بریده‌هایی از کتاب مردی با کت و شلوار مشکی

به عقیده‌ی من احتمال آن خیلی زیاد است، چون آدم‌ها تمایل دارند بعد از مرگ همنوع خود از اسرار زندگی و علت مرگ او سر در بیاورند.

پذیرش یا عدم پذیرش دیگران اصلاً برایم مهم نیست، چرا که من تنها به رهایی و نجات می‌اندیشم و فهمیده‌ام که با نوشتن، این حس به انسان‌های دیگر هم منتقل می‌شود.

«سال‌های دور، گذشته‌ها گذشته.» بعضی وقت‌ها احساس رهایی و آزادی به آدم‌ها دست می‌دهد. نوشته‌ها هرازگاهی افراد را با خود همراه می‌کنند... انگار تا ابد... مانند قطعه عکس‌های رها شده در زیر نور آفتاب که رفته رفته سفید و بی‌رنگ می‌شوند و سرانجام هم تصویرشان محو می‌شود.

بزرگ‌ترین و بهترین نعمتی که خداوند به بندگانش عطا کرده، بی‌خبری از آینده است.