بریده‌هایی از کتاب آنک نام گل

همیشه فکر می‌کردم منطق سلاحی جهانی است و حال پی می‌بردم که اعتبارش تا چه اندازه به روش کاربردش بستگی دارد

ارتداد را اغلب مفتشان به‌وجود می‌آورند. و نه تنها به این معنی که مرتدانی را که وجود خارجی ندارند در تخیل خود می‌سازند، بلکه با چنان شدّت و حدّتی به سرکوب فساد ارتداد می‌پردازند که خیلی‌ها به سبب نفرت از قاضیان به سویش رانده می‌شوند

مردانِ عالمِ روزگار ما اغلب فقط کوته‌قامتانی هستند روی شانۀ کوته‌قامتانِ دیگر.

مشخصۀ بارز کمبود تقوا در مردم ایتالیا این است که از ترس بت‌هایی که به آنها نام قدیس داده‌اند، از گناه پرهیز می‌کنند. آنها از قدیس سباستیانوس و قدیس آنتونیوس بیشتر می‌ترسند تا از مسیح.

اگر چوپانی دچار لغزش شود، او را باید از دیگر چوپانان جدا کرد، ولی وای بر حال ما اگر گوسفند از چوپان سلب اعتماد کند. »

دارد می‌آید ‌طرف ما

هیچ‌چیز ناپایدارتر از صورت ظاهر نیست که همچون گل‌های صحرایی با آمدن پاییز پژمرده و دگرگون می‌شود

عمل می‌کنید، و می‌دانید چرا عمل می‌کنید، اما نمی‌دانید چرا می‌دانید که می‌دانید چه می‌کنید؟

آلانوس دِ اینسولیس می‌گوید:

«من زیاده از حد حرف زدم. حتماً تا به حال متوجه شده‌اید که ما اینجا زیاد حرف می‌زنیم. اینجا از یک طرف هیچ‌کس حرمت سکوت را نگه نمی‌دارد. از آن طرف زیادی حرمتش را نگه می‌دارند. اینجا به جای حرف زدن یا ساکت ماندن باید آستین بالا زد.

هرچه بیشتر تشبیه کنی شباهت از دست می‌رود،

«من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام مگر در گوشه‌ای با کتابی. »

آنها امیدوارند با ترس روح را از ارتکاب گناه بازدارند و ترس را جایگزین شورش کنند. » با نگرانی پرسیدم: «در این صورت دیگر گناه نمی‌کنند؟ » استادم گفت: «باید دید منظور از گناه چیست آدسو. دوست ندارم نسبت به مردم این سرزمین که چندین سال است در میان‌شان زندگی می‌کنم بی‌انصاف باشم، ولی مشخصۀ بارز کمبود تقوا در مردم ایتالیا این است که از ترس بت‌هایی که به آنها نام قدیس داده‌اند، از گناه پرهیز می‌کنند. آنها از قدیس سباستیانوس و قدیس آنتونیوس بیشتر می‌ترسند تا از مسیح.

کسی که آن ساعات شیفتگی و آرامش عمیق درونی را تجربه نکرده باشد، از فهم شیرینی چنین لحظاتی عاجز است.

«بله. به تو دروغ گفته‌اند. شیطان شهریار ماده نیست؛ شیطان تکبر روح است، ایمانِ بدون لبخند است، حقیقتی است که هیچ‌گاه شک گریبانش را نمی‌گیرد. شیطان اخموست چون می‌داند به کجا می‌رود و در حرکت همیشه به جایی که از آن آمده است، برمی‌گردد.

ارسطو در کتاب اسرار می‌گوید بیان بسیاری از اسرار طبیعت و صناعت، مُهری آسمانی را می‌شکند و ای بسا پلیدی‌ها از آن می‌زاید. نه به این معنا که اسرار را نباید آشکار کرد، بلکه دانا باید تصمیم بگیرد که کِی و چگونه این کار را بکند.

جوانان دیگر نمی‌خواهند چیزی بخوانند، آموختن رو به اضمحلال است، تمام جهان روی دست راه می‌رود، کوران عصاکش کوران‌ می‌شوند و در چاه‌شان می‌اندازند، مرغان پیش از آموختنِ پرواز آشیانه را ترک می‌گویند، خران چنگ می‌نوازند و نره‌گاوان می‌رقصند.

هیچ‌چیز ناپایدارتر از صورت ظاهر نیست که همچون گل‌های صحرایی با آمدن پاییز پژمرده و دگرگون می‌شود؛ و امروز چه ثمری دارد گفتن این‌که دیرسالار آبو چشمانی جدی و گونه‌هایی گل‌گون داشت، حال که او و کسانی که گرد او بودند همه در زیر خاک آرمیده‌اند و پیکرشان به رنگ خاکِ خاکستری مردگان درآمده است

«من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام مگر در گوشه‌ای با کتابی

همۀ حقایق برای همۀ گوش‌ها نیست

اگر حافظه هدیۀ خداست، پس تواناییِ فراموش کردن هم حُسنی است و باید آن را مد نظر داشت.

همان‌طور که شهوتی برای دلبستگی وجود دارد، شهوتی هم برای رنج بردن وجود دارد و حتی شهوتی برای تواضع.

حکمت فقط عبارت از دانستن آن چیزهایی نیست که باید کرد یا می‌توان کرد، بلکه شامل آن چیزهایی هم هست که می‌توان کرد و ای‌بسا نباید کرد.

«چارۀ ما در نام خداوند است»؛

ظاهراً آدم‌های کم سن و سال بیش از مسن‌ترها به خواب احتیاج دارند، آدم‌هایی که قبلاً زیاد خوابیده‌اند و آماده می‌شوند تا به خواب ابدی فرو روند.

همۀ حقایق برای همۀ گوش‌ها نیست، و هر روح پارسایی توانایی تشخیص همۀ ضلالت‌ها را ندارد

«پسران، آنگاه که عشق دیوانه‌وار از راه می‌رسد، مرد عاجز است! »

سه چیز در خلق زیبایی دست به دست هم می‌دهند: نخست تمامیّت یا کمال، و به همین دلیل است که ما همۀ چیزهای ناقص را زشت می‌پنداریم؛ بعد تناسبِ بایسته یا هماهنگی؛ و سرانجام وضوح و روشنایی، و در حقیقت ما چیزهایی را که رنگی مشخص دارند، زیبا می‌خوانیم.

«نومیدکننده است. ما دیگر دانش قدیمی‌ها را در اختیار نداریم، عصر غول‌ها گذشته! » ویلیام تصدیق کرد: «ما کوتوله هستیم، ولی کوتوله‌هایی که روی شانۀ آن غول‌ها ایستاده‌ایم، و با وجود کوچکی‌مان گاهی نسبت به آنها افق‌های دورتری را می‌بینیم!

«پسران، آنگاه که عشق دیوانه‌وار از راه می‌رسد، مرد عاجز است! »