بریده‌هایی از کتاب لبیک یا حسین

آیا برای شما بیچارگان بشمارم چند بار هم‌پیمانانتان از شما دست برداشتند؟ چند بار شما را به بهای اندکی فروختند؟ چند بار پیمان بستند و شما را در نیمهٔ راه رها کردند؟ چند بار آرزوها و تفکرات شما را نقش‌برآب کردند؟

امروز باید به‌خوبی آگاه باشیم نبرد یکی است. دشمن یگانه است و ما با یک جبهه، یعنی جبههٔ آمریکایی‌صهیونیستی صهیونیسم مواجهیم؛ یعنی صهیونیسم آمریکایی و صهیونیسم اسرائیلی.

هیچ سرمای کُشنده، برف، باران، خورشید سوزان، آب و هوا، تشنگی و گرسنگی نباید میان ما و حسینمان جدایی بیندازد

به اهل‌سنت می‌گوید بیایید برای مقابله با خطر شیعه هم‌پیمان شویم؛ اما پرسش ما این است: شما با اهل‌سنت چه کرده‌اید؟ از پیش از ۱۹۴۸ تا امروز چه کرده‌اید؟ همهٔ جنایت‌هایی که در فلسطین اشغالی صورت گرفت و آنان که از سرزمین‌هایشان کوچانده شدند و املاک و زمین‌هایشان در فلسطین اشغالی مصادره شد، شیعه بودند یا سُنی؟

یک جبهه وجود دارد و نامش هم آمریکا و اسرائیل است. پس خطاب به آن جبهه می‌گوییم: مرگ بر آمریکا و خطاب به این یگانه‌قاتلان مردم نجف، کربلا، رفح و قائم می‌گوییم: مرگ بر اسرائیل.‬

از اسلام، پیامبر اسلام، محمدبن‌عبدالله (ص)، سَلف صالح، صحابیان پیامبر، مسلمانان صدر اسلام، پدران و اجدادمان و از قرآن آموخته‌ایم که زندگی خوردن و آشامیدن نیست. حیات در مرحلهٔ اول، کرامت و شرف است. حیات این است که انسان زندگی کنید؛ نه مانند حیوانی باشید که می‌خورد و می‌آشامد و می‌خوابد، درحالی‌که دیگران حرمت و کرامت و آزادی‌اش را به‌یغما می‌برند

آمریکایی‌ها نمی‌دانند «لبیک یا حسین» یعنی چه! لذا از آن ساده می‌گذرند. آخر، «لبیک یا حسین» یعنی چه؟! «لبیک یا حسین» یعنی در میدان نبرد بمانی، حتی اگر تنها باشی و حتی اگر مردم تو را رها کرده و تو را متهم و پشتت را خالی کرده باشند. «لبیک یا حسین» یعنی خودمان، مالمان، خانواده و فرزندانمان در این نبرد باشند.

امام‌خمینی، سیدروح‌الله موسوی که از آغاز قیام بزرگ و تاریخی خود بر هویت حسینی آن تأکید داشت، در دوران مبارزه و سپس در مرحلهٔ شکل‌گیری جمهوری اسلامی ایران کوشید تا به اشکال گوناگون عزاداری بر مظلومیت سالار شهیدان را زنده و فراگیر کند و محرم و صفر را به‌عنوان رمز بقای اسلام بشناساند و بدین‌ترتیب در زمانی کوتاه از ایران تا کالیفرنیا و از کابل تا لندن کسانی بودند که در ایام عزاداری مظلوم کربلا هر یک به زبان خود و با شیوهٔ خود بر سر و سینه می‌زدند و اشک می‌ریختند و پرچم سیاه و سبز همدلی و همراهی برمی‌افراشتند.

آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای نیز هنگامی که در حساس‌ترین دوران تحولات سیاسی و اجتماعی منطقه و جهان بر جای سلف صالح خود نشست، همچنان بر هویت حسینی حرکت انقلابی و اسلامی تأکید کرد و در لبنان و فلسطین و سوریه و بحرین با کسانی سخن گفت که بر مظلومیت شهید کربلا اشک می‌ریختند و به آمدن آن مسافر موعود چشم می‌دوختند.

برای همدردی با رسول‌الله (ص) و اهل‌بیت ایشان (ع) و نمایش غم‌هایمان از آنچه در روز عاشورا برای ایشان اتفاق افتاد، بیرون می‌آییم و نیز برای نشان‌دادن مودتی که در قرآن کریم، اجر رسالت شمرده شده است و درنهایت، برای اعلام مواضع و دیدگاه‌هایمان. بنابراین، اگر کسی می‌خواهد ما یا عزیزان، مردان، زنان و بزرگ و کوچک ما را به‌سبب داشتن مودت، همدردی، محبت، غم و موضع سیاسی‌مان کیفر دهد، این را عقل و دین نمی‌پذیرد؛ ولی شاید کسانی باشند که این‌گونه فکر کنند. پس ما با این روحیه بیرون می‌آییم؛ نه با روحیهٔ هماوردی.

امام‌خمینی (ره) به همهٔ نسل‌های آینده و تمامی نسل‌ها توصیه می‌کرد این شهیدان را فراموش نکنند، وصیت‌نامه‌های آنان را بخوانند، سیرهٔ آن‌ها را بشناسند و به آن‌ها اقتدا کنند. همهٔ ما باید به برتری این شهیدان و خانواده‌های شریف آنان و ایثارگران، ازجمله جانبازان و اسیران چه آزاده و چه در بند، آگاه باشیم.

شهادت گناهان را محو می‌کند. البته در روایات، هست که گناهان را محو می‌کند، جز بدهی. این‌طور نیست که اگر کسی شهید شد، بدهی‌هایش بخشیده شود! خیر، یا باید بدهی‌های شهید را بدهند یا کسی‌که طلبکار است، شهید را ببخشد. پس این بر گردنش می‌ماند؛ ولی شهادت همهٔ گناهان و بدی‌ها و خطاهایش را ریشه‌کن و محو می‌کند و می‌شوید. این نیز از عظمت شهادت است.

حتی شرکت‌های حفاری که می‌خواهند متعهد شوند، با تهدیدهای مختلفی از جانب اسرائیلی‌ها یا سَروران آن‌ها به‌منظور جلوگیری از استفاده از این ثروت‌ها توسط لبنان مواجه می‌شوند. حکومت لبنان چطور می‌خواهد این مسئله را درمان کند؟

امام بزرگ و مقدس (ره) در ایران، در حدود سال ۱۹۶۰ م، در اواخر دههٔ پنجاه و اوایل دههٔ شصت انقلاب کرد که در آن زمان، در ایران نظام محمدرضا پهلوی بر سر کار بود. این شاه با ایران چه کرد؟ اولاً آن را به یک کشور مستعمرهٔ آمریکا تبدیل کرد. آمریکا منابع کشور را غارت می‌کرد و در تصمیمات کشور به خود اجازهٔ دخالت می‌داد و هر کار دلش می‌خواست، می‌کرد؛ یعنی حاکمان واقعی ایران، آمریکایی‌ها بودند. حتی گفته می‌شود ۶۰ هزار مستشار و متخصص آمریکایی در ایران همه‌چیز را اداره می‌کردند؛ اعم از سیاست، امنیت، امور نظامی، رسانه‌ها، نفت، گاز، اقتصاد، فرهنگ و... ‌. همه‌چیز در دست آمریکایی‌ها بود. این شاه، ایران را به پشتیبان قدرتمند و واقعی اسرائیل تبدیل کرد.

در میان گفتارهای حسینی سیدحسن نصرالله، از همه مشهورتر و حماسی‌تر سخنرانی او در راهپیمایی کفن‌پوشان «مسیرهٔ الأکفان» است که به عبارت «لبیک یا حسین» شناخته می‌شود و همه او را درحالی‌که خود نیز کفن پوشیده بود و با حالتی حماسی و به‌یادماندنی شعار «لبیک یا حسین» را معنا می‌کرد به‌خاطر دارند و مردم را به یاد می‌آورند که چگونه با شور و حرارت در پاسخ او این شعار را تکرار می‌کردند و فریاد می‌زدند. آشکار است که حس و حال بی‌نظیر و تکرارناشدنی آن سخنرانی و فضای روانی و احساسی آن محیط را در قالب عبارات و کلمات نمی‌توان بیان کرد. کسانی که عزیزان خود را برای سالار شهیدان فدا کرده بودند یا خانه‌هایشان در جنگ ویران شده بود با تمام وجود لبیک یا حسین می‌گفتند و کسانی که هنوز عزیزان خود را در آغوش داشتند و خانه و زندگی‌شان برجا بود از عمق جان لبیک یا حسین را فریاد می‌زدند.

ما از هم‌پیمانانمان نگران نیستیم. با کمال صراحت و شفافیت، ما دو هم‌پیمان اصلی داشته‌ایم و داریم؛ نه بیشتر: ایران و سوریه. خدا برکت بدهد! به من بگویید آیا تا به حال شده است هم‌پیمانانمان ما را بفروشند؟ آیا تا به حال شده است هم‌پیمانانمان، چه ایران و چه سوریه، ما را تسلیم کنند؟ آیا تا به حال شده است هم‌پیمانانمان ما را تنها بگذارند یا از پشت به ما خنجر بزنند یا علیه ما توطئه کنند؟ به‌هیچ‌وجه.

در فاصلهٔ میان مرگ فردی و برپایی قیامت و برانگیخته‌شدن همهٔ مردم به‌سوی خدا، جهانی وجود دارد. پدر ما، آدم (ع) هزاران سال است که از دنیا رفته است. میلیاردها نفر تا این لحظه مرده‌اند؛ ولی قیامت بزرگ برپا نشده است: یسْأَلُونَک عَنِ السَّاعَةِ أَیّانَ مُرْسَاهَا همواره از تو دربارهٔ قیامت می‌پرسند که در چه زمانی واقع می‌شود) (نازعات، ۴۲). خداوند می‌داند قیامت چه زمانی برپا خواهد شد. میان مرگ فردی تا زمان برپایی قیامت، جهانی وجود دارد که از عالَم قبر آغاز می‌شود و آن را عالَم برزخ می‌نامیم. وقتی شهید به‌شهادت می‌رسد، در عالَم برزخ، حیات و بهشت خاص خود را دارد.

پیروزی‌های مقاومت در لبنان موجب پیروزی تمام لبنان، عرب و امت و شکست طرح اسرائیل بود. این طرح،‌ همهٔ منطقه و ملت‌های منطقه را تهدید می‌کرد؛ ولی شاید بسیاری تشکر نکنند و دست‌مریزاد نگویند. متأسفانه برخی مردم می‌گویند چه کسی شما را به این کار مأمور کرده بود؟ چه کسی از شما این کار را خواسته بود؟ می‌گویند خدا خیرتان ندهد! ولی این شهیدان به شما می‌گویند ناراحت نباشید. این‌ها چه ارزشی دارند که به شما بگویند خدا خیرتان بدهد یا ندهد یا دستتان درد بکند یا نکند؟! أَنَّ اللَّهَ لَا یضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِینَ (خداوند پاداش مؤمنان را ضایع نمی‌کند) (آل‌عمران، ۱۷۱). حتی گاهی در محدودهٔ خودمان هم پیش می‌آید که یک نفر دیگری را فراموش می‌کند و برتری او را نادیده می‌گیرد و حق دیگری را ادا نمی‌کند؛ ولی نزد خداوند سبحانه و تعالی چیزی از بین نمی‌رود.

ما نیز اینجا جمع می‌شویم و عشق، محبت، عاطفه و احساساتمان را ابراز می‌کنیم. وقتی شما کسی را دوست داشته باشید یا عاشق او باشید، یکی از نتایج و آثار طبیعی‌اش این است که از شادی‌اش شاد و از ناراحتی‌اش غمگین شوید. ماهیت این مناسبت نیز حزن است و ما حزن خود را از مصیبت‌ها و دردها و فجایعی که بر سر نزدیکان رسول‌الله (ص) آمده است، ابراز می‌کنیم. اگرنه، محبت چه معنایی خواهد داشت؟ آیا به‌معنای محبتی پنهان در دل است که در چهره، زبان، حرکت و احساسات هیچ انعکاسی نمی‌یابد؟ این دیگر چه محبت مرده و مدفون و پنهانی است؟ محبت باید ظهور و بروز پیدا کند. ما نیز اینجا محبتمان به نزدیکان پیامبر خدا (ص) را به‌عنوان بخشی از پاداش رسالت و فداکاری‌های رسول‌الله (ص) ابراز می‌کنیم.

وقتی به‌سوی این مجالس گام برمی‌داریم، به‌سوی خانه‌ای می‌رویم که نام خدا در آن برده خواهد شد، طلب علم در آن صورت خواهد گرفت، این محبت در آن ابراز خواهد شد و... . پس این مجالس را این‌گونه می‌دانیم. این روضه‌ها با هر دیدار و گردهمایی دیگری تفاوت می‌کند. حرمت، مکانت، قداست و جایگاه مخصوصی دارند که باید هنگام ورود، خروج، نشستن، شنیدن و... آن را حفظ کنیم.

این مجالس موجب احیای امر خداوند، توحید، اسلام و پیامبران، رسولان، دین و کتاب خداوند عزوجل هستند و این مسائل را درطول قرن‌های متمادی و در برابر همهٔ طاغوتیان زنده نگه داشته‌اند و پس از این نیز زنده نگاه خواهند داشت. این مجالس چشمهٔ اصیل توحید، علم، معرفت، عبادت، زهد، ایثار و همهٔ ارزش‌های اخلاقی، جهادی، عرفانی و ایمانی اسلام خواهند بود. ما ان‌شاءالله، تا قیامت به این مجالس دعوت می‌کنیم، به آن‌ها می‌پردازیم، آن‌ها را برپا می‌کنیم و آن‌ها را زنده نگه می‌داریم.

روزبه‌روز برای ملت‌های عرب و مسلمان بیشتر روشن می‌شود که جمهوری اسلامی ایران دوست عرب و همهٔ مسلمانان و پشتیبان ملت‌های مستضعف و مظلومی است که سرزمین‌هایشان اشغال شده است.

این جمهوری اسلامی به فشارهای اوباما و پیش از اوباما، به تهدیدات بوش و همهٔ آن غربی که هر روز بر پایبندی خود به امنیت و برتری اسرائیل تأکید می‌کنند، هیچ اهمیتی نمی‌دهد. جمهوری اسلامی وقتی از جنبش‌های مقاومت پشتیبانی می‌کند، فقط درحال انجام واجبی است که ازنظر عقیدتی و ایمانی و راهبردی بر عهدهٔ اوست؛ همچنین، برای هیچ‌کس شرطی نمی‌گذارد و از هیچ‌کس درخواستی ندارد و مزدی نمی‌خواهد.

کشتار در لبنان، فلسطین، عراق و ایران بی‌فایده است. کشتن دانشمندان هسته‌ای ایران به پیشرفت علمی و فناوری ایران و پرداختن این کشور به عوامل قدرت علمی و اقتصادی پایان نخواهد داد. چرا دانشمندان هسته‌ای را می‌کُشند؟ چون می‌خواهند ما جهان عرب مطرب و خواننده و اهل لهو باشیم.

اینان می‌خواهند ما از آنان باشیم که شب‌ها و روزهایشان را در بیهودگی و تجمل می‌گذرانند؛ ولی نمی‌خواهند در هیچ زمینه‌ای، حتی در شیمی و فیزیک و پزشکی دانشمند باشیم. اینان می‌خواهند امتی باشیم که علم تولید نکند؛ بلکه آن را وارد کند. امام‌خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ایران را به تولید علم فراخواند و امروز ایران علم تولید می‌کند. اینان نمی‌خواهند امتی باشیم که علم تولید می‌کند و مانند قرن‌های پیشین، صدرنشین دانش باشد. این مهم‌ترین عنصر قدرت است. آنان نمی‌خواهند چنین قدرتی وجود داشته باشد.

امام‌خمینی (ره) مانند جدش اباعبدالله‌الحسین (ع)، تک و تنها و حدوداً هم‌سن ایشان، شاید در اواخر دههٔ پنجم و اوایل دههٔ ششم زندگی شریفش، گفت: اگر من در برابر چنین شاهی ساکت بمانم و بعد هم مراجع و حوزه‌های علمیه و مردم ساکت بمانند، زمانی می‌رسد که اسلام و دین و ارزشی اسلامی در ایران نمی‌مانَد. ایرانی برای ملت ایران باقی نمی‌مانَد. ایران، آمریکایی و صهیونیستی و اسرائیلی می‌شود. او گفت: این نظام به‌واسطهٔ هم‌پیمانی‌هایش با آمریکا و اسرائیل برای اسلام و امت اسلامی و برای مقدسات اسلامی یک خطر محسوب می‌شود. به‌همین دلیل، امام بر خود واجب دید در برابر شاه بایستد. ابتدا با سخنرانی، موضع‌گیری، صدور بیانیه و نصیحت از موضع قدرت آغاز کرد. بعد به هشدار و تهدید رسید. این مسئله مشهور است که موضوع در ابتدای جنبش امام‌خمینی (ره)، برپاکردن حکومت و جمهوری اسلامی نبود. این موضوع بعد به‌وجود آمد.

تفاوت ایران این بود که امام تنها نماند و ملت وفادار ایران بیرون ریختند و تظاهرات کردند. در همان سال‌های اول، طی مبارزه با آن نظام آمریکایی، اسرائیلی، فاسد، جاهلی و دشمن اسلام هزاران شهید دادند. درنهایت، این انقلاب با رهبری امام توانست بزرگ‌ترین امپراتوری آمریکایی‌صهیونیستی و شاهنشاهی منطقه و جهان اسلام را سرنگون کند و به‌جای آن، نظامی جمهوری اسلامی را برپا کند که به دین رسول‌الله (ص) و مکتب و فکر و مذهب حسین (ره) و اهل‌بیتش (ع) پایبند است.

مخالفت خویش را در برابر هر فتنه‌ای میان مسلمانان به‌خصوص میان شیعه و سُنی إبراز می‌کنیم؛ همچنین، دلسوزی مدام خویش را برای رویارویی با هر شکلی از اشکال فتنه اعلام می‌کنیم؛ زیرا همگی به برخورد با آن موظفیم. امروز نقشهٔ آمریکا و اسرائیل برای امت ماست

سازش انتخاب حقیقی اسرائیل نیست؛ زیرا اسرائیلیان قصد ندارند هیچ امتیازی به فلسطینیان و سوریه‌ای‌ها یا غیر آن‌ها بدهند. پس در جهت این گزینه حرکت نمی‌کنند.

وقتی دربارهٔ رابطهٔ عاطفی و قلبی و این علاقه صحبت می‌کنیم، خودش درجاتی دارد. ممکن است فرد کسی را بسیار دوست داشته باشد؛ ولی نه در حدی‌که برایش یا برای دفاع، کرامت، زندگی، فرزندانش، همسر یا مسئلهٔ مدنظرش قربانی شود. او را به‌نوبهٔ خود دوست دارد؛ اما این علاقه به درجهٔ فداکاری نمی‌رسد. وضعیت بیشترِ مسلمانان دوران امام‌حسین (ع) این‌گونه بود. مسلمانان امام را دوست داشتند. با این تعریف دوستش داشتند. حتی گفته می‌شود بعضی از کسانی‌که به جنگ با او رفتند، خودشان گریه می‌کردند. از آن‌ها می‌پرسیدند چرا گریه می‌کنید؟ می‌گفتند برای این مقتول مظلوم غریب!