بریده‌هایی از کتاب دایی وانیا

برای تو و من فقط یک امید وجود دارد، امید اینکه وقتی توی قبر می‌خوابیم شاید خواب‌های خوش ببینیم.

باید دانسته باشی که علت خرابی دنیا آتش‌سوزی یا دزدی نیست، دنیا را حسادت و دشمنی و این نزاع‌های بی‌ارزش و پیش‌پاافتاده به نیستی تهدید می‌کند...

می‌دانی زن چطور دوست آدم می‌شود؟ اول آشنای موافق، بعد معشوقه، بعد دوست.

وقتی در زندگی واقعیتی نبود، آدم باید با تصورات زندگی کند. از هیچ که بهتر است.

ای کاش می‌شد که آدم بقیۀ عمرش را طور دیگری، در راه تازه‌ای، زندگی کند. یک صبح آفتابی بیدار شود و ببیند که زندگی نویی را شروع کرده است و گذشته فراموش شده و مثل دود به هوا رفته و ناپدید شده.

علت خرابی دنیا آتش‌سوزی یا دزدی نیست، دنیا را حسادت و دشمنی و این نزاع‌های بی‌ارزش و پیش‌پاافتاده به نیستی تهدید می‌کند... وظیفۀ آدم آشتی دادن است، نه قهر کردن.

شما با بی‌اعتنایی جنگل‌ها را نابود می‌کنید و طولی نمی‌کشد که روی زمین هیچ‌چیز باقی نمی‌ماند. با همین بی‌اعتنایی بشریت را هم دارید ضایع می‌کنید و یک روزی از برکت وجود شما در زمین نه نجابت می‌ماند و نه پاکی و نه حس فداکاری.

آدم زندگی‌اش را تماماً وقف دانش می‌کند، وقف مطالعات و کلاس درس می‌کند. با اجتماع دانشمندان عالی‌قدر مأنوس و محشور می‌شود. ناگهان خودش را در این سردابه محبوس می‌بیند، به معاشرت و مصاحبت با یک مشت آدم احمق مجبور می‌بیند.

آدم به ناخوشی عادت می‌کند و آن را می‌پذیرد، اما آنچه تحملش برای من مشکل است طرز زندگی کردن در دهات است

این زندگی آدم را در خودش غرق می‌کند. مردمی که دوروبر آدم هستند همه عجیب‌وغریب‌اند، همه‌شان. وقتی آدم چند سالی میان آن‌ها زندگی کند، بدون اینکه متوجه شود، خودش هم عجیب‌وغریب می‌شود. گزیری نیست.

انسان را با قوۀ منطق و نیروی خلاقه آفریده‌اند که آنچه را به او داده‌اند افزایش دهد، ولی تابه‌حال چیزی به وجود نیاورده، بلکه همه‌چیز را از بین برده است.

هیچ‌چیز بدتر از این نیست که آدم راز کسی را بداند و نتواند کمکش کند.

ما گرفتار فسادی هستیم که نتیجۀ تنازع و کشمکش مذبوحانه برای بقاست. ما گرفتار فسادی هستیم که حاصل تنبلی و جهل و فقدان کامل درک و فهم صحیح است.