کتاب جاودان

ما ساکتیم نه عاجز بر تکلم

کی به تو گفته که پاشنه‌کش نباید حرف بزند. سکوت که دلیل نمی‌شود. ما ساکتیم نه عاجز بر تکلم

فرانسوی‌ها، در آن طرف دنیا، مجلسی دارند به اسم «آکادمی» که چهل عضو دارد و آن‌ها را «جاودان» می‌خوانند. الان چند عمر از عمرش می‌گذرد، آیا کدامشان زنده ماندند. مرده‌اند و می‌میمرند و خواهند مرد.

ما ساکتیم نه عاجز بر تکلم، مگر یادت رفته که مولوی خودتان از قول ما گفته ما سمیعیم و بصیریم و هشیم/ با شما نامحرمان ما خامشیم

بدان که آخر برج است و جیبم از پیشانی ملاها پاک‌تر است و گداها را هم در شهر می‌گیرند».

کوه و صحرا و بیابان همه در تسبیح‌اند/ نه همه مستمعی فهم کند این اسرار

گفتم: «مگر عقل از کله‌ات پریده و یا جنی شده‌ای؟!» گفت: «مگر نمی‌دانی که سیدم و سیدها گاهی جنی می‌شوند». گفتم: «جنی نشده‌ای، مجنون شده‌ای!»

خوشمزه است که ضمناً بش انس هم گرفته‌ام و از حرف‌هایش کم کم خوشم می‌آید و تریاکی تعبیراتش شده‌ام، ولی از طرف دیگر خودم ملتفتم که دارم کم کم مثل برف آب می‌شوم. همه می‌پرسند چرا روز‌به‌روز لاغرتر و ضعیف‌تر و نحیف‌تر می‌شوی.

گفتم: «می‌خواهی سر به سر من بگذاری، والا هر قدر هم آتش کوره قوه تصورت را پر زور کرده باشند با پاشنه‌کش ساده‌ای دعوا و مرافعه راه نمی‌اندازی. مطلب همان است که گفتم. عقلت پارسنگ برداشته است و دیوانه شده‌ای!»

ما ساکتیم نه عاجز بر تکلم