بریده‌هایی از کتاب کامی از نام (جلد سوم)

(سَنَستَدرِجُهُم مِن حَیثُ لا یَعلَمون). اولین مجازات استدراج است؛ یعنی گناه می‌کنند و ما به رویشان نمی‌آوریم که مغرورتر عمل کنند. این مجازات است. به استدراج مبتلایشان می‌کنیم. نه اینکه خیال کنید حال آن‌ها مورد غفلت قرار گرفته است یا اینکه خیال کنید حالا ما باید صبر کنیم؛ له بشویم؛ پامال بشویم تا قیامتی برپا شود و خدا حساب این‌ها را برسد! این خیلی دور است و تحمل انسان را کم می‌کند

(سَنَستَدرِجُهُم مِن حَیثُ لا یَعلَمون). اولین مجازات استدراج است؛ یعنی گناه می‌کنند و ما به رویشان نمی‌آوریم که مغرورتر عمل کنند. این مجازات است. به استدراج مبتلایشان می‌کنیم. نه اینکه خیال کنید حال آن‌ها مورد غفلت قرار گرفته است یا اینکه خیال کنید حالا ما باید صبر کنیم؛ له بشویم؛ پامال بشویم تا قیامتی برپا شود و خدا حساب این‌ها را برسد! این خیلی دور است و تحمل انسان را کم می‌کند

خدا دشمنان مؤمنین را نگذاشت مگر برای استکمال مؤمنین؛ برای اینکه قدر خودشان را بدانند. تا انسان تاریکی را نبیند، قدر نور را نمی‌داند.

هر قدرتی نهایتاً به ضعف بدل می‌شود؛ هر وجودی به عدم منتهی می‌شود. خدا می‌گوید هرچه را به هر کسی دادیم نهایتاً نه اینکه ما پس بگیریم بلکه او نمی‌تواند نگه دارد؛ خودش آن را پس می‌دهد. اولیای خدا از این حرف باکی نداشتند. آن‌ها چیزی را به غصب از خدا نگرفته بودند که در پس‌دادنش حرفی داشته باشند. وقتی هم که آن را از خدا گرفتند، خود را لایقش نمی‌دانستند.

راست می‌گویم. بندگان من صبر کنید. جمعتان می‌کنم؛ بلیاتتان را برطرف می‌کنم؛ غم‌هایتان را برطرف می‌کنم و مجدداً زیر سایۀ خودم جمعتان می‌کنم. غصه نخورید که این مسائل بر سرتان آمد. لذا خدا می‌فرماید: (إذا أصابَتهُم مُصیبَۀٌ قالوا إنّا لِلَّهِ وَ إنّا إلَیهِ راجِعون) که این آخرین تسکین مؤمنین است.

خلاصۀ مطلب اینکه خدا ما و موجودات را مظاهر ذلت آفریده است. همه‌اش ذلت است. شما فکر می‌کنید غذا خوردن ذلت نیست؟ خیلی ذلت است! منتها به قول معروف «البلیّۀ اذا عمّت طابت.» گاهی اوقات، آدم خودش متوجه می‌شود؛ بخور تا نمیری.

«فَقَد جَعَلتُ الإقرارَ بِالذَّنبِ إلَیکَ وَسیلَتی»؛ خدایا، وسیله‌ام برای رسیدن به تو اقرار به گناهان است، ای خدایی که وسیلۀ اقرار به ذنب را باعث غفران کرده‌ای. همۀ ناله‌های انبیاء برای اقرار به گناه، اقرار به جهل و اقرار به عجز بود؛ که تا اقرار نباشد، غفران شامل حالتان نمی‌شود. چرا اقرار نمی‌کنید؟ اقرار کنید که ما هم ظالمیم، هم جاهلیم.

بخشیدن خدا بخشیدن لفظی نیست که خدا بگوید شما را بخشیدم. اینجا همه‌چیز تکوینی است و هیچ‌چیز قراردادی و لفظی نیست. اگر لفظی هم می‌آورند، برای بیان آن تکوین است و اگر خواسته می‌شود که ما را ببخش، مقصود این نیست که به ما بگویند بخشیدیم؛ ما باید آثار بخشیده شدن را در خود مشاهده کنیم. آثارش این است که نوری در دل جلوه می‌کند و این نور بالا می‌آید و گناهانت را می‌پوشاند؛ بعد هم خودت را که ریشۀ گناهانت هستی می‌پوشاند.