بریده‌هایی از کتاب آنک نام گل

همیشه فکر می‌کردم منطق سلاحی جهانی است و حال پی می‌بردم که اعتبارش تا چه اندازه به روش کاربردش بستگی دارد

مردانِ عالمِ روزگار ما اغلب فقط کوته‌قامتانی هستند روی شانۀ کوته‌قامتانِ دیگر.

ارتداد را اغلب مفتشان به‌وجود می‌آورند. و نه تنها به این معنی که مرتدانی را که وجود خارجی ندارند در تخیل خود می‌سازند، بلکه با چنان شدّت و حدّتی به سرکوب فساد ارتداد می‌پردازند که خیلی‌ها به سبب نفرت از قاضیان به سویش رانده می‌شوند

اگر چوپانی دچار لغزش شود، او را باید از دیگر چوپانان جدا کرد، ولی وای بر حال ما اگر گوسفند از چوپان سلب اعتماد کند. »

دارد می‌آید ‌طرف ما

مشخصۀ بارز کمبود تقوا در مردم ایتالیا این است که از ترس بت‌هایی که به آنها نام قدیس داده‌اند، از گناه پرهیز می‌کنند. آنها از قدیس سباستیانوس و قدیس آنتونیوس بیشتر می‌ترسند تا از مسیح.

هیچ‌چیز ناپایدارتر از صورت ظاهر نیست که همچون گل‌های صحرایی با آمدن پاییز پژمرده و دگرگون می‌شود

عمل می‌کنید، و می‌دانید چرا عمل می‌کنید، اما نمی‌دانید چرا می‌دانید که می‌دانید چه می‌کنید؟

آلانوس دِ اینسولیس می‌گوید:

«من زیاده از حد حرف زدم. حتماً تا به حال متوجه شده‌اید که ما اینجا زیاد حرف می‌زنیم. اینجا از یک طرف هیچ‌کس حرمت سکوت را نگه نمی‌دارد. از آن طرف زیادی حرمتش را نگه می‌دارند. اینجا به جای حرف زدن یا ساکت ماندن باید آستین بالا زد.

هرچه بیشتر تشبیه کنی شباهت از دست می‌رود،

«من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام مگر در گوشه‌ای با کتابی. »

آنها امیدوارند با ترس روح را از ارتکاب گناه بازدارند و ترس را جایگزین شورش کنند. » با نگرانی پرسیدم: «در این صورت دیگر گناه نمی‌کنند؟ » استادم گفت: «باید دید منظور از گناه چیست آدسو. دوست ندارم نسبت به مردم این سرزمین که چندین سال است در میان‌شان زندگی می‌کنم بی‌انصاف باشم، ولی مشخصۀ بارز کمبود تقوا در مردم ایتالیا این است که از ترس بت‌هایی که به آنها نام قدیس داده‌اند، از گناه پرهیز می‌کنند. آنها از قدیس سباستیانوس و قدیس آنتونیوس بیشتر می‌ترسند تا از مسیح.

کسی که آن ساعات شیفتگی و آرامش عمیق درونی را تجربه نکرده باشد، از فهم شیرینی چنین لحظاتی عاجز است.

ارسطو در کتاب اسرار می‌گوید بیان بسیاری از اسرار طبیعت و صناعت، مُهری آسمانی را می‌شکند و ای بسا پلیدی‌ها از آن می‌زاید. نه به این معنا که اسرار را نباید آشکار کرد، بلکه دانا باید تصمیم بگیرد که کِی و چگونه این کار را بکند.

هیچ‌چیز ناپایدارتر از صورت ظاهر نیست که همچون گل‌های صحرایی با آمدن پاییز پژمرده و دگرگون می‌شود؛ و امروز چه ثمری دارد گفتن این‌که دیرسالار آبو چشمانی جدی و گونه‌هایی گل‌گون داشت، حال که او و کسانی که گرد او بودند همه در زیر خاک آرمیده‌اند و پیکرشان به رنگ خاکِ خاکستری مردگان درآمده است

«بله. به تو دروغ گفته‌اند. شیطان شهریار ماده نیست؛ شیطان تکبر روح است، ایمانِ بدون لبخند است، حقیقتی است که هیچ‌گاه شک گریبانش را نمی‌گیرد. شیطان اخموست چون می‌داند به کجا می‌رود و در حرکت همیشه به جایی که از آن آمده است، برمی‌گردد.

«من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام مگر در گوشه‌ای با کتابی

جوانان دیگر نمی‌خواهند چیزی بخوانند، آموختن رو به اضمحلال است، تمام جهان روی دست راه می‌رود، کوران عصاکش کوران‌ می‌شوند و در چاه‌شان می‌اندازند، مرغان پیش از آموختنِ پرواز آشیانه را ترک می‌گویند، خران چنگ می‌نوازند و نره‌گاوان می‌رقصند.

اگر حافظه هدیۀ خداست، پس تواناییِ فراموش کردن هم حُسنی است و باید آن را مد نظر داشت.

همان‌طور که شهوتی برای دلبستگی وجود دارد، شهوتی هم برای رنج بردن وجود دارد و حتی شهوتی برای تواضع.

«چارۀ ما در نام خداوند است»؛

ظاهراً آدم‌های کم سن و سال بیش از مسن‌ترها به خواب احتیاج دارند، آدم‌هایی که قبلاً زیاد خوابیده‌اند و آماده می‌شوند تا به خواب ابدی فرو روند.

همۀ حقایق برای همۀ گوش‌ها نیست، و هر روح پارسایی توانایی تشخیص همۀ ضلالت‌ها را ندارد

همۀ حقایق برای همۀ گوش‌ها نیست

«پسران، آنگاه که عشق دیوانه‌وار از راه می‌رسد، مرد عاجز است! »

حکمت فقط عبارت از دانستن آن چیزهایی نیست که باید کرد یا می‌توان کرد، بلکه شامل آن چیزهایی هم هست که می‌توان کرد و ای‌بسا نباید کرد.

«پسران، آنگاه که عشق دیوانه‌وار از راه می‌رسد، مرد عاجز است! »

حقیقت این است که من دختر را «می‌دیدم»، من او را در جنبش خفیف شاخه‌های بی‌برگ درختی می‌دیدم که گنجشککی از رمق افتاده در جستجوی پناه بر رویش می‌نشست؛ من او را در چشمان گوساله‌هایی که از طویله بیرون می‌آمدند می‌دیدم و صدایش را در بع‌بع گوسفندانی که در سرگردانی ‌به آنها برمی‌خوردم می‌شنیدم. انگار همۀ آفرینش از او با من سخن می‌گفت و من در اشتیاق دیدار دوبارۀ او بودم، درست، ولی از سویی آماده بودم که فکر دیدار دوبارۀ او را مشروط به چشیدن طعمِ لذتی که آن صبح مرا آکنده بود از سر بیرون کنم، و اگر قرار بود به‌اجبار و تا ابد از من دور باشد او را همیشه نزد خود احساس کنم.

«عشق چیست؟ چیزی در جهان نیست، اعم از انسان و شیطان و هر چیز دیگر که من به اندازۀ عشق به آن مشکوک باشم، چون عشق بیش از هر چیز دیگر در روح نفوذ می‌کند. هیچ چیز مثل عشق دل را انباشته نمی‌کند و به بند نمی‌کشد. پس اگر آن افزارهایی که عشق را مطیع و مقهور می‌کند در اختیار نداشته باشی، روح از رهگذر عشق در مغاکی عمیق سقوط می‌کند.