بریده‌هایی از کتاب سفر فلسفی در جستجوی معنای زندگی

درک و شناخت مورسو از این امور همان‌گونه است که مثلاً متخصص جامعه‌شناسی یا انسان‌شناسی معنای اجتماعی رخدادها و آداب و رسوم جامعه ناآشنای مورد مطالعه‌اش را می‌فهمد بی‌آن‌که خودش آن‌ها را معنادار تجربه کند. مورسو به این اعتبار نظاره‌گر نظری زندگی خویش است. او روال وقوع رخدادهای زندگی خود را همان‌طور نظاره می‌کند که خیابان را از پشت پنجره آپارتمانش. ولی معنای امور را از چنین منظری دیدن و فهمیدن یک چیز است و تأثیر گرفتن از معنای امور چیزی دیگر.

می‌داند که هویت شخصی واقعی ندارد و متوجه این واقعیت هم هست که هر معنایی که با ابداع چنین هویتی بتواند به زندگی‌اش نسبت دهد فقط برساخته قوه تخیل است

آشکارا می‌گوید هیچ چیزی کمترین اهمیتی ندارد، چرا که در واقع از میان اموری که ادراک و فهم می‌کند هیچ امری نیست که آن را به‌تجربه شخصاً معنادار یابد. با توجه به این ناتوانی، همراهی و مشارکت مورسو با دیگر انسان‌ها نیز لغو و بیهوده است.

بیگانگی مورسو، این بیگانه با بشریت، در سه عرصه وجودی آشکارا هویدا می‌شود: او بیگانه‌ای است با فرهنگی که در آن به سر می‌برد، بیگانه‌ای است با بشریت و سرانجام بیگانه‌ای است با زندگی خویش.

مورسو «بیگانه» ای است که بین ما پرسه می‌زند: موجودی هوشمند که با تمام بشریت غریبه است، چون نمی‌تواند اموری را که از دید اکثر ما شخصاً معنادار است به تجربه دریابد.

چهره‌ای آشنا را در بین جماعت انبوهی از غریبه‌ها به جا آوردن، لحظه‌ای دیدن کسی که قبلاً ندیده‌ایم و حدس زدن سن و سالش، از تماشای فیلمی به وجد آمدن، مبهوت چشم‌انداز کویر شدن، خبرهای روز را با دلنگرانی خواندن، از شخصیت فلان سیاست‌پیشه بیزار بودن و امثال این‌ها. بر همین اساس می‌شود گفت مورسو گرفتار «کورمعنایی» وخیمی است که نمی‌گذارد معنای چیزها را به طور شخصی و بی‌واسطه تجربه کند. لذا از درک آن معنای غنی و ژرفی بی‌نصیب می‌ماند که وقتی زندگی را از نزدیک تجربه می‌کنیم می‌توانیم در رویدادهای آن بیابیم و از رهگذر همان‌هاست که زندگی در نگاهمان شخصاً معنادار می‌گردد. او در عوض به همین اکتفا می‌کند که معنای رویدادها را از راه استدلال و تفسیرهای فکری بفهمد.