بریده‌هایی از کتاب ما رو ببخش!

من ذاتاً آدمی هستم که بیشتر به افسرده‌خویی و بی‌تحرکی تمایل دارم تا کار؛ بااین‌حال بعضی مواقع مشکلات مالی درازمدت مرا وادار می‌کند تا به‌اصطلاح شغلی دست‌وپا کنم، چون به‌هرحال بی‌تحرکی و افسردگی هیچ عایدی‌ای برای آدم ندارد.

درونشان انباشته از نغمه‌های ناخوانده بود، مثل مرغ‌هایی انباشته از تخم‌های نانهاده.

به‌هرحال آنچه درون اوست شکوفا نخواهد شد، اما مگر در مورد چند نفر این اتفاق می‌افتد؟ هنوز به قدر کافی فرصت زندگی دارد. فقط کمکش کنید. کمک کنید تا انگیزه‌ای به وجود بیاید که باور کند او چیزی فراتر از صرف این لباس روی تخته‌اتوست، که در برابر اتو توانی از خود ندارد.

وقتی او با این پرسش خبرنگارها مواجه شده بود که «آقای بروشک، پس شما کی فرصت می‌کنید بخوابید؟» جواب داده بود: «خوابیدن جنایت بزرگی است!»

او بیش از حد در برابر دنیای مزخرف کشمکش جوانی، آراستن خود و جولان دادن، سنجیدن مدام خود با دیگران، و هم‌چشمی‌ها آسیب‌پذیر بود.

آن روز هوا خیلی خوب بود. عالی. در تمام طول ژوئن، هوا فلاکتِ ذاتی خانوادهٔ ماپل را با آفتابِ متراکمش به سُخره گرفته بود؛

دوست عزیزم، حقیقت تقریباً همیشه کسالت‌بار است. بنابراین من مهمانمان را با افکار غم‌انگیزش رها کرده‌ام

روزهای من در ملال بی‌حدوحصری سپری می‌شود. همان‌طور که احتمالاً می‌دانی، زمان منبسط و منقبض می‌شود، و همیشه هم در تقابل مستقیم با خواسته‌های ما. بنابراین هیچ‌وقت به‌نظر نمی‌رسد لحظه‌ای بسیار کند یا بسیار تند سپری نشود.

کسی که واداده مگه می‌تونه خودش رو جمع‌وجور کنه؟ عاقل بودن رو باید از همون موقعی که خیلی کم‌سن‌وسالی شروع کنی،

شاید خوشبختی حقیقی در این باور نهفته باشد که آدم تصور کند خوشبختی را برای همیشه از دست داده است. فقط آن موقع است که می‌توانیم بدون ترس و امید زندگی کنیم، و عاقبت بتوانیم از تمام دلخوشی‌های کوچک، که از همهٔ شادی‌ها پایدارتر هستند، لذت ببریم.