بریده‌هایی از کتاب پیرمرد و دریا

پیرمرد ماهی را نه از سر منفعت‌خواهی، بلکه از سر عشق و شجاعت کشته بود و حالا ناامیدی به نظرش عملی گناه‌آلود می‌آمد. او از خود پرسید: «آیا کشتن چیزی که عاشقش هستی گناه است؟» از طرفی او کوسه را نه از سر عشق، بلکه به خاطر دفاع از خودش کشته بود. سانتیاگو با خود گفت: «به نحوی؛ هر چیزی قاتل دیگری است.»

«به نحوی؛ هر چیزی قاتل دیگری است.»

«مردان می‌میرند، اما شکست نمی‌خورند.»

«مردان بزرگ درد را تاب می‌آورند»

او حاضر بود برای صید این ماهی به نقطه‌ای از جهان برود که هیچ آدمی‌زادی تا کنون به چشم ندیده بود.

نگاهی به سطح آبی و وسیع اطرافش انداخت؛ او کاملا تنها بود. اما همان لحظه دسته‌ای غاز مهاجر از بالای سرش پرواز کرد و اندیشید که در دریا تنهایی معنایی ندارد.

پیرمرد پوستی تیره و چروکیده داشت که جابه‌جا رد زخم و خراش تورهای سنگین ماهیگیری بر آن به چشم می‌خورد، با این حال چشم‌های‌اش به رنگ دریا بود و شادابی و صلابت در نگاهش موج می‌زد.

پرنده‌ای خسته پرپرزنان بر لبه‌ی قایق نشست. سپس برخاست، دور سر سانتیاگو چرخی زد و این‌بار روی نخ قطور و کشیده‌ای نشست که سانتیاگو را به صیدش وصل می‌کرد. سانتیاگو با خود گفت که این احتمالا اولین‌باری است که پرنده روی قایقی می‌نشیند و از شاهین‌های شکارچی که در نزدیکی زمین به دنبال طعمه‌هایی چون او است اطلاعی ندارد. سانتیاگو خوب می‌دانست که پرنده حرف‌های‌اش را نخواهد فهمید، با این حال گفت: «همین‌جا بنشین و بگذار خستگی‌ات در برود. بعد می‌توانی به طرف ساحل پرواز کنی...»