بریده‌هایی از کتاب یونگ می گوید

باید با رؤیای زندگی خود زندگی کنیم، و البته خطا هم خواهد آمد. اگر از خطا کردن بپرهیزید، زندگی نکرده‌اید. به یک اعتبار حتماً می‌توان گفت که هر زندگی یک اشتباه است، زیرا هیچ کس حقیقت را نیافته است.

«Vocatus atque non vocatus deus aderit» چه خدا را فراخوانی، چه نخوانی، حاضر است.

در این عصر سیاه اتمی، انسان با وحشت در کمین نشسته‌اش، در طلب هدایت است. چه خودآگاه و چه ناخودآگاه، او یک‌بار دیگر کورمال کورمال خدا را می‌جوید.

همهٔ چیزهایی که من آموخته‌ام مرا گام به گام به یک عقیدهٔ محکم غیرقابل تزلزل که وجود خدا باشد کشاند.

بدون این‌که انسان بداند همیشه دلواپس خداست. آن‌چه برخی از مردم غریزه یا کشف و شهود می‌خوانند چیزی جز خدا نیست. خدا صدای درون ماست که به ما می‌گوید چه بکنیم و چه نکنیم.

آدمی همیشه یک نفر است اما همیشه خودش نیست...

می‌توانم بپرسم که چرا این سخن بر سر در خانهٔ شما حک شده است؟ خُب، داستان خیلی پیچیده‌یی است، این تجربهٔ من است که در هر جایی ممکن است با این پدیده‌های مذهبی روبه‌رو شویم، چه عامدانه باشد چه نه، فقط باید نیاز فوری هم در میان باشد، یک فوریت جدّی، و آن‌گاه است که این سخنان مذهبی بلند بلند شنیده خواهند شد. بدین ترتیب وقتی شخص کاملاً متحیّر و غافل‌گیر شده، هرکسی که باشد حتّی کسی که به خدا باور ندارد، می‌گوید: آه خدایا! یا به‌خدا! و این‌ها ادات تعجّب غیرارادی فطرت مذهبی است، زیرا از اسم خدا استفاده شده است.

تا آن‌جا که ممکن است زندگی کنید حتّی اگر بر خطا و اشتباه باشد. زیرا زندگی باید خراب شود و آدمی باید از خلال خطا به حقیقت دست یابد. لذا بشر باشید، به دنبال درک باشید، به دنبال بصیرت و فرضیهٔ خود را بسازید،