بریده‌هایی از کتاب خرده‌جنایت‌های زناشویی

«یک مرد، معشوقه می‌گیرد تا در کنار همسرش بماند، در صورتی که یک زن معشوق می‌گیرد برای آن که شوهرش را ترک کند.»

کسی که می‌خواهد از همه چیز مطمئن باشد، باید به روابط کوتاه مدت بسنده کند. روابطی مشخص، علامت‌گذاری شده، با یک آغاز، یک میانه و یک پایان. جاده‌ای معین با مراحل کاملاً تعریف شده: مبادله‌ی اولین لبخند، اولین قهقهه، اولین شب، اولین مشاجره، اولین آشتی، اولین گرفتاری، اولین سوءتفاهم، اولین تعطیلات از دست رفته، اولین قهر، دومین، سومین و بعد جدایی کامل. سپس، روز از نو، روزی از نو، روز از نو، روزی از نو. مسیر مشابه ولی با شخصی دیگر. به این می‌گویند زندگی ماجراجویانه که بیشتر زندگی بدون ماجراست، یک زندگی سریالی است. دوست داشتن برای همیشه منطقی نیست، دوست داشتن طولانی مدت دیوانگی محض است. عقل حکم می‌کند که دوست داشتن، مدت معینی داشته باشد، مدتی که لذتبخش است. به این می‌گویند عقل‌گرایی عاشقانه: تا زمانی عاشقیم که رؤیاها و تصوراتمان پابرجاست. به محض زایل‌شدن توهمات، فارغیم، به عبارتی از یکدیگر جدا می‌شویم. به محض آن که واقعیت ظاهر می‌شود، رؤیایی باقی نمی‌ماند. آن وقت هرکس به راه خود.

عصر ما به قدری ظریف و شکننده شده که نیاز به داروهای خودآگاهی دارد. ولی موفق نمی‌شود شفایمان دهد تا انسان شویم.

مردی را عاشقانه دوست داشتن چیست؟ دوست داشتن او علیرغم میل خود، علیرغم میل او و هر چیز دیگر.

در بیست سالگی می‌توان گذر سال‌ها را نادیده گرفت؛ اما از چهل سالگی به تدریج، خواب و خیال‌ها و آرزوهای دور و دراز از بین می‌روند. زن زمانی متوجه سن‌اش می‌شود که می‌بیند خیلی‌ها جوان‌تر از خودش هستند.

مردها بی‌دل و بی‌شهامتند. مشکلات درونی خانه‌شان را نمی‌بینند می‌خواهند، همچنان باور کنند که اوضاع مرتب است. امّا زن‌ها، رو برنمی‌گردانند، نگاه می‌کنند و صرفنظر نمی‌کنند. لیزا: این‌ها را در کتاب بعدیت بنویس. خوانندگان زیادی میان زن‌ها به دست می‌آوری. ژیل: زنان با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شوند، ولی دلشان می‌خواهد باور کنند که مشکل خودشانند و فرسوده شدن قوای جنسی شوهرشان وابسته به کاسته‌شدن فریبندگی آن‌هاست. خود را مقصر می‌دانند و همه چیز را به خود نسبت می‌دهند. لیزا: مردها از روی خودخواهی مرتکب اشتباه می‌شوند و زن‌ها از روی خودمحوری.

«یک مرد، معشوقه می‌گیرد تا در کنار همسرش بماند، در صورتی که یک زن معشوق می‌گیرد برای آن که شوهرش را ترک کند.»

ژیل: آیا به من علاقه داره؟ آیا دوست داشتنی‌ام؟ فقط دوست داشتنی؟ من برای خودم هم ناشناسم. حتی نمی‌توانم خود را ارزیابی کنم، ابزاری برای ارزیابی ندارم... و شانه‌ها را بالا می‌اندازد. لیزا به طرز عجیبی او را نگاه می‌کند، می‌خواهد چیزی بگوید، ولی خودداری می‌کند. پس از لحظه‌ای. ژیل: آیا شما او را دوست دارید؟ لیزا: او یعنی چه کسی؟ ژیل: او را! یعنی من، زمانی که من بودم! شوهر شما.

عشق من به تو بذری است که همچون نور یک ستاره در عمق روح من است. چیزی که نه به آن دسترسی دارم و نه می‌توانم تغییرش بدهم. بخشی از وجود تو در من است. حتی اگر خودت بروی، این بخش باقی می‌ماند.

بذله‌گویی اجازه می‌دهد، حقیقت افشا شود.

خیلی دردآور است که انسان مجبور باشد حرف‌های دیگران را در مورد این که خودش کی هست، باور کند.

مردها از روی خودخواهی مرتکب اشتباه می‌شوند و زن‌ها از روی خودمحوری.

ژیل: تو سلامتی من هستی و دیگران تب من هستند.

مردها بیشتر هوس آزادی دارند تا قصد استفاده از آن. بیشتر این آزادی را در طبقه‌ای از ویترین خصوصی‌شان حفظ می‌کنند تا از آن بهره ببرند.

مردان و زنان از طریق پست‌ترین، عامیانه‌ترین و زشت‌ترین خصوصیتی که در خود دارند، با هم می‌مانند: منافع شخصی، دلشوره از تغییر وضع، ترس از پیری، ترس از تنهایی. در نتیجه کرخ می‌شوند، به رخوت دچار می‌شوند، نازکدل و شکستنی می‌شوند. این تفکر را که می‌توانند برای زندگیشان کاری بکنند، کنار می‌گذارند. دست یکدیگر را می‌گیرند تا در مسیر منتهی به گورستان تنها نباشند

گفتن همه چیز به نظر من کار درستی نیست.

لیزا: زندگی واقعا ارزش ندارد. ژیل: در واقع زندگی در مغز انسان‌هاست.

لیزا: وفاداری تو برای من خیلی مهم بود. چون آن‌قدرها اعتماد به نفس نداشتم که هر روز با رقبا یا سوءظن‌هایم مبارزه کنم، هنوز هم این اعتماد به نفس را ندارم.

من دوستت دارم و همین دوست داشتن مرا خواهد کشت.

لیزا: دقیقا! دنیا پر از زنان همسن و سال من است. در بیست سالگی می‌توان گذر سال‌ها را نادیده گرفت؛ اما از چهل سالگی به تدریج، خواب و خیال‌ها و آرزوهای دور و دراز از بین می‌روند. زن زمانی متوجه سن‌اش می‌شود که می‌بیند خیلی‌ها جوان‌تر از خودش هستند.

مردها بیشتر هوس آزادی دارند تا قصد استفاده از آن. بیشتر این آزادی را در طبقه‌ای از ویترین خصوصی‌شان حفظ می‌کنند تا از آن بهره ببرند. این آزادی در همان جا پژمرده می‌شود، می‌خشکد و پیش از خودشان می‌میرد. چون آزادی‌یی وجود ندارد، اگر از آن استفاده نشود. مردها در باطن خیالپردازند.

مردم می‌نوشند تا خود را در آرزوهای خویش غرق کنند، ولی موفق نمی‌شوند جز این که یک وسوسه و سوءظن برای خود بسازند. سوءظنی که انسان می‌خواهد نابودش کند ولی الکل آن را قوی‌تر و جاندارتر می‌سازد و هر جایگاهی به آن می‌دهد.

«یک مرد، معشوقه می‌گیرد تا در کنار همسرش بماند، در صورتی که یک زن معشوق می‌گیرد برای آن که شوهرش را ترک کند.»

تو دلت می‌خواهد، عشق به تو ثابت کند که وجود دارد. مسیرت اشتباه است. این تویی که باید ثابت کنی عشق وجود دارد. لیزا: چگونه؟ ژیل: اعتماد کن.

تو هیچ‌گاه آدم‌هایی را که از خشم‌های خویش، غم‌های خویش، تأثرات خویش یا از ولنگاری‌های خویش با بلعیدن داروهای آرام‌بخش می‌گریزند، تحمل نکرده‌ای. تو یک نظریه داری: عصر ما به قدری ظریف و شکننده شده که نیاز به داروهای خودآگاهی دارد. ولی موفق نمی‌شود شفایمان دهد تا انسان شویم.

لیزا: می‌خواهم بنوشم. ژیل: خوب بخور. لیزا: بعدش هم یک لیوان دیگر. ژیل: هرقدر می‌خواهی بخور. خودت را غرق کن، شنا که بلدی! لیزا: می‌خواهم با دهانه‌ی بطری سوت بزنم. ژیل واکنشی نشان نمی‌دهد. فقط نگاه می‌کند. لیزا: تو... مانع من نمی‌شوی؟ ژیل: برای چه؟ آیا من باید از تو علیه خودت دفاع کنم؟ حاضرم علیه هرکس که باشد، از تو دفاع کنم، ولی علیه خودت..

ما می‌توانیم از هم کناره بگیریم ولی نمی‌توانیم یکدیگر را ترک کنیم.

لیزا: شما جزو کدام گروه از مردها هستید؟ ژیل: مرد شما!

حتی اخیرا به این باور رسیده‌ای که خرده‌های تان، اشک‌های نان هستند. نانی که وقتی تکه تکه‌اش می‌کنیم به گریه می‌افتد. خلاصه این که: تختخواب‌ها و کاناپه‌ها محرومیت می‌کشند. تو لامپ‌های سوخته شده را فورا عوض نمی‌کنی، بهانه می‌آوری که چند روزی باید برای وفات نور، عزاداری کرد. پس از پانزده سال، بررسی و مطالعه و زندگی مشترک زناشویی، به هر حال توانسته‌ام انبوهی از نظریات و تئوری‌های تو را در یک جمله فیلسوفانه خلاصه کنم: دست به ترکیب هیچ چیز در خانه نباید زد!

سیاحان حرفه‌ای می‌گویند وقتی انسان زیاد تشنه باشد و آبی در دسترس نباشد، باید اول باری که آب خورده است را به یاد بیاورد. این بهترین روش برای عبور از صحراها است. به عبارتی وصف‌العیش، نصف‌العیش.