بریده‌هایی از کتاب همیشه یک نفر دروغ می گوید

اگر کسی گم شدنش را قبول نکند، نمی‌توانی برای پیدا کردن راه کمکش کنی.

از دست دادن کسی که واقعاً دوست داری همیشه مثل از دست دادن بخشی از وجودت است.

سکوت سمفونی محبوبم است؛ وقتی زندگی خیلی پرسروصدا می‌شود، نمی‌توانم درست فکر کنم.

نوجوانی فریبمان می‌دهد و باعث می‌شود فکر کنیم در زندگی راه‌های بی‌شماری برای انتخاب وجود دارد؛ بلوغ به ما کلک می‌زند و کاری می‌کند که فکر کنیم فقط یک راه هست

از دست دادن کسی که واقعاً دوست داری همیشه مثل از دست دادن بخشی از وجودت است.

دروغ‌هایی که چندین بار تکرار شوند کم‌کم راست به نظر می‌رسند.

گاهی باید خیلی چیزها را از دست بدهیم تا به یاد بیاوریم داشته‌هایمان چقدر ارزشمندند.

دارم عقلم را از دست می‌دهم و این اولین بار نیست. عقل سلیم بیشتر اوقات می‌تواند از دست برود و دوباره به دست بیاید.

‫به یک نفر بگویید دارد اشتباه می‌کند، آن وقت گوش‌هایش را می‌گیرد. به یک نفر بگویید حق با او است، آن وقت تمام روز به شما گوش می‌کند.

همۀ ما در ذهنمان به‌تنهایی سفر می‌کنیم، ولی می‌شود مسیر مقصودهای کسی را در شمال بد و جنوب غلط مشخص کرد. مردم می‌توانند تغییر کنند، فقط دوست دارند که این کار را نکنند.

دردی که موقع تصمیم به فراموش کردن ممکن است بکشیم شاید خیلی کمتر از به یاد آوردن باشد.

فکر کنم وقتی بالاخره چیزی را به دست می‌آوریم که فکر می‌کنیم می‌خواهیم، ارزشش را از دست می‌دهد.

وانمود می‌کنیم زخم‌هایی را که به یکدیگر می‌زنیم نمی‌بینیم، مخصوصاً به آن‌هایی که دوستشان داریم. نادیده گرفتن آسیب زدن به خود همیشه سخت‌تر است، ولی غیرممکن نیست.

زندگی هر چند وقت یک بار برعکس کار می‌کند. بچه‌هایی بودیم که ظاهرمان را به‌شکل بزرگ‌سالان درمی‌آوردیم و حالا بزرگ‌سالانی هستیم که مثل بچه‌ها رفتار می‌کنیم.

مدلی از من هست که مخصوص به خودم است.

بنا بر تجربۀ من، زن‌ها دو دسته‌اند: آن‌هایی که یک عمر تلاش می‌کنند تا به مادرشان تبدیل نشوند و آن‌هایی که به‌معنای واقعی کلمه به نظر می‌رسد چیزی بیشتر از این نمی‌خواهند. بیشتر اوقات پی می‌برم که هر دو نوع کاملاً برعکس چیزی می‌شوند که امید دارند.

همۀ ما زندان‌هایی از افسوس را درون ذهنمان با خود داریم که نمی‌توانیم از چنگ عذاب‌وجدان و دردی که برایمان ایجاد می‌کنند رها شویم.

گاهی باید خیلی چیزها را از دست بدهیم تا به یاد بیاوریم داشته‌هایمان چقدر ارزشمندند.

گاهی ترجیح می‌دهیم چیزی را که دلمان نمی‌خواهد باور نکنیم

مردم تمایل دارند درون کسانی که دوستشان دارند چیزی را ببینند که دلشان می‌خواهد. در ذهنشان دوباره به آن‌ها شکل می‌دهند و به کسانی تبدیلشان می‌کنند که آرزو می‌کنند باشند، نه خود واقعی‌شان. ولی این واقعی نیست، نمی‌تواند این‌طور باشد.

فقط چون دوست ندارم به عقب نگاه کنم به این معنی نیست که یادم نمی‌آید از کجا آمدم

خاطرات تغییر شکل می‌دهند. بعضی‌ها در طول زمان خم می‌شوند، بعضی‌ها مچاله می‌شوند و بعضی‌ها چین می‌خورند و می‌میرند. ولی بدترین خاطراتمان هرگز ما را رها نمی‌کنند.

بیشتر اوقات، اضطراب بلندتر از منطق فریاد می‌زند و وقتی مدت زیادی را با تصور بدترین چیزهایی سپری می‌کنی که در توان داری، آن تصورات را به حقیقت بدل می‌کنی.

همۀ ما ترک‌هایی داریم، خدشه‌ها و لطمه‌های کوچکی که زندگی به قلب و روحمان وارد می‌کند. ترک‌هایی که با ترس و اضطراب پر می‌شوند و گاهی اوقات با امید شکننده‌ای ماله‌کشی می‌شوند.

تنها کسانی که هیچ افسوسی ندارند دروغ‌گوها هستند.

مردم بارها در این‌باره حرف می‌زنند که «سر موقع رسیدن» چه حسی دارد، ولی در راه بودن خیلی بهتر از رسیدن است. اگر خیلی زود موفق شوی یا خیلی زود برسی، فقط به‌معنای آن است که جای دیگری برای رفتن نمانده. موفقیت مثل عشق است، چیزی است که هر کسی قدرش را نمی‌داند، حتی کسانی که از آن برخوردارند. زندگی یعنی رو به جلو حرکت کنی و به راهت ادامه دهی. هرگز به عقب نگاه نکن؛ اگر چنین کاری کنی، فقط باعث می‌شود حس گم شدن داشته باشی.

وقتی با نشستن در جایگاه ارزان‌قیمت زندگی بزرگ می‌شوی، دیدن پشت‌صحنۀ عروسک‌هایی که روی صحنۀ آن می‌رقصند خیلی آسان است. یک بار که بندها و کسی را که آن‌ها را می‌کشد دیده باشی، به‌سختی می‌شود از بقیۀ نمایش لذت برد.

بیش از هفت میلیارد نفر روی کرۀ زمین وجود دارند و با وجود این، یک‌جورهایی توانسته‌ام یک عمر با احساس تنهایی سر کنم.

و همۀ ما گاهی اوقات صدایی را در سرمان می‌شنویم که حرف خیلی تکان‌دهنده‌ای می‌زند، و ما وانمود می‌کنیم صدای خودمان نیست

گاهی اوقات بیش از اندازه محکم به آدم‌های اشتباه می‌چسبیم، تا اینکه چنان آزاردهنده می‌شود که مجبوریم اجازه دهیم بروند.