بریده‌هایی از کتاب تسلی دلم

«تا ابد» چیزیه که نباید قولش رو داد چون کسی که ضعیفه نمی‌تونه پاش بمونه

دست بردار از خودت رو گم‌کردن با دوست‌داشتن کسی که دوستت نداره دست بردار از موندن با کسی که نمی‌خواد باهات بمونه دست بردار از جلب توجهش و امید داشتن به برگشتش دست بردار از انتخاب‌کردن کسی که بهت اهمیت نمی‌ده دست بردار از دلتنگی براش وقتی که اون به وضوح، تو رو توی زندگی‌ش نمی‌خواد

تو دختری رو درهم شکستی که تو رو بیشتر از خودش دوست داشت

مدتی طول کشید تا بفهمم عشق همیشه زجرآوره همیشه دردناکه و همیشه نیاز به فداکاری داره اگه اینجوری نباشه عشق نیست

من فقط یکی رو می‌خوام که به داشتن من افتخار کنه که بخواد من رو انتخاب کنه که بخواد من رو دوست داشته باشه که قضاوتم نکنه که من رو همون‌طوری که هستم بپذیره من فقط یه همچین کسی رو می‌خوام

من اونقدر احمق بودم که از تمام خودم برای یکی مایه بذارم همه‌چی رو به جون بخرم خودم رو این وسط ببازم ولی اون حتی یه قدم هم برام برنداره

به‌نظرم عشق واقعی زمانی آغاز می‌شه که باور پیدا می‌کنی جرقهٔ بینتون از بین رفته

تو دختری رو درهم شکستی که تو رو بیشتر از خودش دوست داشت

خطاب به همهٔ کسانی که اونچه من از سر گذروندم رو پشت‌سر می‌ذارن: بهتر می‌شه. حتی اگه این‌طور به نظر نرسه یه روزی قدر اتفاقی که افتاده رو می‌دونین. مدام فکر کردن بهش فایده‌ای نداره. هی به این فکر نکنین که کجای راه رو می‌تونستین بهتر برین.

خطاب به کسی که رفت: ممنون برای تمام چیزهایی که یادم دادی. تو من رو شکستی ولی قوی‌ترم هم کردی.

من خیلی سریع وابسته شدم و مقصرش رو عشقی می‌دونم که هیچ‌وقت دریافت نکرده بودم

چطور می‌شد عاشقت نباشم وقتی تو تمام اون چیزی بودی که من همیشه می‌خواستم

«تا ابد» چیزیه که نباید قولش رو داد چون کسی که ضعیفه نمی‌تونه پاش بمونه

من هنوز بعضی وقت‌ها یاد قول‌هایی می‌افتم که به هم دادیم اینکه با هم بمونیم کنار هم باشیم همیشه همدیگه رو دوست داشته باشیم با همدیگه پیر بشیم رابطه‌مون ابدی باشه

هیچ‌وقت فکرش رو نمی‌کردم که چندتا کلمه بتونن دل یکی رو این‌طوری بشکنن فکر کنم بدترین قسمتش اونجا بود که فرداش از خواب بیدار شدم و متوجه شدم که برای همیشه رفتی اون روز صبح برای اولین بار بدون جراحت درد فیزیکی رو احساس کردم

تو همیشه بهم می‌گفتی این رابطه فقط زمانی به‌هم می‌خوره که من ترکت کنم چقدر می‌ترسیدی این اتفاق بیفته می‌گفتی احساست هیچ‌وقت عوض نمی‌شه من زیادی باورت کردم به حرف‌هات اعتماد کردم چون می‌دونستم من هیچ‌وقت ترکت نمی‌کنم حالا چطور شد که آخرسر این تو بودی که من رو ترک کردی؟

تو دختری رو درهم شکستی که تو رو بیشتر از خودش دوست داشت

یه بار بهم گفتی که اگه یه روزی رابطه‌مون تموم شه هیچ‌وقت از دوست‌داشتن من دست نمی‌کشی هیچ‌وقت فراموشم نمی‌کنی موندم که چرا باید درمورد همچین چیزی دروغ می‌گفتی؟

من همین‌طور از خودم مایه می‌ذارم و مایه می‌ذارم و موقعی که دیگه هیچی ازم نمی‌مونه همیشه می‌ذارن می‌رن و اینکه تنها کسی که واقعاً عاشقش هستی آخرش می‌ذاره می‌ره چه معنایی می‌تونه داشته باشه؟

به‌نظرم بی‌رحمی امید اونجاس که هم زنده نگهت می‌داره هم می‌کُشدت

می‌دونم چیزی که با هم داشتیم رو می‌تونم با یکی دیگه داشته باشم همون عشق همون شادی همون مهربونی همون تجربیات اما موضوع اینجاست که من یکی دیگه رو نمی‌خوام

می‌گن که زمان مرهم تمام زخم‌هاست ولی امیدوار بودنم مدام این زخم رو تازه می‌کنه اگه دیگه هیچ‌وقت خوب نشه چی؟ چطور می‌شه امید رو از دست داد؟

فکر کنم شادی موقتی چیزی بوده که قسمت بوده تو بهم ببخشی وقتی که بیشتر از همیشه بهش احتیاج داشتم

می‌بخشمت به‌خاطر دردهایی که مسببش بودی به‌خاطر تمام حرف‌هایی که زدی به‌خاطر تمام کارهایی که کردی به‌خاطر تمام کارهایی که نکردی به‌خاطر تمام اتفاقاتی که افتاده و علاوه‌بر اون خودم رو می‌بخشم به‌خاطر تمام کارهایی که کردم

هیچ‌وقت تصور نمی‌کردم که تو درس دیگه‌ای باشی که توی زندگی می‌گیرم