بریده‌هایی از کتاب همان همیشگی

افرادی که به کامیابی بلندمدت دست پیدا می‌کنند، آن‌هایی هستند که درک می‌کنند دنیای واقعی زنجیره‌ای بی‌پایان از بی‌معنایی، سردرگمی، روابط نامنظم و انسان‌های غیرایدئال است.

من دوستی دارم که در افریقا با فقر مطلق بزرگ شده است. اکنون او در کالیفرنیا در حوزهٔ فناوری مشغول به کار است. او می‌گوید که تا امروز، هنوز هم وقتی یک غذای گرم می‌خورد، عقل از سرش می‌پرد. برای او شگفت‌انگیز است که غذا در امریکا تا این اندازه فراوان است. تأمل کردن درمورد خود این موضوع نیز برای من شگفت‌انگیز است.

«بزرگ‌ترین بازدارندهٔ خلاقیت، کم‌طاقتی شماست؛ یعنی همان میل تقریباً مهارنشدنی برای شتاب بخشیدن به یک فرایند، اظهار نمودن یک چیز و جلب‌توجه».

«برای لذت بردن از صلح، لازم است تقریباً همهٔ افراد انتخاب‌های خوبی داشته باشند. درمقابل، تنها یک انتخاب اشتباه از یک طرف کافی است تا جنگ راه بیفتد.»

وقتی در یک زمینه شروع به مطالعه کنید، به نظر می‌رسد که باید خروارها چیز را به ذهن بسپارید. آنچه واقعاً به آن نیاز دارید، تشخیص اصول اساسی‌ای است که آن زمینه را تحت‌تأثیر خود قرار می‌دهند؛ عموماً سه تا دوازده مورد از آن‌ها. آن یک‌میلیون چیزی که فکر می‌کردید باید به خاطر بسپارید، صرفاً ترکیبات متفاوتی از همان اصول اساسی هستند.

پول خوشبختی را به همان شیوه‌ای به ارمغان می‌آورد که داروها موجب رضایت مصرف‌کنندگان خود می‌شوند: اگر درست از آن استفاده شود فوق‌العاده است، اگر برای پوشاندن یک ضعف استفاده شود خطرناک است و اگر به هیچ مقداری از آن بسنده نشود، فاجعه‌آمیز است.

اقتصاد امروز عملکرد خوبی در خلق این سه مورد دارد: ثروت، توانایی به رخ کشیدن ثروت و حسرت عمیق از ثروت دیگران.

وقتی از چارلی مانگر نودوهشت‌ساله پرسیدند: «شما به‌شدت خوشحال و راضی به نظر می‌رسید. راز شما برای داشتن یک زندگی شاد چیست؟» پاسخ داد: اولین قانون برای یک زندگی شاد، داشتن انتظارات پایین است. اگر انتظارات غیرواقعی داشته باشید، در تمام طول زندگی‌تان درمانده خواهید بود. شما نیاز دارید که انتظارات منطقی داشته باشید و هنگام حصول دستاوردهای زندگی، آن‌ها را فارغ از خوب و بدشان، با میزان مشخصی از شکیبایی پذیرا باشید.

دنیل کانمن می‌گوید: «آدمیزاد نمی‌تواند اعداد بسیار بزرگ یا بسیار کوچک را درک کند. دانستن این حقیقت برای ما سودمند خواهد بود.»

دنیل کانمن نوشته است: «تشخیص اشتباهات دیگران راحت‌تر از تشخیص اشتباهات خود آدم است».

هری ترومن گفته است: نسل‌های بعدی هرگز چیزی را از نسل‌های قبل یاد نمی‌گیرند، مگر اینکه با زور به آن‌ها بفهمانید. ...

یکی از مؤلفه‌های مهم رفتار انسان‌ها این است که افرادی که تجربیات متفاوتی با شما داشته‌اند، تفکرشان نیز با شما فرق می‌کند. آن‌ها اهداف، دیدگاه‌ها، آرزوها و ارزش‌های متفاوتی با شما خواهند داشت؛ بنابراین بیشتر اختلاف‌نظرها حاصل ناسازگاری نیستند، بلکه حاصل افرادی با تجربیات متفاوت هستند که با یکدیگر بحث می‌کنند.

انسان‌هایی که در یک زمینه به‌شکلی غیرعادی خوب هستند، معمولاً در یک زمینهٔ دیگر به‌شکلی غیرعادی بد هستند. این‌طور به نظر می‌رسد که انگار مغز برای میزان محدودی از دانش و احساسات گنجایش دارد و یک مهارت غیرعادی، دامنهٔ موردنیاز برای سایر بخش‌های شخصیت یک فرد را از آن‌ها می‌رباید.

چطور آدمی خودش را به رأس یک شرکت موفق یا یک کشور بزرگ می‌رساند؟ کسی که مصمم و مثبت‌اندیش است، «نه» شنیدن را نمی‌پذیرد و به طرز مصرانه‌ای به توانایی‌های خود اطمینان دارد.

نوال راویکانت نوشته است: یک روز به این نتیجه رسیدم که در میان آن‌همه آدمی که به آن‌ها حسادت می‌کردم، کسی وجود نداشت که بتوانم یک جنبهٔ کوچک از زندگی او را انتخاب کنم. مثلاً نمی‌توانستم بگویم که من بدن او را می‌خواهم، پول یک نفر دیگر را می‌خواهم و شخصیت آن‌یکی را می‌خواهم. شما باید خود همان شخص باشید. آیا واقعاً می‌خواهید همان شخص باشید با همان واکنش‌ها، همان خواسته‌ها، همان خانواده، همان میزان خوشحالی، همان جهان‌بینی و همان تصوری که از خودشان دارند؟ اگر نمی‌خواهید نقش او را، حالا هرکس که می‌خواهد باشد، به‌صورت همه‌جانبه، تمام‌وقت و صددرصدی داشته باشید، دیگر هیچ دلیلی برای حسادت وجود ندارد.

فریمن دایسون، فیزیک‌دان، گفته است آنچه معمولاً به‌عنوان ماوراءالطبیعه، جادو یا معجزه قلمداد می‌شود، درواقع حاصل ریاضیات پایه است. در زندگی هر شخص عادی، «معجزات» باید تقریباً با نرخ تکرار یک بار در ماه رخ بدهند: اثبات این قانون ساده است. ما در زمانی‌که بیداریم و مشغول زندگی خود هستیم، یعنی حدود تقریباً هشت ساعت در روز، رویدادها را با نرخ وقوع یک مورد در ثانیه مشاهده می‌کنیم یا درمورد آن‌ها می‌شنویم؛ بنابراین تعداد تمام اتفاقاتی که در طول یک روز برای ما می‌افتند، حدود سی‌هزار و در ماه حدود یک‌میلیون مورد است.

در یک جهان ایدئال، اهمیت اطلاعات به شیوایی کلام انتقال‌دهندهٔ آن بستگی نخواهد داشت، اما ما در جهانی زندگی می‌کنیم که مردم در آن بی‌حوصله، کم‌طاقت و احساساتی هستند و به فشرده شدن چیزهای پیچیده در قالب صحنه‌های قابل‌فهم نیاز دارند.

رابرت گرین، نویسنده، به این نکته اشاره کرده است که «نیاز به قاطعیت، بزرگ‌ترین بیماری‌ای است که ذهن ما با آن مواجه می‌شود».

کارل یونگ، نظریه‌ای را به نام انانتیدرومیا ارائه داده بود. این نظریه به این مسئله می‌پردازد که زیاده‌روی در یک چیز موجب رشد آن در جهت مخالف می‌شود.

بزرگ‌ترین چیزها در زندگی -از عشق گرفته تا مشاغل و سرمایه‌گذاری- ارزش خود را از طریق دو چیز به دست می‌آورند: شکیبایی و بی‌همتایی. شکیبایی برای اینکه به آن چیز فرصت رشد بدهیم و بی‌همتایی برای تحسین هرآنچه این رشد منجر به آن می‌شود.

هرچیزی که ارزش دنبال کردن را داشته باشد، اندکی رنج را به‌دنبال خواهد داشت. ترفند کار این است که آزار ناشی از آن را نادیده بگیریم.

یک مورچه می‌تواند از ارتفاعی پانزده‌هزار برابر طول خودش بیفتد و سالم و سرحال راهش را بکشد و برود. اگر یک موش از ارتفاعی پانزده برابر طول خودش بیفتد، استخوان‌هایش می‌شکند. اگر یک انسان از ارتفاعی ده برابر طول خودش به زمین بیفتد، می‌میرد. اگر یک فیل از ارتفاعی دو برابر طول خودش بیفتد، مانند یک بادکنکِ پرازآب منفجر می‌شود.

یک بار پزشکی به من گفت مهم‌ترین چیزی که در دانشکدهٔ پزشکی به شما یاد نمی‌دهند، این است که «پزشکی» با «پزشک بودن» فرق دارد. پزشکی یکی از علوم زیستی است، درحالی‌که پزشک بودن اغلب یک مهارت اجتماعی است که شامل مدیریت انتظارات، درک سازوکار بیمه‌ها و برقراری مؤثر ارتباطات می‌شود.

سادگی ویژگی بارز حقیقت است. خودمان هم این را می‌دانیم، اما پیچیدگی کماکان به داشتن جذابیتی بیمارگونه ادامه می‌دهد. وقتی خطاب به یک گروه از مخاطبان دانشگاهی، کنفرانسی را ارائه می‌کنید که از اول تا آخر آن مثل روز روشن باشد، مخاطبانتان فکر می‌کنند که سرشان کلاه رفته است. ... واقعیت دردناک این است که پیچیدگی بیشتر خریدار دارد.

اولین قانون خوشحالی، انتظارات پایین است.

اقتصاد امروز عملکرد خوبی در خلق این سه مورد دارد: ثروت، توانایی به رخ کشیدن ثروت و حسرت عمیق از ثروت دیگران.

اولین نکته، داشتن یک یادآور مداوم برای این موضوع است که ثروت و خوشحالی، هر دو معادلاتی دوقسمتی هستند: چیزهایی که دارید و چیزهایی که انتظار/نیاز دارید. هروقت درک کنید که هر دوی این قسمت‌ها به یک اندازه اهمیت دارند، درمی‌یابید که توجه بیش‌ازاندازهٔ ما به افزایشِ داشته‌ها و توجه ناچیزِ ما به مدیریت توقعاتمان، چندان با عقل جور درنمی‌آید،

انسان‌هایی که در یک زمینه به‌شکلی غیرعادی خوب هستند، معمولاً در یک زمینهٔ دیگر به‌شکلی غیرعادی بد هستند. این‌طور به نظر می‌رسد که انگار مغز برای میزان محدودی از دانش و احساسات گنجایش دارد و یک مهارت غیرعادی، دامنهٔ موردنیاز برای سایر بخش‌های شخصیت یک فرد را از آن‌ها می‌رباید.

«بزرگ‌ترین بازدارندهٔ خلاقیت، کم‌طاقتی شماست؛ یعنی همان میل تقریباً مهارنشدنی برای شتاب بخشیدن به یک فرایند، اظهار نمودن یک چیز و جلب‌توجه».

زندگی‌ای را تصور کنید که در آن تقریباً همه چیز بهتر می‌شود، اما شما هرگز به‌خاطر آن قدردان نیستید، زیرا انتظاراتتان با سرعتی معادل سرعت بهتر شدن شرایطتان ارتقا می‌یابد. چنین جهانی وحشتناک است و تقریباً به بدی دنیایی است که در آن هیچ‌چیز بهتر نمی‌شود.