بریده‌هایی از کتاب نزاع هزار ساله ما

هنگامی که یک شرکت تصمیم به توسعهٔ فن‌آوری تشخیص چهره می‌گیرد تا از آن برای ردیابی چهره‌ها در یک جمعیت، بازاریابی بهتر محصولات در میان آنها، یا اطمینان یافتن از عدم شرکت مردم در اعتراضات استفاده شود، (قطعاً) مهندسان آن شرکت برای انتخاب نحوهٔ طراحی نرم‌افزار بیشترین صلاحیت را دارند. ولی در مورد اینکه آیا چنین نرم‌افزاری از اساس باید طراحی و استفاده شود، این کل جامعه است که باید اظهار نظر کند.

قدرت به فساد گرایش دارد و قدرت مطلق فساد مطلق می‌آفریند. مردان بزرگ تقریباً همیشه انسان‌های بدی هستند، حتی زمانی که فقط اِعمال نفوذ می‌کنند و نه اِعمال اقتدار: و اگر گرایش به فساد یا قطعیت فساد ناشی از اقتدار را بدان بیفزائید وضعیت از این هم وخیم‌تر می‌شود. هیچ بدعتی شنیع‌تر از آن نیست که منصبی صاحبش را تقدیس کند.

تاریخ تقدیر نیست. انسان‌ها «عاملیت» دارند؛ می‌توانند دست به انتخاب‌هایی اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بزنند که چرخه‌های شوم را بشکند. قدرت اقناع نیز از پیش‌مقدرتر از تاریخ نیست. ما همچنان می‌توانیم به بازآرایی این امر بپردازیم که نظرات چه کسانی ارزشمند شمرده و شنیده شود و چه کسی دستورکار را تنظیم کند.

ما نمی‌توانیم روی مسئولیت اجتماعی کسانی حساب باز کنیم که قدرت فراوان دارند.

ما باید با ایجاد قوای متعادل‌کننده به آینده شکل دهیم، خصوصاً با کسب اطمینان از وجود مجموعه‌ای از آراء، منافع و دیدگاه‌های متنوع به عنوان وزنه‌ای در مقابل نگاه مسلط.

یک پیامد اصلی رویکرد ما آن است که تنوع یک ویژگی «استحبابی» نیست، بلکه وجود آن برای مقابله و مهار نگاه‌های بیش از اندازه مطمئنِ فرادستان، واجب به شمار می‌رود.