‌زا و همچنين به ويژگی‌هايی كه از بدو تولد همراه ما بوده‌اند؛ اما بايد به خاطر داشته باشيد كه اصلاً اين‌طور نيست كه خودكشی اجتناب‌ناپذير باشد، بلكه تا آخرين لحظه قابل پيشگيری است.

خودكشی بيش از آن‌كه تمايل به مردن باشد پايان دادن به رنج است

بسيار مهم است كه گفتگو در مورد خودكشی را ترويج كنيم تا افراد كمتر احساس تنهايی كنند و كمك و حمايت مورد نيازشان را دريافت كنند.

خودكشی تنها ناشی از يك عامل نيست. بلكه محصول نهايی مجموعه‌ای پيچيده از عوامل زيستی، روان‌شناختی، بالينی، اجتماعی و فرهنگی است كه در نتيجه يك بحران با هم تلاقی می‌كنند

لحظه‌ای به درد روانی فردی فكر كنيد كه برای رسيدن به رهايی و آرامش حاضر است خود را به درد جسمی دچار كند، آيا اين كار جلب توجه است؟ مسلماً نيست، در اين كار نياز به توجه مطرح است، ولی قطعاً برای جلب توجه صِرف انجام نمی‌شود. با اين حال، اگر می‌پرسيد كه آيا فرد سعی دارد توجه‌ها را به سوی ناراحتی‌اش جلب كند، آن‌گاه بايد پاسخ داد بله، مراد همين است. آن‌ها سعی می‌كنند توجه را به دردی كه می‌كشند جلب كنند، در غير اين صورت نمی‌دانند چگونه احساسشان را بيان كنند؛ بنابراين واكنش ما بايد همدلانه و حمايتگرانه باشد و نه تحقيرآميز و خشمگينانه.

كم‌خوابی باعث می‌شود فكر كردن، رويارويی با موانع زندگی، ديدن گزينه‌ها، منطقی فكر كردن به مسائل و حفظ روحيه دشوارتر شود. هرگز نبايد اهميت خواب را در سلامت خود ناديده بگيريم. همان‌طور كه داستان ديويد نشان می‌دهد، اختلال خواب عامل خطر شناخته‌شده‌ای برای افكار و رفتارهای خودكشی‌گرايانه است. مثلاً، در تحقيقی كه به سرپرستی ماری هيسينگ و بورگه سيوِرتسن روی ۰۰۰,۱۰ نوجوان در نروژ انجام داديم، رابطهواضحی بين خواب و خودآسيب‌رسانی يافتيم،(۶) رابطه‌ای مستقيم حاكی از آن‌كه هرچه مشكلات خواب بيشتر باشد، دفعات خودآسيب‌رسانی بيشتر است.

خودكشی نه‌تنها با ناشناخته‌های بی‌شماری همراه است بلكه آكنده از مسائلی است كه قادر به شناسايی آن‌ها نيستيم. تنها قطعيت تحمل‌ناپذير، قطعيت شناخته‌شده در مورد خودكشی، اين است كه عزيز شما از دست رفته و ديگر برنمی‌گردد؛ هرگز برنمی‌گردد. هر چيز ديگری در اين ميان نامشخص، گيج‌كننده و پيچيده است. غيرممكن است بدانيم در آن دقايق پايانی در ذهن كسی چه می‌گذشته است. آيا نظرشان تغيير كرده بود اما ديگر خيلی دير شده بود؟ آيا فكر می‌كردند كسی به آن‌ها اهميت نمی‌دهد؟ اين‌ها واقعاً سؤلات وحشتناكی هستند، اما واقعيت اين است كه وضعيت روانی كسانی كه خودكشی‌شان به مرگ انجاميده ناشناخته است.

به طور خلاصه، رفتار خودكشی‌گرايانه تلاشی است برای فرار از گيرافتادگی در دام درد روانی.

قاطعانه معتقدم گير افتادن كليد درك ذهن خودكشی‌گراست.

بی‌شك رابطه‌ای قوی بين تجربه ناملايمات سال‌های اوليه زندگی و سلامت روان ضعيف، از جمله خطر خودكشی، وجود دارد.

اين مدل نشان می‌دهد كه ما می‌توانيم هم در مرحله انگيزشی و هم در مرحله ارادی مداخله كنيم، زيرا مداخله در هر دو سطح ممكن است احتمال اقدام به خودكشی يا خودكشی شخص را كاهش دهد. همان‌طور كه قبلاً گفتم، اگرچه پيش‌بينی هر خودكشی به صورت مجزا دشوار است، الگوی يكپارچه انگيزشی ـ ارادی بی‌شك به هر يك از ما كمك می‌كند تا در مورد عوامل خطر و عوامل محافظتی بالقوه در اطرافيان خود فكر كنيم.