بریده‌هایی از کتاب زندگی گالیله

یکی از علت‌های مهم فقر علم، تصور «زیاد» دانستنه. هدفشون این نیست که دری رو به روی حکمت بی‌پایان باز کنن، بلکه می‌خوان دور اشتباهات بی‌حدومرز خودشون حصار بکشن

گالیله: خب، همون جوری که ماه روشنایی می‌ده، چون هر دوتاشون از خورشید نور می‌گیرن به همین دلیل خودشون هم روشنایی می‌دن. ما برای ماه همون حکمی رو داریم که ماه برای ماه داره و ماه گاهی ما رو هلال، گاهی نیم‌قرص و گاهی با قرص تمام می‌بینه و گاهی هم اصلاً نمی‌بینه.

لودویکو، فیزیک رو خدا آفریده، عقل بشر رو هم خدا آفریده، پس خدا اعتراضی نداره که بشر به علم فیزیک بپردازه.

خیلی‌ام وقت کتاب خوندنه؟ برو خوشحال باش که نون گیرت بیاد!

ولی مگه لازمه که انسان همه‌چیز رو بدونه؟

«به فرض اگه خدا هم وجود نداشت، ما باید یه دونه اختراع می‌کردیم».

نگاه کردن غیر از دیدنه.

نگاه کردن غیر از دیدنه.

گالیله وقتی‌که جوان بود دربارهٔ ماشین‌ها یه چیزهایی نوشت. اینا می‌خوان به کمک ماشین‌ها معجزه کنن. چه معجزه‌ای؟ اون‌وقت دیگه به خدا نیازی ندارند. دیگه اعتقادی به معجزه ندارند، اصلاً دیگه به معجزه نیازی ندارند. دیگه نه بالایی هست، نه پایینی. دیگه آسمون برای مردم خالی و بی‌معنا شده.

نه، بدبخت کشوری که به قهرمان احتیاج داره. پیش‌پرده به صدای بلند خوانده می‌شود. «مگر بدیهی نیست اسبی که از ارتفاع دو یا سه ذرعی می‌افتد دست و پایش می‌شکند؟ ولی سگ هیچ‌گونه آسیبی نمی‌بیند؟ مگر غیر از این است گربه‌ای که از بلندی هشت یا ده ذرعی و زنجره‌ای که از فراز برجی بیفتد و مورچه‌ای که از کرهٔ ماه سقوط کند سالم باقی می‌ماند؟ و همان‌طور که حیوانات کوچک به‌طور نسبی قوی‌تر و استوارتر از حیوانات بزرگ‌جثه‌اند، گیاهان کوچک‌تر نیز بهتر مقاومت می‌کنند و بالاخره این نظریهٔ رایج که ماشین‌های بزرگ و ماشین‌های کوچک به یک اندازه دوام دارند، آشکارا غلط است.»

اعتقاد موقعی نابود می‌شه که بخوان تحمیلش کنن.

حتی مشاهدهٔ خورشید رو با این عزم جزم شروع می‌کنیم که سکون زمین رو از اون نتیجه بگیریم. وقتی‌که سرخورده شدیم و کاملاً و قطعاً شکست خوردیم و اون لحظه‌ای که سرخورده از شدت درد به خودمون می‌پیچیم، فقط در همچین موقعی به خودمون می‌گیم که نکنه با همهٔ این‌ها حق با ما بوده و شاید زمین می‌چرخه (چشمک می‌زند.) و اگه اون موقع ببینیم که هر فرضیه‌ای به‌جز این باطله به کسانی که تحقیق نکرده وراجی کنن رحم نمی‌کنیم. متوجه شدید...؟

در دنیا چندان سابقه نداشته که معلمان، خود به آموختن تن دهند.

ولی مگه لازمه که انسان همه‌چیز رو بدونه؟

«آنکه بر عقل خود لجام می‌زند، برتر از آن است که شهری را می‌گیرد.» گالیله: «آن‌کس را که عقل زائل شود، قدرت از پا برود

ما نمی‌تونیم مجموع زوایای مثلث رو به اقتضای مصالح دربار پاپ تغییر بدیم

دست‌های آلوده بهتر از دست‌های خالیه.

ما زیاد چیزی بلد نیستیم. فقط در شروع راه هستیم.

توی آسمون تکیه‌گاهی وجود نداره، در جهان توقف وجود نداره

گالیله انکار نمی‌کنه. مگه نمی‌گفت: «کسی که حقیقت رو نمی‌دونه، فقط نادانه، ولی اون کسی که حقیقت رو می‌دونه و انکار می‌کنه جنایت‌کاره.»

قصد من این نیست که ثابت کنم تا اینجا حق داشتم بلکه قصدم اینه که کشف کنم اصلاً آیا حق داشتم یا نه. حرفمو گوش کنید: شما که به دنیای دیدن پا می‌ذارید، امیدتونو رها کنید. شاید بخارهایی باشد و شاید لکه‌هایی، ولی قبل از قبول فرضیهٔ لکّه‌ها که به نظر ما درست‌تره بهتره توی همه‌چیز تردید کنیم. می‌شنوید؟

توی همه‌چیز. و بدونید که هیچ‌وقت نمی‌تونیم با قدم‌های هفت متری پیش بریم بلکه به کندی یه لاک‌پشت پیش می‌ریم. هرچیزی که امروز کشف می‌کنیم، فردا از روی تخته سیاه پاکش می‌کنیم، تا بعد از اینکه بار دوم کشفش کردیم، دوباره بنویسیم و یادداشتش کنیم؛ و همین‌که چیزی رو کشف کردیم که آرزوی کشفش رو داریم به چشم شک و بدگمانی بهش نگاه می‌کنیم.

گالیله: نه، بدبخت کشوری که به قهرمان احتیاج داره.